در محکوميت پژاک و ستايش از زانیار مرادی!
سام قندچی

          آقای اقبال مرادی، فعال حقوق بشر، هفته گذشته به ضرب سه گلوله ی یک تروریست در شهری مرزی در کردستان عراق، کشته شد. این وظیفه دولت عراق و حکومت اقلیم کردستان آن کشور است که تروریست مورد اشاره را شناسایی، بازداشت و محاکمه کنند(1).

          از سوی ديگر، در همین چند روز پیش، گروه پژاک، در اقدامی که اعلام کرده اند به تلافی ترور آقای اقبال مرادی انجام شده، یازده نظامی ایرانی را در مریوان به قتل رساندند(2).

          در اين ميان،زندانی سیاسی، آقای زانیار مرادی، که پسر زنده یاد اقبال مرادی است، در نامه ای به مادر خود تأکید کرده که بايد از انتقام جویی پرهیز کنیم(3).

          چرا نامهء آقای زانیار مرادی کاری اخلاقی و آینده نگری است؟ اگر فقط به جنایاتی که برخی زندانیان سابق رژیم شاه، نظیر اسدالله لاجوردی، در رژیم اسلامی مرتکب شدند نگاهی بیاندازیم، می بینیم که در 40 سال گذشته فرهنگ انتقام چه به روز ایران و ایرانی آورده است؛ روندی که با کشتن سران رژیم شاه شروع شد و بعد هم به شکنجه و اعدام متحدان پیشین کشيد. خیلی انسانیت می خواهد که وقتی نزدیک ترین کس خود، یعنی پدر یا مادر، را به این شکل از دست می دهیم و خود نیز مدتها در کنار کسانی نظیر رامین حسین پناهی(4) زیر حکم اعدام زندگی کرده ایم، بتوانیم بموازات سوگواری برای پدر علیه انتقامجویی بنویسیم.

          در واقع، در دنیای مدرن، و برعکس سیستم قضایی ارتجاعی رژیم اسلامی ایران، خانوادهء مقتول در مورد قاتل تصمیم گیرنده نیست؛ چرا که توافق شده تا عدالت بصورت عینی اجرا شود و نه احساسی.           در اينجا، زندانی سیاسی، آقای زانیار مرادی، به رغم همهء دردهای خویش، در نامه به مادرش خطاب به مردم ایران و جهان حرف زده و این اصل اخلاقی و آینده نگر را، که ایران و ایرانی در طلب اش 40 سال خون گریسته يادآور شده است، چه این رژیم پلید در ایران دوام آورد و چه سقوط کند.

          اما «پژاک»، در راستای توجیه وحشیگری های خود، فقط بدنبال سوء استفاده از وحشیگری های رژیم است؛ و اگر هم موفق شود می خواهد تا تکه ای از سرزمین ایران را جدا کرده و بساط «قصاص کمونیستی» را در آن خطه برقرار خکند، فاجعه ای که یادآور خمر سرخ است(5).

          آخر این چه رسمی است که پژاک خود محاکمه می کند و این نظامیان را به قصاصِ ترور یک فعال حقوق بشر، به قتل می رساند؛ آن هم وقتی که حتی هنوز مشخص نیست تروریست چه فرد یا تشکیلاتی بوده است. در واقع، تروریست های پژاک هم قاضی، هم دادستان و هم وکیل مدافع هستند.    براستی، آیا این همان کاری نیست که از یکسو خلخالی در روزهای اول انقلاب 57 می کرد، و از سوی دیگر برخی گروه های کرد که در همان زمان دادگاه های خلق تشکیل دادند، بدون محاکمه هر کسی را که دوست نداشتند جاش خواندند و با فریادِ « مردم داغ دیده، اعدام اش کنید!» بساط اعدام راه انداختند.

          پژاک، پس از اعدام جنایتکارانهء فرزاد کمانگر بدست رژیم اسلامی، دروغ گفت و او را عضو خود خواند در حالی که فرزاد کمانگر معلمی سیاسی کار بود و هیچگاه عضو پژاک نبود، هر چند که برادرش عضويت پژاک را داشت. دروغ های پژاک همه برای توجیه ادامهء روش های جنایتکارانه ای است که دست کمی از جنایات رژیم اسلامی حاکم بر ایران ندارد و، به همين دليل همهء نیروهای دموکراتیک و طرفداران حقوق بشر باید پژاک را محکوم کنند. نبايد صبر کنیم تا دوباره رژیمی مشابه رژیم صادق خلخالی ها و اسدالله لاجوردی ها سر کار آید و بعد تازه از خواب بیدار شویم.

          کسانی نظیر زانیار مرادی، درست از همین 40 سال جنایت و قصاص و انتقام جویی درس گرفته اند و باید به وجود چنین آینده نگرهای با درایت ایرانی افتخار کرد؛ کسانی که از ههم اکنون تلاش می کنند تا جلوی حمام خون بعدی سد بندی کنند.

به امید جمهوری آینده نگر دموکراتیک و سکولار در ایران

IRANSCOPE.COM

http://www.ghandchi.com

چهارم مرداد ماه 1397 - July 25, 2018 

________________________________________________

1. دویچه وله: چه کسی پاسخگوی ترور اقبال مرادی است؟
https://p.dw.com/p/31q3Z  

2. دویچه وله: "پژاک مسئولیت حمله در مرزهای مریوان را به عهده گرفت"
https://www.dw.com/fa-ir/iran/a-44776146 

3. هرانا: نامه سرگشاده زانیار مرادی؛ برای او رویای جهانی زیبا با اعدام و انتقام معنا نمی‌یافت
https://www.hra-news.org/letters/a-576 

4. حکم اعدام رامین حسین_پناهی را لغو کنید

http://ghandchi.com/ramin-hossein-panahi.htm 

5. آیا بدتر از حجاب اجباری در ایران جمهوری اسلامی سراغ دارید، بله عینک در کامبوج خمر سرخ
http://www.ghandchi.com/2087-khmer-rouge.htm

http://www.ghandchi.com/2178-zanyar-moradi.htm