کمیابی رئیس جمهور!

       همانطور که قبلاً هم عرض شد، ماه گذشته چهار نفر از وزرای اقتصادی دولت، درست مثل عریضه نویس های جلوی پله های دادگستری، نشستند و نامهء سر گشاده ای به رئیس دولت «بی تدبیری و ناامیدی» نوشتند، و به ایشان در مورد اوضاع خراب اقتصادی هشدار دادند، و خواستار توجه دولت به وضعیت ناگوار اقتصادی شدند.

       در همان موقع عده ای از بلندگوهای استکباری و صهیونیستی و عربستانی، و بیش از دویست کشور دیگر جهان که جملگی دشمن پیشرفت و تعالی جمهوری اسلامی هستند، این چهار وزیر را مورد انتقاد قرار دادند که مگر این افراد در جلسات دولت شرکت نمی کنند و رئیس دولت را نمی بینند که به او عریضه می نویسند؟
       راستیات اش، برای خود ما هم این سئوال پیش آمده بود که چرا وزرا مستقیماً با رئیس جمهور صحبت نمی کنند و مسائل را به وی انتقال نمی دهند؟ به هر حال وزرا و رئیس دولت از یک نژاد هستند و زبان یکدیگر را می فهمند و مثل عامهء مردم نیستند که دولت حرف آنها را نفهمد و مردم حرف دولت را. باری، از این افکار شیطنت آمیز رنج می بردم که اظهارات حاج آقا دکتر احمد توکلی (بچهء بهشهر و پسرخالهء رئیس مجلس، و ایضا نمایندهء مجلس شورای جمهوری اسلامی، به کمک ما آمد و از خواب غفلت بیدار شدیم !
       حاج آقا دکتر احمد توکلی در کانال تلگرام خود نوشته بود: «مدتی پیش یکی از مشاورین آقای رئیس جمهور را به جهت طرحی که در حال اجرا بود دیدم و توصیه کردم که، برای رفع مشکلات و کاهش انتقادات، اشکالاتی که در اجرای طرح وجود دارد را به رئیس جمهور منتقل کنید. اما در کمال تعجب پاسخی که شنیدم این بود: رئیس جمهور به ما وقت ملاقات نمی دهد!»

       مدتی پیش هم یکی از وزرای مهم دولت می گفت که «من، برای کارهایم، در حاشیهء جلسهء هیئت دولت با رئیس جمهور مسائلم را مطرح می کنم، چون رئیس جمهور به ما وقت دیدار نمی دهد !»

       با این اوصاف بر من می شد که چرا وزرای دولت برای اطلاع رسانی به رئیس جمهور نامه می نویسند؛ و اکنون بخصوص با اظهارات حاج آقا احمد دکتر توکلی (پسرخالهء رئیس مجلس) مشکل عدم دسترسی وزرا به رئیس جمهور آشکار شده و محل مشکل معلوم شده است، ما هم با عقل ناقص خودمان (که البته از عقل هزار تا مدیر و مسئول بیشتر است) راه دسترسی وزرا و مدیران و مسئ لین عالیرتبهء کشور به رئیس جمهور را يافته و آن را همين جا نشان آقایان می دهیم !

       بطوری که ملاحظه اتان می شود و از تلویزیون هم می بینید؛ در سفرهای استانی رئيس جمهور، حضراتِ استانداران و فرمانداران و مسئولین محلی، در یک «اقدام خودجوش مردمی»، مدارس و ادارات و کل استان را تعطیل و همگی امت ولايت پرست را به استقبال رئیس جمهور می آورند تا مثل ایام جاهلیت دنبال موکب رئیس جمهور بدوند و نامه ها و عریضه های خود را به دست محافظین و اطرافیان «حاج آقا دکتر احمدی نژاد کنونی» برسانند!

       (حال که صحبت از سفرهای استانی و استقبال گسترده و بی نظیر مردمی از رئیس جمهور شد، حیف است که داخل پرانتز از معاون سیاسی استانداری مازندران ذکر خیری نشود که، به علت عدم سازماندهی استقبال خود جوش مردمی و ندواندن مردم پشت سر موکب ریاست جمهوری، شغل خود را از دست داد و حالیه در ستون استخدام آگهی روزنامه ها دنبال کار می گردد )
       باری، بر اين اساس پیشنهاد می شود که آقایان وزرا هم، که موفق به وقت گرفتن از رئیس دولت و رساندن گزارش های خود به ايشان نمی شوند، در سفرهای استانی دنبال اتومبیل رئیس دولت بدوند و عریضهء خود را به دست اطرافیان رئیس جمهور برسانند.
       در عين حال، در حين انديشيدن برای حل معضل کنونی، نکتهء ديگری نيز در ذهن بنده جرقه زد که راه حل خاص خود را می طلبيد؛ و آن اینکه انتقاد وزرا از عدم دسترسی به رئیس جمهور نشان از گزفتاری های ايشان نيز دارد؛ چرا که به هر حال رئیس جمهور هم آدم است و فقط به اندازه یک آدم توان و انرژی دارد .
       با توجه به اينکه همین چند روز پیش مرکز آمار ایران اعلام کرد که هر کارمند دولت اسلامی در طول روز (البته در ساعات اداری) فقط دو و نیم ساعت کار می کند، بگیریم که رئیس جمهور ایثار کند و دو سه ساعت هم بیشتر کار کند يا اصلاً، مثل کارگران ساختمانی، هشت ساعت کار کند. شما بفرمائيد که مگر در طول هشت ساعت کار می توان هم سخنرانی کرد، هم به سایر رؤسای قوا و جناح های سیاسی متلک پراند، هم سفرای کشورهای دوست و برادر گینه، عراق، اقلیم کردستان، قرقیزستان، اردکستان، بلغورستان و سایر همپيمانان فلک زده را به حضور پذیرفت و با آنها عکس یادگاری انداخت، و هم به نمایشگاه مطبوعات رفت و هم ناهار خورد و هم با وزرا صحبت کرد؟!
       حکومت اسلامی ايران که چغندر نيست که مثل کشورهای عقب افتاده ای همچون آمریکا و فرانسه و ديگر کشورهای اروپا تنها داشتن یک رئیس جمهور برايش کافی باشد. در واقع، تجربه نشان داده است که برای مملکت ما چند تا رئیس جمهور، به شرح زير، لازم است:

*  یک عدد برای رفتن به سفرهای استانی و راه انداختن دو ماراتن، تا اهالی غيور استان و شهرستان ها و روستائیان ورزش کنند و بدوند و ساندیس بگیرند.

* یک فقره برای رفتن به مسافرت های خارجی با هواپیمای اختصاصی و اقامت در هتل های دابل فایو استار و آشنایی با مظاهر کفر و استکبار غرب و تماس تلفنی با اوباما و سخنرانی در مجمع سالیانه سازمان ملل، برای اينکه بدانيم چه چيزهائی را بايد ويران کنيم.

* یک عدد برای رفتن به نمایشگاه مطبوعات و متلک انداختن به جناح مقابل و قوه قضائیه.

* یک مورد برای شرکت در بریدن نوار سه رنگ مربوط به مراسم افتتاح پروژه هایی که تاکنون صدها بار افتتاح شده ولی هنوز به بهره برداری نرسیده اند.

* یک عدد برای گفتار درمانی و شیره مالیدن بر سر امت همیشه آمادهء فریب خوردگی.

* یک طغری برای زدن مشت محکم به دهان و ماتحت استکبار جهانی از طريق جمع آوری سانترفیوژها و تغییر کاربری مراکز هسته ای و تبدیل آب سنگین اراک به کارخانه تولید آب هویج و تبدیل مرکز زیر زمینی فردو به محل نگهداری آهن قراضه.

* یک عدد برای ادای توضيحات در مورد رشد اقتصادی و کاهش تورم و رفع بیکاری و افزایش رفاه اجتماعی و غیره و ذالک...

       بديت ترتيب، همانطور که ملاحظه می کنید، کار در این مملکت زیاد است و یک نفر رئیس جمهور هر اندازه هم قوی باشد و بدن سازی کرده باشد نمی تواند بار به این سنگینی را به دوش بکشد و لاجرم به تعداد بیشتری نیروی کار (رئیس جمهور) نياز است.
       بعلاوه، حسن انتخاب چند رئیس جمهور و تشکیل چند کابینه در این است که عده دیگری از بیکاران کشور هم به سر کار می روند و از تعداد بیکاران سر چهارراه ها و زیر پل ها کاسته می گردد و مشکل عدم دسترسی وزرا به رئیس جمهور هم حل می شود !
       به امید روزی که هر ایرانی یک رئیس جمهور داشته باشد.

بازگشت به خانه