ژولين پليسير: رقص تردید در واشنگتن، سرسختی در تهران

تأسيس: 14 مرداد 1392 ـ در نخستين کنگرهء سکولار های ايران -همزمان با 107 مين سالگرد مشروطه

6 مرداد ماه 1395 ـ 27 ماه ژوئيه 2016

نزدیک به یک سال پس از امضای توافق وین درباره مسئله اتمی ایران در 14 ژوییه 2015، امیدهایی که طبیعتا از این توافق به بوجود آمده بودند ، در عمل تحقق نیافته اند. این توافق که به عنوان گامی به سوی جذب دوباره ایران در نظام اقتصاد جهانی ارزیابی می شود، هنوز توفیقی درمورد بستن قراردادها نداشته است.

پیامدهای «برنامه جامع اقدام مشترک» (برجام) به طور بالقوه قابل ملاحظه است اما رویدادها چندان به عملی بودن امیدها میدان نمی دهد. ناموجه بودن تدابیر اتخاذ شده و ضد حملهء مخالفان، که بازگشت خود به خود تحریم ها (و قطعنامه های مربوطه سازمان ملل) را در صورت تخطی ایران از انجام تعهدات اش پیش بینی می کنند، گویای تعادل ناپایدار توافق است. این عملاً چیزی است که سرمایه گذاران بین المللی از آن بیم دارند. به این ترتیب، می توان ترازنامه ای ابتدایی ترسیم نمود و از آن چند درس موقت گرفت.

بنابر مفاد «برجام»، ایران پذیرفته که به طور جدی فعالیت های هسته ای (1) خود را دربرابر لغو تحریم های مربوط به برنامه هسته ای قطع کند. بنابر برنامه زمان بندی شده، پس از تائید کنگره آمریکا و مجلس ایران، توافق در 18 اکتبر 2015 رسمیت یافت و در 16 ژانویه 2016 با تصویب قطعنامه 22131 شورای امنیت اجرایی شد. تحریم ها می بایست به طور قطع در 20 اکتبر 2023 لغو شود و شورای امنیت می باید در 20 اکتبر 2025 پایان قطعنامه 2231 را اعلام کند.

از 25 ژانویه 2016، حسن روحانی رئیس جمهوری، همراه با یک هیات نمایندگی بازرگانی و صنعتی پرشمار به کشورهای ایتالیا و فرانسه سفر کرد. توافقنامه های صنعتی مهمی به ارزش 40 میلیارد یورو، از جمله توافق بزرگ خرید 118 هواپیما از «ایرباس» به مبلغ 27 میلیارد دلار امضا شد. توافق مشابهی نیز با شرکت هواپیما سازی «بوئینگ» آمریکا امضا شد که جان کربی، سخنگوی وزارت امور خارجه در 14 ژوئن اعلام کرد که «برجام» «امکان صادرات هواپیماهای مسافربری را فراهم کرده است».

در عرصه نفت، توافقی با شرکت فرانسوی «توتال» در 16 ژانویه 2016 برای فروش 160 هزار بشکه نفت خام در روز انجام شد. قراردادهای فروش نفت خام با شرکت های «شل»، «ساراس»، «ایپلوم»، «رپسول» و «نفت یونان» امضا شد. بنابر گزارشی که درتاریخ 14 ژوئن توسط حسن روحانی رئیس جمهوری به «رهبر» ارائه شد، صادرات نفت خام از 16 ژانویه تقریبا دوبرابر شده و به دومیلیون بشکه در روز رسیده که می باید 600 هزاربشکه گاز مایع نیز به آن افزوده شود. تولید روزانه نفت خام به 3.8 میلیون بشکه رسیده و بیژن زنگنه، وزیر نفت پیش بینی می کند که تا پنج سال دیگر سطح تولید 700 هزار بشکه دیگر افزایش یابد. «شرکت ملی نفت ایران» دوباره می تواند نفت خود را بفروشد، از نفتکش هایش استفاده کند یا آنها را اجاره دهد. بنا بر اظهار 14 ژوئن فدریکا موگرینی، مسئول سیاست خارجی اتحادیه اروپا، مبادلات بازرگانی اتحادیه اروپا و ایران از زمان اجرای «برجام» 22 درصد رشد داشته است.

بیشتر بانک های ایران توانسته اند در ماه های فوریه – مارس 2016 به نظام خدمات انتقال بین بانکی موسوم به «سویفت» وصل شوند. اما از 10 مارس، هنگام دیدار از «انستیتو خدمات متحد سلطنتی لندن»، محمد نهاوندیان معاون رئیس جمهوری ایران تاکیدکرد که هنوز بانک های بزرگ اروپایی از انجام معاملات بازرگانی با ایران خودداری می کنند و تنها شمار کمی از اعتبارات اسنادی به تائید رسیده است. غالب بانک های اروپایی، به ویژه مهم ترین های آنها، فعالیت های خود را با ایران ازسر نگرفته اند. در ماه مارس، نشریه تایمز افشا کرد که نخست وزیر بریتانیا، دیوید کامرون بانک «بارکلی» را به خاطر خودداری از انجام پرداخت های بانکی به حساب های ایرانیان توبیخ کرده و آن را «درتقابل با سیاست دولت بریتانیا» (2) خوانده است.

15 آوریل 2015، ولی الله سیف، رئیس کل بانک مرکزی ایران در یک سخنرانی در «شورای روابط خارجی» در نیویورک گفت که سه ماه پس از اجرایی شدن «برجام»، «تقریبا هیچ» کاری انجام نشده و «طرف های های ایران به تعهدات خود عمل نکرده اند». این اظهارات در تهران بازتاب زیادی یافت و مخالفان توافق از آن استفاده کردند. به خاطر یک تقارن زمانی، در 20 آوریل 2016، دادگاه عالی آمریکا حکم به مسدود کردن دومیلیارد دلار از دارایی های بانک مرکزی ایران درحوزه قضایی آمریکا به نفع قربانیان سوء قصدهای بیروت داد که درآن سربازهای آمریکایی در بیروت کشته شدند. حسن روحانی این کار را «کلاهبرداری آشکار» توصیف کرد. در 27 آوریل 2016، رهبر در سخنانی به مناسبت هفته کار گفت که لغو تحریم ها تنها «روی کاغذ» انجام شده است. اوایالات متحده را به مرعوب کردن بانک هایی که می خواهند با جمهوری اسلامی معامله کنند متهم کرد. به موازات این امر، درتهران شایعاتی درمورد اعمال نفوذ لابی های اسرائیل و عربستان سعودی درمورد ایجاد مانع برسر راه معاملات بانکی با ایران جریان داشت.

در 12 ماه مه، دریک گردهمایی در لندن با همتایان اروپایی و برخی از بانک های اروپایی، جان کری به «روشن ساختن موضوع و پایان دادن به تعبیرات نادرست و شایعاتی که درباره توافق جریان دارد» پرداخت و بانک های غیر آمریکایی را به انجام معاملات با ایران فراخواند. درهمان روز، بانک «استاندارد چارترد» که به این گردهمایی دعوت شده بود، اعلام کرد «هیچ مشتری مقیم ایرانی را نمی پذیرد و هیچ معامله ای با ایران و شرکت های ایرانی انجام نمی دهد» (3).

فردای آن روز، «استوارت لِوی»مدیر حقوقی بانک بریتانیایی «اچ اس بی سی» و معاون پیشین خزانه داری آمریکا و مسئول تروریسم و اطلاعات مالی اقدام جان کری را «خیلی عجیب» (4) توصیف کرد. او براین نکته تاکید کرد که وزیر امورخارجه بانک های غیر آمریکایی را به کاری ترغیب می کند که واشنگتن همچنان آن را برای شرکت های آمریکایی ممنوع کرده است. او همچنین تاکید کرد که وزارت امورخارجه در مسایل مالی صلاحیت ندارد و یادآوری کرد که «گروه بین دولتی اقدام مالی» (GAFI) در تاریخ 18 فوریه اعلام کرد که «به طور خاص و استثنایی از عدم توفیق ایران درکاستن از خطر تامین مالی تروریسم نگران است». خزانه داری آمریکا همچنان براین پندار است که نظام بانکی ایران، شامل بانک مرکزی در زمینه پولشویی وضعیتی «نگران کننده» دارد. همچنین، بانکداران خصوصی به طور منطقی درمورد جهت گیری تازه مقامات مالی آمریکایی دچار سردرگمی هستند.

انتخابات ریاست جمهوری آمریکا در نوامبر 2016 منبع دیگری از شک و تردید است. با آن که هیلاری کلینتون نامزد دموکرات توافق وین را تائید کرده، از سپتامبر 2015 اعلام نموده که خواستار روشی حاوی «بدگمانی و بازرسی» است. دونالد ترامپ، نامزد جمهوری خواه نیز توافق را یک «فاجعه» (5) نامیده است. اظهارات بعدی او نیز بین اراده «ازبین بردن توافق» و «کاربرد تاحد ممکن محدود» آن در نوسان بوده است. با آن که رد توافق توسط ساکن آتی کاخ سفید بعید به نظر می آید (6)، زیرا خطری خیلی بزرگ برای درگیری های منطقه ای دربردارد و موجب جدایی بیشتر ایالات متحده از متحدانش می شود، چنین اظهاراتی به قدر کافی وخیم است که بتواند تردیدی زیانبار برای اجرای دقیق توافق ایجاد کند. هنگام همایش اسلو در 14 ژوئن 2016، محمد جواد ظریف، وزیر امور خارجه ایران اکراه بانک ها در ازسر گرفتن معامله با ایران را «اثر روانی سال های دراز تحریم» نامید. او می توانست به این گفته خود بیافزاید که جریمه های فوق العاده سنگین دریافت شده از بانک های اروپایی توسط دستگاه مدیریتی آمریکا نیز به این اکراه دامن زده است.

در ایران بر بی صبری افکار عمومی و اپوزیسیون دولت روحانی بیش از پیش افزوده می شود. این امر به ویژه نسبت به گروه اقتصادی دولت (نهاوندیان معاون رییس جمهوری، علی طیب نیا وزیر اقتصاد، ولی الله سیف رئیس کل بانک مرکزی و اکبر ترکان مشاور اقتصادی رئیس جمهوری) شدیدتر است. بالا گرفتن انتقادهای داخلی جواد ظریف را واداشت که مشکل بانکی را درحاشیه دیدار درمورد سوریه در قصر کوبورگ وین در ماه مه 2016 با همتایان بریتانیایی، فیلیپ هاموند، جان کری، وزیر امور خارجه آمریکا و فدریکا موگرینی، مسئول سیاست خارجی اتحادیه اروپا مطرح کند.

در 14 ژوئن، رهبر به مسئله بیشتر دامن زد و گفت: «جمهوری اسلامی از تعهدات خود درمورد "برجام" تخطی نخواهد کرد زیرا احترام به عهد یک اصل قرآنی است؛ اما چنانچه تهدید بیان شده توسط نامزدهای ریاست جمهوری درمورد پاره کردن "برجام" عملی شود، جمهوری اسلامی آن را آتش خواهد زد زیرا این نیز یک توصیه قرآن درمورد نقض یک توافق دوجانبه است». در 16 ژوئن در اسلو، جان کری در مصاحبه ای با شبکه خبری «ای بی سی» مجددا تاکید کرد که ایالات متحده موضع خود را درمورد معاملات بانکی دربرابر ایران روشن می کند. درهمان روز، جان اسمیت، مدیر «دفتر کنترل دارایی های خارجی» (OFAC) خزانه داری آمریکا، درجریان یک همایش برگزار شده توسط «شورای آتلانتیک» به محدودیت های شهروندان و موسسات آمریکایی برای تجارت با ایران اشاره کرد (7). سرانجام، در 24 ژوئن، «گروه بین دولتی اقدام مالی» (GAFI) در بیانیه ای عمومی اعلام کرد که اقدامات مالی درمورد ایران را برای مدت 12 ماه اجرا می کند.

مشکلات موجود برای جلب سرمایه های خارجی و جذب شدن در نظام مالی بین المللی تنها ناشی از نابسامانی های «برجام» نیست. اقدامات انجام شده توسط ایران برای تسهیل داد و ستد های مالی کافی نبوده است. سیاست محدودیت اعتبار، محدودیت های بودجه ای ناشی از عدم امکان بازگرداندن دارایی های مسدود شده ایران در خارج، وضعیت تزاید بدهی بخش بازرگانی دولتی و خصوصی، حجم بالای وام های مشکوک الوصول در ترازنامه های بانک ها، عوامل بازدارنده امکان سرمایه گذاری در ایران، با مشارکت یک شریک محلی از جمله آشفتگی هایی است که به رغم تسهیلات اعطایی توسط مقامات درچارچوب «قانون ترغیب و حفاظت از سرمایه گذاری خارجی» Fippa)) تاثیر گذارند (8).

سوء تفاهم های ناشی از اجرایی شدن «برجام» نشانگر این است که همهء جنبه های عملی اجرای کامل توافق پیش بینی نشده است. آنچه کاملاً به چشم می خورد، وضعیت ناراحت کننده دیپلوماسی آمریکایی است که به طور کامل به اجرای توافقی پرداخته که دیگر بخش های دولتی - به ویژه خزانه داری آمریکا- نظر چندان مساعدی نسبت به آن ندارند. سردرگمی چنان است که بانک های بزرگ اروپایی فعال در ایالات متحده، مانند «استاندارد چارترد» یا «اچ اس بی سی» - در اقدامی نادر- آشکارا وزارت امور خارجه و نیز دولت آمریکا را نفی می کنند. بدیهی است که این تردیدها موجب ایجاد فضای عدم اعتماد بین دو کشور می شود. شماری از عوامل اقتصادی، از جمله بانک های بین المللی در برابر بازار ایران سیاست صبر و انتظار در پیش گرفتند و برای نهائی شدن یک تصمیم بازرگانی دست کم 12 ماه زمان را الزامی دانستند.

دولت روحانی نیاز مبرم به برداشته شدن قطعی تحریم ها به عنوان تحقق یک وعده انتخاباتی دارد زیرا این امر امتیازی واقعی برای آغاز سیاست اقتصادی او خواهد بود که در سه سال گذشته کوشیده آن را به وضعیت عادی بازگرداند. هرگونه تاخیر یا خارج شدن از مسیر توافق نه فقط بخت موفقیت او در انتخابات ریاست جمهوری ژوئن 2017 را از بین می برد، بلکه این خطر را دربر دارد که روند بازگشایی اقتصادی کشور و اصلاحات ساختاری ناشی از آن را نیز شکننده تر کند.

1- ازبین بردن موجودی اورانیوم با غنای متوسط [20 درصد]، کاهش 98 درصدی موجودی اورانیوم با غنای ضعیف [حدود 3.5 درصد]، کاهش دو سوم شمار سانتریفیوژهای گازی به مدت 13 سال، محدود شدن غنی سازی به 3.67 درصد برای مدت 15 سال آینده، عدم ساخت واحد آب سنگین...

2- محمدعلی شبانی، «آیا ایران می تواند درمورد تحریم های بانکی بر بریتانیا غلبه کند؟». المونیتور، 18 مارس 2016.

3- ژولیان بورگر، «ایالات متحده و بریتانیا بانک ها را به داد و ستد با ایران ترغیب می کنند». گاردین، 12 مه 2016.

4- «پیام ویژه کری درباره ایران به بانک های اروپایی. چرا آمریکا بانک های اروپایی را به کاری ترغیب می کند که هنوز برای بانک های آمریکایی غیرقانونی است؟»، وال استریت ژورنال.

5- جیمی وینشتین، «دونالد ترامپ و دکترین اتمی، ترغیب دموکراسی و چرا او از کاربرد عبارت "رهبرعالی" خودداری می کند؟»، ویلی کالر، ۹ ژوییه ۲۰۱۵.

6- جان هادسون، «کاخ سفید: حتی دونالد ترامپ نمی خواهد توافق هسته ای را پاره کند»، د کیبل، ۱۶ ژوئن ۲۰۱۶.