«براندازان» خودِ مردم هستند!

(پیرامون پیشنهادات پانزده ماده ای خاتمی)

یاداشت سیاسی سايت اخبار روز

محمد خاتمی ممنوع التصویر است. اما هر گاه رژیم در تنگنا قرار می گیرد به صحنه می آید تا مردم را از مبارزه با جمهوری اسلامی ناامید و به «اصلاح» حکومت امیدوار کند. او این بار نیز در سخنان و پیشنهادات 15 ماده ای خود کوشیده است مردم را از «براندازی» حکومت اسلامی بترساند و راه بی سرانجام «اصلاحات» را تکرار کند. پیشنهادات پانزده ماده ای محمد خاتمی رئیس جمهور پیشین و رهبر اصلاح طلبان حکومتی ایران از یک سو ادامه ی ستیز او با تلاش ها و مبارزات مردم ایران برای برافکندن نظام دیکتاتوری و استقرار یک حکومت دموکراتیک – که به آن نام براندازی داده است – می باشد و از سوی دیگر، سقف انتظارات و برنامه های بیهوده ای است که جناح اصلاح طلب حکومت برای مقابله با بحران فزاینده در کشور به آن ها دل بسته است، بدون این که خود نیز امیدوار به اجرای آن باشد.

          مرزبندی بی قید و شرط محمد خاتمی با تلاش های رو به گسترش مردم ایران برای عبور از این نظام مستبد، سیاستی است که اصلاح طلبان همواره آن را دنبال کرده اند. اما اکنون، زمانه دیگرگون شده است. کینه و دشمنی محمد خاتمی و دیگر اصلاح طلبان با مبارزاتی که هدف خود را استقرار یک حکومت دموکراتیک در ایران قرار داده، تغییر نکرده، اما خواست استقرار حکومت دموکراتیک و عدالت خواه، علیرغم سرکوب خشن، سال به سال رشد کرده و به یک جنبش نیرومند در ایران تبدیل شده که اثرات آن را در جا به جای شهرهای ایران و حرکات اعتراضی مردم می توان دید. مخالفان حکومت در مبارزه ی دیرینه خود با حکومت، اکنون بر طرفداران اصلاحات پیشی گرفته، خواست هایشان به کف خیابان ها راه یافته و به شعارهای اصلی معترضینی که علیرغم سرکوب خشونت آمیز به خیابان ها می آیند، تبدیل شده است.

          مخالفت و دشمنی با این سیاست، مخالفت و دشمنی با خواسته ی بخش بزرگی از مردم ایران است که به دلایل مختلف – از جمله عملکرد اصلاح طلبان و اعتدالیون – از انجام تغییرات در چارچوب نظام اسلامی ناامید شده اند و دنبال بدیل های دیگری می گردند. آن ها حق دارند انتخاب های دیگری را جستجو کنند و تلاش محمد خاتمی برای محدود و محصور کردن آن ها در وضعیت موجود، به رسمیت نشناختن حق انتخاب مردم و ایستادن در برابر جنبشی است که دی ماه سال گذشته در خیابان اعلام کرد در جستجوی راه دیگری به جز راه بی سرانجام اصلاح طلبی حکومتی در ایران است.

          پیشنهادات پانزده ماده ای او، حرف تازه ای در خود ندارد. این پیشنهادات از سال 76 تا به امروز، به مدت 20 سال در فرصت های مختلف توسط او و سایر اصلاح طلبان درون و بیرون از حکومت مطرح شده و به نتیجه ای نرسیده است، حکومت کوچکترین اعتنایی به درخواست های اصلاح طلبان نکرده است. خاتمی خود هشت سال در مقام ریاست جمهوری فرصت داشته و نتوانسته حتی یکی از این موارد پانزده گانه ی پیشنهادی خود را به رهبری نظام اسلامی بقبولاند. به چه دلیل او خود را محق می داند مردم را به وعده هایی که خود در تحقق آن ها ناتوان بوده است، امیدوار نگاه دارد؟

          دست محمد خاتمی این بار هم خالی است جز آن که او با «تمام وجود» از رهبر حکومت بخواهد به پیشنهادت او توجه کند، در پیشنهادات او جایی برای جنبش مردم و دعوتی از مردم برای تحقق این خواسته ها وجود ندارد. او به همان راهی می رود که بیست سال است رفته است و در آن قدم به قدم عقب نشسته، خانه نشین شده و جنبش نیرومند اصلاح طلبانه ی سال ۷۶ را به وضع فلاکت بار فعلی تبدیل کرده است. نتیجه ی این سیاست به درستی سرخوردگی گسترده ی توده ی مردم از اصلاح طلبان حکومتی بوده است.

          خاتمی و یارانش بیهوده مردم را از براندازان می ترسانند. اگر زمانی این حرف ها کارایی داشت، آما اکنون براندازان خودِ مردم ایران هستند. مردمی که خواهان زندگی بهتر بدون حکومت مذهبی و دیکتاتوری اسلامی هستند، آن ها برخلاف القائات و گفته های خاتمی در پشت مرزها کمین نکرده اند، آن ها در خیابان های تهران و کرج و شیراز و اصفهان و اهواز خواست های خود را فریاد می زنند. آنان کارگرانی هستند که دستشان از کار و نان کوتاه شده است، آنان جوانان تحصیل کرده و زحمتکشی هستند که به امید تحول بارها از دولت های اصلاح طلب پشتیبانی کردند و ناامید شدند، آنان زنانی هستند که هر بار در انتخابات طعمه ی وعده های دروغ شدند، آنان مردم کشوری هستند که بر روی دریای نفت تشنه ی یک قطره آب و گرسنه ی یک لقمه نان هستند. آن ها حق دارند زیرا تجربه کرده اند که نباید به به حرف های اصلاح طلبانی که می کوشند آن ها را در زیر یوغ حکومتی نگاه دارند که چهل سال است بر آن ها ظلم و جنایت کرده، اعتماد نکنند و راه خود را بروند، راهی که به تجربه آن را پیدا کرده و افق هایش را روشن می کنند.

يکشنبه  14 مرداد 1397 -  5 اوت 2018

http://www.akhbar-rooz.com/news.jsp?essayId=88077