اقبال اقبالی: در راه «کنگرهء سکولار دمکرات های ایران»

تأسيس: 14 مرداد 1392 | در نخستين کنگرهء سکولار های ايران | همزمان با 107 مين سالگرد مشروطه

1 تير ماه 1394 ـ 22 ماه ژوئن 2015

در راه «کنگرهء سکولار دمکرات های ایران» - فرانکفورت

سومین کنگره سکولار دمکراتهای ایران این پرسش را در برابر اپوزیسیون ایران قرار داده است که "چرا سکولار دموکرات ها هنوز متحد نشده اند؟"

براستی گره پراکندگی و تفرقه در اپوزیسیون ایرانی کجاست و چگونه باز میشود؟

آیا کنگره سکولار دمکرات ها با طرح این پرسش برخاسته از درون جامعه ایران می تواند پاسخی شفاف از خرد جمعی شرکت کنندگان در کنگره دریافت کند و آن را چون چراغی بر راه گذر از حکومت اسلامی و ساختن جامعه ای انسان مدار برافرازد؟

واقعیت این است که بخش بزرگی از اپوزیسیون، ضرورت و اهمیت همدلی، همکاری و همپیمانی سکولار دمکرات های انحلال طلب را مورد توجه قرار داده، که نشانه دگرگونی های مثبت و بلوغ سیاسی آنها می باشد، اما هنوز مقاومت هائی وجود دارد که سخن در مورد چرائی آن ضروری است.

گروهی از اپوزیسیون هنوز در دایرهء باورهای قدیم خود می چرخند و از دنیای کوچک آرمانگرایانه، مذهبی، فرقه ای ویا ملوکانه خود برون نیامده تا بر زمین واقعیات سیاسی – اجتماعی گام بگذارند و اهمیت یک جنبش فراحزبی، فرامذهبی، فرا قومی، فرانژادی و فراجنسیتی سکولار دمکراتیک برای گذر از حکومت اسلامی و پی ریزی آینده ای بهتر را دریابند.

تاخیر و تعلل گذار محافل، سازمان ها و احزاب از تشکل های بسته، تکرو و درونگرای ایدئولوژیک-فرقه ای به نیروهای سیاسی آبدایت شده (بروز شده) نیاز به بررسی مستقل دارد تا معلوم گردد که چرا هنوز منافع و مصالح ایران بر "اصولگرائی" ایدئولوژیک، مذهبی و فرقه برتری نیافته است.

چرا ترجیح منافع حزبی، مذهبی، قومی و نژادی اصل حفظ و ساختن خانه مشترک را همچنان تحت الشعاع قرار میدهد و در ذهنیت این گروه ها هنوز سرنوشت ایران و مردمانش به الویت نخست ارتقاء نیافته تا بتوانند با حفظ استقلال تشکل، نظرات، علائق و سیاست های خود، در جنبش سراسری-ملی شرکت کنند.

هراس های این دسته از اپوزیسیون کدامست و چگونه می توان با ایجاد فضای مطلوب سیاسی آزاد، دمکراتیک و رفیقانه، چشم اندازی واقعی پیشاروی اپوزیسیون گشود؟ چگونه می توان آزادی احزاب، تشکل ها و مکانیزمهای دمکراتیک را در یک جنبش فراگیر برای امروز و فردا تضمین کرد تا نگرانی از نفی آزادی ادیان، احزاب و .. دلیلی برای ایجاد فاصله با جنبش سکولار دمکراسی نباشد؟

نقد کاستی ها در اپوزیسیون امری جاری بوده و هست، اما انچه کمتر مورد توجه قرار گرفته، همانا نقد خویش از عزیمتگاه نیازهای مقدم جامعه ایران و پیوست آن ارائه آلترناتیو برای ایجاد اراده واحد در اپوزیسیون بوده است. اپوزیسیون سکولار دمکرات انحلال طلب دو ابزار برای غلبه بر پراکندگی و نیز ایجاد اراده واحد دمکراتیک دارد. نخستین ابزار گفتگو پیرامون تعمیق گفتمان سکولار دمکراسی در ایران است و دومین، تمرین مشترک دمکراسی در پراتیک سیاسی است. ما در یک پراتیک سیاسی مشترک می توانیم از یکدیگر بیاموزیم و راه همبستگی و همپیمانی ایرانیان را هموار کنیم.

من بر این باور هستم که جنبش سکولار دمکراسی کنونی از چنان پتانسیلی برخوردار است که می تواند به نماد "جنبش اتحاد در عمل، رسمیت اختلاف در نظر" فراروید. ما کوله باری از تجارب مبارزات آزادیخواهانه در دو نظام استبدادی داریم و بر آن تجارب، آموزه های سه دهه زندگی در اروپا، امریکا و .. افزوده شده است.

پتانسیل عظیمی برای ساختن ایران پس از حکومت اسلامی، در ایران و خارج از کشور وجود دارد که با برچیدن حکومت اسلامی، این نیرو آزاد می شود و دنیائی از تازه ترین تجارب جهانی به ایران سرازیر خواهد شد.

برای ساختن کشور و جامعه، اپوزیسیون با مانع حکومت اسلامی مواجه می باشد و بدون برکناری نظام، هیچ امکانی برای شکوفائی نیروی سازنده کشور وجود ندارد.

ما سکولار دمکراتهای انحلال طلب ایرانی در شرایطی به کنگره سوم – فرانکفورت- می رویم که:

- ایران و ایرانیان 37 سال حکومت اسلامی را تجربه کرده و در ابعاد ملی از رژیم اسلامی رویگردان شده اند. حکومت اسلامی به شبکه های مافیائی روحانیت شیعه و ارگانهای سرکوب تقلیل یافته است. حکومت مذهبی با سیاست ترجیح منافع اسلام و اسلامگرایان بر ایران و ایرانیان، ماهیت سیاست های ویرانگرانه خود را نشان داده و ملت ایران از آن رویگردان شده اند.

- کارد فقر، فلاکت، بربریت و توحش اسلامگرایان حاکم به استخوان ایرانیان رسیده و هر لحظه ممکن است از جرقه ای، حریقی سراسر ایران را فرا گیرد.

- تهاجم تباه گرانه مذهبی، فرهنگی، سیاسی و نظامی اسلامگرایان حاکم، ایرانیان را در سنگرهای دفاع از ایرانیت، سکولاریسم و .. قرار داده است.

- ایرانیان تشنه آزادی، دمکراسی، نفی تبعیض و رفاه اجتماعی هستند و از فقدان تشکلی سراسری برای پیکار و گذر از حکومت اسلامی رنج می برند،

- ایرانیان داغ حکومت نکبتبار اسلامی را بر پیکر دارند و مردمان منطقه هم آینده ای بهتر از 37 سال گذشته ایران در چشم انداز ندارند.

مردم ایران و منطقه از جنگ های فرقه ای بیزاراند و از آنجا که بخش های بزرگی از مردم تصوری از آلترناتیو سکولار دمکراتیک ندارند، حسرت دوران دیکتاتورهای سکولار را می خورند، در حالی که سکولار دمکراسی در ایران و کشورهای منطقه یک ضرورت اجتناب ناپذیر است تا ماشین انسان ستیزانه، جنگ طلبانه و ویرانگرانه فاشیسم اسلامی را متوقف و متلاشی کند.

- قدرتهای بزرگ بر سر تقسیم جهان درگیر هستند و خلیج فارس (ایران و شیخ نشین های همجوار خلیج فارس) کانون کشمکش های آنهاست. آتش جنگهای های مذهبی با هیزم اسلام سیاسی برافروخته شد و تغییر جغرافیای منطقه اجتناب ناپذیر گشته است. حکومت اسلام محور آخوندها نه می خواهد و نه می تواند منافع و مصالح ایران و ایرانیان را پاسداری کند و آتش بیار اهداف فزون طلبان و سلطه طلبان در منطقه می باشد.

غرب با ادعای دفاع از حقوق بشر، دست همکاری و همدستی اش همواره بسوی ناقضین حقوق بشر دراز است و آزادی، رفاه و سکولار دمکراسی را شایسته غربی ها دانسته و حکومت های مذهبی- ارتجاعی و استبدادی را به کشورهای منطقه توصیه می کند. حقوق بشر در سایه آزادی، رفاه و سکولار دمکراسی میسر است و غرب باید چرائی تناقضات سیاست های خود را در گفتار و کردار، در قبال ایران و کشورهای منطقه شفافیت بخشد.

ایران و ایرانیان در گرداب حکومت اسلامی گرفتار شده و گردابی بزرگتر در سراسر منطقه برای بلعیدن ایران و ایرانیان و مردمان منطقه دهان گشوده است. جنگ، سرکوب، تجاوز، به خاک سیاه نشاندن مردم در چند قدمی ما می باشد.

همکاری، همدلی، همگرائی و همپیمانی اپوزیسیون سکولار دمکرات انحلال طلب، ضرورتی عاجل است.

باید امروز همدل، همگرا، همصدا و همپیمان شد و فردا دیر است!

ما سکولار دمکراتهای انحلال طلب باید تلاش کنیم تا؛

تقدم سرنوشت ایران و ایرانیان به مرکز ثقل سیاستها، گفتار و کردارمان انتقال یابد.

گفتمان سکولار دمکراسی را در برابر گفتمان های انسان ستیزانه و ایران ستیزانه قرار دهیم.

امر ایجاد اراده واحد در اپوزیسیون سیاسی و جامعه بمنظور برچیدن حکومت اسلامی را به فردا موکول نکنیم!