کابوس سیمرغ

احمد اهتمام

ديگر تلاطم خودسوزی های ظاهراً ساده

خواب هیچ برکه ای را آشفته نمی کند

و کاروان هائی

          از کنار هزار خفت

                   با بار درد و محنت

                             سر در گریبان می گذرند...

اما این منظره چه تماشایی دارد؟

و براستی چه اتفاقی باید بيفتد

                             که نمی افتد؟

چرا اين کاروان ها پيشاهنگ ندارند؟

چرا موجی بر نمی خیزد؟

چرا این «حادثهء هزار بار نادر»

                   اين «با هزار اما و اگر»

                                      همچنان در راه مانده است؟

چرا اين کابوس کهنه را به دور نمی ريزيم

و با کاروان خودسوزی های ظاهرا ساده

                                      بدرود نمی گوئيم؟

چرا آموزه های کهنه  سپری نمی شوند؟

آيا نه اينکه ما بيهوده چيزی را تکرار می کنيم

                             که سراپا افسانه و خيال است؟

چرا باید تا کوه قاف

                   بال بال  زنیم  و

                              تک تک فرو کاهیم

تا سی تن از ما

          با تنی خسته و فرسوده

                   اعلام کنيم که سیمرغ مائيم؟!

شهریور 97