م. رضائی: چرا انحلال حکومت اسلامی حق ما ست؟

تأسيس: 14 مرداد 1392 | در نخستين کنگرهء سکولار های ايران | همزمان با 107 مين سالگرد مشروطه

16 ارديبهشت ماه 1394 ـ 6 ماه مه 2015

حکومت اسلامی حقانیت خویش را در سی و شش سال پیش در یک همه پرسی به دست آورد و نه از طریق امام دوازدهمی که هزار سال پيش به "غیبت" رفته است. این بدان معناست که تئوریسین حکومت اسلامی - آقای خمینی - برای اینکه بتواند تئوری خویش "ولایت فقیه" را تحقق بخشد حرف مردم را "میزان" قلمداد کرد.

به عبارت دیگر: حکومت اسلامی، قبل از اینکه به «مشرو عیت» برسد (یعنی بتواند مدعی این شود که در غیاب امام به ته چاه رفته می خواهد جانشینی او را به عهده بگیرد)، محتاج «حقانیت» بوده است و این حقانیت را در سی و شش سال پیش در یک همه پرسی این جهانی / زمینی بدست آورد (=یعنی مردم به این حکومت رای دادند.)
در آن زمان بیش از نود درصد مردم ایران - به گفتهء سردمداران - به حکومت اسلامی "آری" گفتند و عده ای معدود نیز "نه" گفتند. امروز اما اکثریت مردم ایران به آن عدهء معدود دیروز پیوسته اند؛ یعنی تصمیم به لغو "قرارداد اجتماعی" ای گرفته اند که سی و شش سال پیش با حکومت بسته شده است.

اگر حکومت بر مردم با استناد به آن "آری" سی و شش سال پیش صورت می گیرد - که این چنین نیز هست - می بایست "نه"ی امروز مردم نیز مورد توجه قرار گیرد. کسانی که دیروز حق داشتند به حکومت اسلامی "آری" بگویند امروز نیز می باید این حق را داشته باشند که به آن "نه" بگویند و اگر این حق از آنان سلب شود دیگر آن همه پرسی سی و شش سال پيش هم در نفس خویش مردود است.
بنابراین، محکومیت یک مخالف با "اتهام"ی چون "فعالیت در راستای سرنگونی / انحلال نظام "در تضاد بنیادین با همه پرسی دیروز همین نظام قرار دارد. در حقیقت فعالیت علیه حکومت اسلامی یک "حق" است و نه یک "اتهام".

به من خواهند گفت که «این نظام گوشش به این حرف ها بدهکار نیست» و من در جواب خواهم گفت که «مخاطب من مردم اند و هدف این نوشتار بسیار مختصر این است که انسان ایرانی بداند که براندازی حکومت اسلامی جرم نیست بلکه حق است» .

از این گذشته، بگذارید مثالی بزنم: در زمان ناصر الدین شاه اگر انسان دم از قانون می زد روزگارش را سیاه می کردند اما استناد به قانون - در همین حکومت اسلامی نیز - مرسوم شده است. (منظورم این نیست که این حکومت پای بند به قانون است، منظورم این ست که این حکومت استناد می کند به قانون تا بدین ترتیب اهداف و اعمال خویش را توجیح کند).
امروز کسی از سردمدارن حکومت اسلامی فعالیت علیه نظام را "حق" نمی داند اما ما می بایست به روی این حق پافشاری کنیم تا جزئی از گفتمان سیاسی اپوزیسیون شود.