نشانه

افشين بابازاده

ديوار ايستاد

تا اين قلم هاى مور خورده

«آسه بيان

آسه برن»

و واژهاى ممنوع

          شاخ شان نزنند...

تمام اين آجرها

به ديواری ممنوع بندند

تا لبخند شعرى

تا اشك چهره ای

كنارش تكيه زند.

ببين:

بند كفش هايت حتی

          در حسرت انگشتان جوهر گرفته ات

                از اين شاعران بی سودا خسته است.

«ببند منو

محكمتر از هميشه

من از همين ديوار بالا مى روم

نه آهسته

نه بردبار».

پس قلمش را آويخت

                   بر شانه هاي شکسته

نشست پشت سنگر كتاب ها

چند واژه را

          همچون دانه هاى سرخ انار

                             در خشاب گذاشت

آنگاه

     فقط زانو زد

                و نشانه گرفت.