اعادهء حیثیت از انقلاب پنجاه و هفت

محمود عاشوری

ظاهراً صف توابین از انقلاب 57 بقدری طولانی شده که برای ایستادن در این صف باید نوبت گرفت. جالب اینجاست که اکثریت قریب به اتفاق اینها یا در انقلاب حضور نداشته اند، یا بعد از انقلاب بدنیا آمده اند و یا در سرکوب انقلاب و تثبیت رژیم فاشیستی مذهبی جمهوری اسلامی نقش داشته اند. که البته این سومی ها اگر ذره ای وجدان دارند بایستی از کردهء خود توبه کنند.

تلاش این سیاسیون تازه به دوران رسیده این نیست که از اشتباهات یک نسل که با تمام وجود برای رسیدن به آزادی مبارزه کرده اند درس بگیرند و آن را چراغ راه خود کنند بلکه دارند کل هدف انقلاب 57 را زیر سوال میبرند.

در صادقانه ترین حالت باید گفت که آنها تلاش و انقلاب یک نسل را برای رسیدن به آزادی با نتیجه آن انقلاب یکی می گیرند. والا این از ابتدایی ترین درس های جنبش های اجتماعی است که نتیجه یک‌ جنبش، علی رغم تلاش، فوق العاده آزادیخواهان ممکن است به شکست بیانجامد.

مگر همین‌ حالا تمام کسانی که برای آزادی و سکولاریزم مبارزه می کنند می توانند تضمین کنند که بعد از سرنگونی، مثلاً آنارشیسم یا فرضاً مجاهدین در ایران به قدرت نمی رسند؟ آیا با دادن این احتمال باید در خانه نشست و دهن ها را بست؟ پس خود شما چرا برای سرنگونی تلاش می کنید؟ اگر فردای جامعه ما سوریه ای شد و میلیون ها نفر آواره شدند و صد ها هزار کشته داند آیا شما خود را می بخشید؟ جواب نسل بعد را چه می دهید؟ آیا اصلاً نسل بعد حق دارد از شما بپرسد که "چرا در خانه های خود ننشستید"؟ مگر برای نتیجه های معين و مطلوب جنبش های اجتماعی تضمینی وجود دارد؟

واقعیت این است که نسل ما، برای مبارزه با دیکتاتوری و رسیدن به آزادی، تمام تلاش خود را در انقلاب 57 بعمل آورد. امکان ندارد یک نفر خود را دموکرات و آزادیخواه راستین بداند و با وجود اختناق و فقدان آزادی های سیاسی قبل از انقلاب ساکت بماند. ما نسلی که از همان ابتدا برای رسیدن به آزادی انقلاب کردیم و بعد از به سرقت رفتن دستاوردهای آن هم، از همان فردای پیروزی انقلاب، با تمام توان با رژیم فاشیستی خمینی مبارزه را ادامه دادیم، و از اين لحاظ از شرکت در انقلاب 57 هیچ پشیمانی نداریم. ما تلاش کنونی خود را برای رسیدن به آزادی و سکولاریزم در ادامهأ همان تلاش می دانیم و تضادی بین آنها نمی گذاریم. چون اصولاً هیچ موقع تضادی در طول این دهه ها سال مبارزه در اهداف و عملکرد خود نداشته ایم.

ما آزاديخواهان شرکت کننده در انقلاب 57، که استوار و پایدار روی پیمان خود ایستاده ایم و در این راه هزینه های گران پرداخته ایم، نه تنها از گذشتهء خود توبه نمی کنیم بلکه به آن افتخار داریم. اگر نسل انقلاب 57 ساکت‌ می نشست و در کنار مردم و در مقابل رژیم سفاک و خونخوار رژیم اسلامی نمی ایستاد، باید حتماً توبه می کرد و در نتیجه از کل مبارزه دست می کشید. اما مگر ما وجود نداریم؟‌ مگر کسی از این نسل باقی نمانده؟ اگر نسل ما دو و یا پنج سال با رژیم سابق برای آزادی مبارزه کرد اکنون 40 سال در این رژیم برای همان اهداف مبارزه کرده است. البته اشتباهاتی داشته ایم و از آنها درس آموخته ایم. اما مگر شما هیچ حرکت و جنبشی را بدون اشتباه در تاریخ می شناسید؟

جنبش آزادیخواهی ما تا رسیدن به جامعه ای آزاد و سکولار ادامه دارد و به تمام مبارزین و جانباختگان این راه ادای احترام می کند.

تاریخ ما نه تاریخ شکست خوردگان و توابین که تاریخ پر افتخار مبارزه برای آزادی و سرافرازی است.

تاریخ ما تاریخ شکست نخوردگان است.

10/1/2018