ناصر پاک نژاد: آیا راه حل آقای نوری علا، برخلاف منافع ملی است؟

تأسيس: 14 مرداد 1392 | در نخستين کنگرهء سکولار های ايران | همزمان با 107 مين سالگرد مشروطه

12 تير ماه 1394 ـ 3 ماه ژوئيه 2015

با احترام، اینجانب طی ساله ای گذشته ازطریق گفتگو و مکاتباتی که با برخی از دست اندرکاران آن جنبش در راستای اصلاح و تغییر خط و مشی ایجادآلترناتیو سکولاردمکراسی داشته ام ، اما متاسفانه موفق به قانع کردن آنان نشدم، بدینجهت طی دو مقاله امروز و هفته گذشته که در سایت های «کیهان لندن - ایران گلوبال- و احترام آزادی» تحت نام «آیا راه حل آقای نوری علا برخلاف منافع ملی است؟» منتشر شد، مخالفت خود را با ایجاد آلترناتیو سکولاردمکراسی علنی ترنمودم. و بدینوسیله نیز جهت اطلاع شما و بقیه اعضای جنبش سکولاردمکراسی، مقالات را ضمیمه می نمایم. هم چنین بدینوسیله درخواست پاسخگویی نسبت به نظرات و پرسش هایی که درمقالات مطرح کرده ام را از مسئولان جنبش سکولاردمکراتهای ایران دارم. امیدوارم، مطالب مطرح شده در نقد و مخالفت ام از ایجاد آلترناتیو جنبش سکولار دمکراسی، راه گشایی برای نجات هر چه سریع‎تر ایران و ایرانی از حاکمیت رژیم ضدملی –ضدمردمی حاکم بر کشور و ملت ایران باشد.

رونوشت : به اصحاب رسانه و شخصیت های حقیقی و حقوقی بعداً ارسال خواهد شد.

بخش اول: آلترناتیو سکولار دمکراسی برخلاف منافع ملی

چندسالی است، آقای اسماعیل نوری‌علا در کنارنظریه‌پردازی، وارد فعالیت مستقیم درعرصه سیاست شده‌اند و معتقد هستند ایجاد آلترناتیو سکولاردمکراسی راه حل نجات ایران و ایرانی است.

اینجانب هر چند خود را سکولاردمکرات و مخالف رژیم می‌شناسم، اما معتقدم راه حل نجات ایران و ایرانی در ایجاد آلترناتیو سکولاردمکراسی نیست، و از همان هنگام که ایشان تشکل سکولارهای سبز را ایجاد کردند، سعی نمودم به اشکال مختلف به آقای نوری‌علا بگویم که راه حل‌تان اشتباه است و تامین کننده منافع ملی نمی‎باشد.

اما ایشان در مقابل انتقادهایم برخوردهای نامناسبی انجام دادند و آخرین آن در دو هفته پیش در فیس بوک بود(۱) و مرا به این نتیجه رسانیدند که با ایشان نمی‎شود ازطریق بحث و گفتگو به نتیجه رسید.

از آنجائی که سومین نشست سالیانه سکولاردمکرات‎ها بزودی انجام می‎شود، و محور نشست نیز در ارتباط با «چراسکولار دموکرات‎ها هنوز متحد نشده‌اند» می‎باشد، وظیفه خود می‎دانم مخالفت خودم را با ایجاد آلترناتیو سکولاردمکراسی علنی‎ ترنمایم و تأکید کنم، یگانه راه حل نجات ایران و ایرانی در ایجاد «جبهه آزاد‌‌ی‌خواهی» است.

در عین حال به برگزارکنندگان و شرکت کنندگان درنشست نیز باید بگویم: اگر به واقع می‎خواهید بدانید که چرا سکولاردمکرات‎ها هنوز متحد نشده‌اند، ابتدا تفکر و برنامه و برخوردهای‌تان را با دیگران به نقد بکشید تا متوجه شوید تا چه میزان خودتان در متحد نشدن سکولاردمکرات‎ها نقش داشته‌اید و تا چه میزان با خط و مشی‌ای که برگزیده‌اید خود مانعی برای ایجاد آلترناتیو رژیم و حتی متحد کردن سکولار دمکرات‎ ها بوده‌اید.

از آنجائی که نظریه‌پرداز و پیش ‌برندهء خط و مشی سکولاردمکرات‎ها، آقای نوری‌علا می‎باشد و ایشان نیز نقش بسزایی حتی در متحد نشدن سکولاردمکرات‎ها و عدم ایجاد آلترناتیو رژیم دارند، بدین جهت ایشان را مخاطب نظراتم قرار می‎دهم .

از نظرمن، راه حل وخط و مشی آقای نوری‌علا، نه تنها چاره‌مشکل اپوزیسیون واقعی رژیم و ملت ایران نیست، بلکه موجب تفرق و انفعال کنش‌گران سیاسی و ناامیدی مردم از اپوزیسیون نیز شده است. و متاسفانه با تمام انتقادها و مخالفت‎های اصولی و منطقی که به ایشان صورت گرفته و می‎گیرد، ایشان نه تنها پاسخگو نیست بلکه هم‌چنان راه خود را می‌روند و این گونه به نظر می‌رسد که گویا ایشان اهداف خاصی را که بر خلاف منافع ملی است دنبال می‌کند.

هر چند من به سوابق آقای نوری‌علا در آن طیف فکری که موجب روی کار آمدن خمینی شد کاری ندارم؛ اما نکته مهم این است که ایشان هم‎چنان از اشتباه بزرگ آن دوران درس نگرفته‌اند و حتی می‌گویند: کاری نکرده‌ام که بخواهم از مردم عذرخواهی کنم!

به هر روی، ایشان امروز خودشان را مخالف رژیم قلمداد و سکولاردمکرات معرفی می‌کنند و مدعی هستند که خواهان استقرار حاکمیت ملی می‎باشند. هم‎چنین مدعی هستندکه خط و مشی‌ای که جهت ایجاد آلترناتیو سکولاردمکراسی در چارچوب «پیمان‌نامه عصر نو»شان دنبال می‌کنند، همان راه حل نجات ایران و ایرانی است که تامین کننده منافع ملی نیز می‎باشد!

اما با کمی تعمق در مواضع سیاسی آقای نوری‌علا به این نتیجه خواهیم رسید که اقدامات و فعالیت‎ های ایشان نه تنها راه حل نجات ایران و ایرانی نیست بلکه بر خلاف منافع ملی هم هست. در عین حال با توجه به عملکرد و رفتار ایشان، چندان هم دمکرات و قابل اعتماد نیستند. از این رو، همراهی با او به هر طریقی نیز بر خلاف منافع ملی خواهد بود.

برای اینکه بتوانم درستی مطالب فوق را روشن کنم ابتدا این پرسش را مطرح می‎نمایم:

· آیا اسماعیل نوری‌علا شخص آگاهی در مسایل سیاسی– مبارزاتی است؟

اگر پاسخ‎مان منفی باشد، آنگاه پرسش بعدی این است: به چه دلیل ایشان خود را دارای این صلاحیت دیده است که به عنوان نظریه‌پرداز راه حل ارایه دهد و تشکلی را برای فعالیت‎های سیاسی‎اش که نمی‎تواند تامین کننده منافع ملی باشد، به وجودآورد؟

آیا وی این احتمال را نمی‌دهد که در صورت ارایه راه حلی اشتباه و دنبال کردن آن در قالب تشکل سیاسی، که پاسخگوی مسایل و مشکلات اپوزیسیون واقعی رژیم و مردم و کشور نمی‌باشد، بر خلاف منافع ملی حرکت کرده است؟

اما اگر پاسخ‎ به پرسش ما مثبت باشد، آنگاه پرسش دیگری مطرح می‎شود:

· به چه دلیل ایشان راه حلی را ارایه و دنبال می‎کند که نمی‎تواند موجب برچیدن رژیم شود و نمی‎تواند چاره مسایل و مشکلات ایران و ایرانی در این مقطع باشد؟

نظر من در مورد آقای نوری‌علا این است که او به مسایل سیاسی– مبارزاتی واقف است و خط و مشی ‌ای که دنبال می‎کند آگاهانه می‎باشد.

بر این اساس نیز من و دیگر کنش‌گران سیاسی باید بتوانیم پاسخ سوالات و انتقادات خود را از ایشان دریافت کنیم و هم ایشان و هم ما آنها را به پیشگاه ملت برای قضاوت نهایی ارایه دهیم.

در هر صورت بنا دارم برای رسیدن به تشخیص مطلوب، به روش پرسش و پاسخ به نتایجی برسم. از این رو، دو سئوال زیررا مطرح و به آن پاسخ می‎دهم، و بر اساس آنها به سئوالات دیگرخواهم پرداخت تا بتوان به پاسخ‎های مورد نظر دست یافت.

نخستین سئوال: علت مخالفت اصلی ما با رژیم چیست؟

دومین سئوال: راه حل درست برای رسیدن به اهداف کدام است؟

· رژیم، من یا ما را درغارت و چپاول مردم و کشور سهیم نمی‎کند؟

· می‌خواهم قدرت سیاسی، تنها دراختیارحزب و سازمان من باشد وجایگزین رژیم تنها من باشم؟

· من یا ما را ازحکومت ساقط کرده و حکومت خودش را جایگزین کرده است؟

· در تحقق هر آنچه که لازمه زندگی بهتر و آسوده و مطمئن‌تر برای همه مردم می‌باشد، مانع بزرگی است؟

اگر پاسخ، مورد اول یا دوم یا سوم باشد، به این مفهوم است که آن شخص یا جریان، ماهیت‌اش همانند رژیم است.

اما اگر پاسخ مورد چهارم باشد، به این مفهوم است که آن شخص یا جریان به سرنوشت همه مردم اهمیت می‌دهد و دل در گروی ایران و ایرانی دارد.

از این رو، بالطبع باید به دنبال برقراری حاکمیت مردم بر مردم، با تضمین حقوق شهروندی اقلیت (حاکمیت ملی) باشیم.

حاکمیتی که نتیجه‌اش بجزفراهم آوردن شرایط تحقق زندگی بهتر، آسوده و مطمئن‌تر برای همگان، یا به ‎عبارتی برای همه ملت، چیز دیگری نمی‌تواند باشد.

بنا بر این در ارتباط با سئوال فوق، می‌توان نتیجه گرفت: علت مخالفت ما با رژیم، در برقرار نبودن حاکمیت ملی است.

سئوال دیگر این است: تحقق چه مواردی موجب فراهم شدن شرایط تحقق زندگی بهتر، آسوده و مطمئن‌تر برای همگان یا همه مردم (ملت) می‎شود؟

آن مواردی که موجب محقق شدن آن زندگی بهتر، آسوده و مطمئن‌تر برای ملت می‌گردد، مواردی مشخص هستند شامل :

توسعه و پیشرفت در اقتصاد، صنعت، علوم و تکنولوژی و فن آوری، تربیت متخصص و فراری ندادن مغزهای کشور، حفظ محیط زیست، کسب بهترین سود ازمعاملات جهانی، حفظ و دفاع از تمامیت ارضی و یکپارچگی کشور و وحدت ملی، حفظ روابط حسنه سیاسی با همسایگان و جامعه جهانی، صلح، و حفظ آثار باستانی و ارزش‌های انسانی، به عنوان تاریخ و هویت و فرهنگ ایرانیان، و در یک کلام هر آنچه که موجب تامین شرایط زندگی بهتر، آسوده و مطمئن‌تر برای همه مردم ساکن ایران (ملت)، یعنی فراهم آوردن مسکن، غذا، بهداشت و درمان، آموزش و پرورش، امنیت، و… هم‌چنین حفظ و افزایش قدرت، اعتبار و منزلت ملت ایران در جامعه جهانی است.

موارد فوق، مواردی است که بعید است از سوی شخص یا جریانی مورد تأئید نباشد. بدین جهت، می‌شود موارد فوق را به دلیل داشتن وحدت نظر و وجه اشتراک همه‌مان، که منافع فرد فردمان را تامین می‎کند، درقالب «منافع همگانی یا منافع ملی» تعریف کرد.

اما برای فراهم شدن زندگی بهتر و آسوده و مطمئن‌تر، موارد یا موضوعات دیگری وجود دارد که مکمل موارد بالاست. ولی هر یک از ما، در مورد آن موارد یا موضوعات، نظر مشترک نداریم.

آن موارد یا موضوعات، در واقع در ارتباط با ابزار و چگونگی رسیدن به منافع ملی است. مواردی که شامل شکل نظام سیاسی کشور، ساختار اداری کشور، قوانین مربوط به عدالت اجتماعی و قوانین قضایی، میزان آزادی‌ھای اجتماعی و فرد ی، نوع سیستم اقتصادی کشور، سکولاریسم یا لائیسته و یا حتی دخالت دین در حکومت، موارد یا موضوعات مشابه دیگری می‌باشد که بر روی آنها نظر مشترک نداریم.

از این رو، چگونگی حل آنها از طریق صندوق‎های رأی ممکن است که می‌بایست آن را در چارچوب منافع جامعه تعریف نمود.

نکاتی که می‌توان در رابطه با منافع ملی و منافع جامعه مطرح کرد از این قرارند:

نخست : منافع ملی با منافع جامعه، دو موضوع متفاوت اما مکمل یکدیگر و غیرقابل تفکیک از هم می‎باشند؛ و هدف هر دو در جهت فراهم شدن زندگی بهتر، آسوده و مطمئن‌تراست. منتهی در موارد مشخص منافع ملی وحدت نظرداریم، اما درباره منافع جامعه وحدت نظر نداریم و از طریق صندوق‎های رأی مسایل را حل می‎کنیم.

دوم : بر مبنای تفاوت منافع ملی و منافع جامعه، مشخص می‌شود چه مواردی در شرایط مختلف در اولویت قراردارند و چه موارد دیگری در اولویت قرار ندارند. بر این اساس نیز مشخص خواهد شد که مسئولیت و وظایف هر یک از ما در مقاطع مختلف چه می‎تواند ‎باشد.

تصور می‌کنم، تا بدین ‎جا مشخص شده باشد که دلیل مخالفت اصلی ما با رژیم چیست، هم‌چنین منافع ملی و منافع جامعه از نظر ما چه می‎باشد.

حال با توجه به این نکات، می‌شود به سئوال دوم، یعنی راه حل درست برای رسیدن به اهداف کدام است؟ پرداخت.

برای پاسخ به این سئوال کلیدی، باز هم باید به یک سری سئوالات دیگر پاسخ داد.

· آیا این رژیم آنچه که من و شما در آن مشترک هستیم را (منافع ملی) به خطر انداخته است یا خیر؟

· آیا این رژیم با توجه به کارنامه‎اش می‌تواند تأمین کننده منافع ملی درآینده باشد یا خیر؟

با توجه به تعریف و مشخصه‎ای که از منافع ملی داریم، پاسخ به سئوال اول مثبت است. یعنی رژیم منافع ملی را که منافع مشترک همه ما می‎باشد به خطر انداخته است.

پاسخ به سئوال دوم نیز با توجه به اینکه این رژیم از بدو حاکمیت‎اش دست به جنایت و کشتار زده است، از قدرت سوء استفاده کرده و به غارت و چپاول ثروت ملی پرداخته است، یا ثروت ملی را به دیگر کشورها بذل و بخشش کرده یا به بهای بسیارکم فروخته است، و مردم را به فلاکت و بدبختی انداخته و کشور را به ویرانی رسانده است و در یک کلام کارنامه‌اش سیاه است،پاسخ منفی است و نمی‎شود از چنین رژیمی انتظارداشت که منافع ملی مردم ایران را تامین کند. بنا بر این باید برچیده، سرنگون، براندازی، منحل و… شود.

با توجه به پاسخ سئوالات فوق، اکنون سئوال دیگری مطرح می‌شود:

آیا مدت زمان برچیدن، سرنگونی، براندازی ، انحلال و… رژیم در کوتاه‎ترین زمان ممکن باید صورت گیرد یا در میان مدت یا در درازمدت؟

بدیهی است که پاسخ سئوال «در کوتاه‌ترین زمان ممکن» است زیرا که ماندگاری یک روز بیشتر رژیم، منافع ملی‎ ما را بیش از پیش نابود می‎نماید.

و در ادامه پرسش دیگر مطرح می‎شود: کدام راه حل می‌تواند در کوتاه‌ترین زمان ممکن موجب تغییر رژیم گردد؟

پاسخی که می‌توان به این سئوال داد این است که: آن راه حلی که بتواند همه مردم [بخوانید همه طیف‌های سیاسی باورمند به حاکمیت ملی] را به صحنه مبارزه برای تامین منافع خودشان ]منافع ملی] بکشاند. تا این امکان به وجود آید که از همه قدرت و توان مردم، در جهت ساقط کردن هر چه سریع‌تر رژیم استفاده کرد.

و آن ، چه موضوعی است که می‌تواند همه طیف‎های سیاسی را برای ایجاد آلترناتیو رژیم همبسته نماید؟

· آیا آن راه حل، ایجاد آلترناتیو سکولار دمکراتیک است؟

پاسخ منفی است زیرا که همه طیف‎ های سیاسی سکولار نیستند بلکه در میان آنان طیف‎ های دیگری وجودارند که برخی از آنان باورمند به لائیسیته که خواهان جدایی دین از سیاست (و نه فقط جدایی دین از حکومت) می‎باشند نیز وجود دارد.

پس مشخص می‎شود راه حل سکولاردمکراسی نمی‌تواند همه طیف ‎های سیاسی را گرد خود بیاورد. در صورتی که ما نیازمند مشارکت همه طیف ‎های سیاسی هستیم.

· آیا آن راه حل در توافق با پذیرش مفاد جهانی حقوق بشر است؟

باز هم پاسخ منفی است زیرا که طیف‎های سیاسی چپ، یا با بند ۱۷ مفادحقوق بشرکه مالکیت خصوصی را تأئید می‎کند موافق نیستند، یا اینکه معتقدند که مفاد جهانی حقوق بشرکامل نیست و نمی‎تواند حقوق انسان در آن واقعا تامین گردد.

· آیا آن راه حل در توافق با حکومت متمرکز یا غیرمتمرکز است؟

باز هم پاسخ منفی است زیرا همان طورکه از سئوال مشخص است، در میان طیف‌های سیاسی هستند جریان‌هایی که به حکومت متمرکز یا غیرمتمرکز باوردارند.

بنا بر این، آنچه می‎توان از سئوالات فوق یا سئوالات مشابه دیگری که در برگیرنده همه طیف‌های سیاسی نمی‌باشد، نتیجه گرفت:

هیچ یک از موارد فوق نمی‎تواند همه طیف‎های سیاسی باورمند به حاکمیت ملی مخالف رژیم را دور محور خود گرد ‎آورد و آلترناتیو قدرتمندی در برابر رژیم ایجاد نماید.

پس راه حلی که بتواند همه طیف‌های سیاسی را گرد هم آورد تا هر چه سریع‌تر رژیم را از قدرت ساقط نماید کدام است؟

آن راه حل، ایجاد جبهه آزادی‎خواهی یا بنا به نظر برخی دیگر، جبهه دگراندیش‎خواهی، یا جبهه ضددیکتاتوری است.

جبهه‌ای که تنها یک موضوع اساسی در محور آن قراردارد: برقراری آزادی‎های سیاسی.

و کیست که نداند، برقراری آزادی‎های سیاسی ، پیش‌شرط تحقق دمکراسی (حاکمیت ملی)، عدالت اجتماعی، توسعه و پیشرفت، رفاه و استقلال می باشد؛ و مردم در برقراری آزادی‎های سیاسی، با داشتن حق انتخاب آزاد در انتخابات آزاد، می‌توانند به خواست‎ها وخواسته‎های خود دست یابند.

در چارچوب جبهه آزادی‌خواهی، کسی خود را نماینده مردم یا قیم مردم نمی‎داند که بخواهد از امروز، در مورد مسایلی که (منافع جامعه) در حق انتخاب مردم هست با یکدیگر به توافق برسند.

بر این مبنا نتیجه می‌گیرم: مورد یا موضوعی که می‎تواند همه ما را در کنار هم قرار دهد و «همبستگی ملی» را به مفهوم واقعی کلمه محقق کند تا هر چه سریع‌تر رژیم ساقط شود و موجب جلوگیری از نابودی هر چه بیشتر منافع مشترک ما (منافع ملی) توسط رژیم گردد، همانا ایجاد جبهه آزادی‎خواهی علیه رژیم دیکتاتوری حاکم بر کشور است. بنا بر این، مشخص و روشن است که این راه حل بهترین راه حل تامین کننده منافع ملی‎ ما می‎باشد.

اکنون تصور می‌کنم به روشنی مشخص شده باشد که راه حل آقای نوری‌علا در قالب ایجاد آلترناتیو سکولاردمکرات، یا هرشخص یا جریان دیگری که نتواند در را برای همه طیف‎های سیاسی باز نماید، نمی‎تواند تأمین کننده منافع ملی باشد زیرا نمی‎تواند همه طیف‎های سیاسی را حول محور خود گرد آورد. در نتیجه، نمی‎توان رژیم را در کوتاه‎ترین زمان ممکن از مسند قدرت به زیر کشید.

اما برعکس، در «جبهه آزادی‌خواهی» به روی همه اشخاص یا جریاناتی که تنها به حقوق و آزادی‎های سیاسی مخالف خود باور داشته باشند، باز است.

حال، اگر شخص یا جریانی، این حق آزادی‎های سیاسی را برای مخالف خود قایل نباشد، در واقع هر ادعایی که در مورد آزادی‎خواهی و دمکراسی‎‌خواهی داشته باشد، قابل باورنخواهد بود و راه نیز به جایی نخواهد برد بلکه تنها دانسته یا ندانسته مجدداً ملت را به سیاه‌چالی از نوع دیگر فروخواهد برد.

آنچه در بالا آورده شد، از زاویه تامین منافع ملی بود و تصورمی‎کنم توانسته باشم اثبات کنم که راه حل درست در همبستگی ملی است. و همبستگی ملی به مفهوم واقعی کلمه «ملی» نیز تنها در چارچوب ایجاد جبهه آزادی‎خواهی امکان‌پذیراست و بهترین راه حلی می‎باشد که تأمین کننده منافع ملی است.

در صورتی که راه حل سکولاردمکراسی آقای نوری‌علا بر خلاف منافع ملی است و تامین کننده منافع ملی نیست.

در اینجا بخش اول نظراتم را به پایان می‌برم و در بخش دوم از زاویه دیگری در رد ایجاد آلترناتیو سکولار دمکرات مورد نظر آقای نوری‌علا خواهم پرداخت تا هر چه بیشتر به راه حل کاملاً اشتباه ایشان واقف گردیم.

در بخش اول نوشتارم، راه حل ایجاد آلترناتیو سکولاردمکراسی آقای نوری‌علا را از زاویه تأمین منافع ملی بررسی کردم و مستدل مشخص نمودم، برای اینکه شرایط برچیده شدن هرچه سریع‎تر رژیم فراهم گردد و منافع ملی‎ کشور بیش از این نابود نگردد، می‎‎بایست همه طیف‎های سیاسی باورمند به استقرارحاکمیت ملی با یکدیگر همبسته شوند، و راه حل ایشان به دلیل اینکه نمی‎تواند همه طیف‎های سیاسی را گردهم آورد، تأمین کننده منافع ملی نیست.

از این ‎رو باید راه حلی را دنبال کرد که همه طیف‎های سیاسی باورمند به حاکمیت ملی مخالف رژیم بتوانند در آن حضورداشته باشند.

بر این اساس، یگانه راه حلی را که می‎تواند این مهم را محقق کند، ایجاد « جبهه آزادی‎خواهی، یا جبهه دگراندیش ‎خواهی، یا جبهه ضد‎ دیکتاتوری، ضداستبدادی» می‎دانم.

وظیفه جبهه آزادی‎خواهی، فقط دربرقراری آزادی‎های سیاسی تضمین شده در هر شکل از نظام‎های سیاسی منتخب مردم در فردای ایران است.

اکنون در این بخش می‎خواهم از زاویه «تأمین ثبات و امنیت کشور» پس از برچیده شدن رژیم به بررسی آلترناتیو سکولاردمکراسی آقای نوری‌علا بپردازم، و به طورمستدل اثبات کنم در راه حل فوق ، نه‎ تنها اصول مربوط به کار رعایت نشده ، بلکه تأمین کننده ثبات و امنیت کشور، به بهترین شکل ممکن پس از سقوط رژیم نیز نخواهدبود. در نتیجه از این زاویه هم، تأمین کننده منافع ملی‎مان نمی‎تواند باشد.

اصولاً هر شخص یا جریانی که بخواهد راه حل سیاسی- مبارزاتی ارائه دهد، می‎بایست اصول و مبانی سیاست ومبارزه را بنا به شرایط ، در آن رعایت کرده باشد، در عین حال تأمین کننده منافع ملی نیز باید باشد.

به طور مثال، اگر راه حلی موجب ایجاد نا امنی یا جنگ داخلی و تجزیه کشورشود، و نتواند ثبات و امنیت کشور را در فردای ایران به بهترین شکل ممکن تأمین نماید، چنین طرحی نه تنها اصولی نیست ، بلýکه برخلاف منافع ملی هم است.

زیرا که، حفظ یکپارچگی ایران و حفظ امنیت مردم و کشور، در چارچوب منافع ملی قراردارد و رعایت و تأمین آن الزامی است.

هم‎چنین اگر راه حلی ارائه شودکه موجب ماندگاری رژیم یا طولانی‎ترشدن بقای رژیم شود، این راه حل نیز برخلاف منافع ملی خواهد بود. زیرا که، موجب نابودی هرچه بیش‎تر منافع ملی‎مان توسط رژیم خواهدشد.

پس راه حل درست آن است که بتواند همه جوانب مبارزاتی، بر اساس اصول مربوط به کار رعایت شود، هم‎چنین منافع ملی نیز تأمین گردد و موجب به خطر افتادن آن نشود.

یکی ازاصل‎هایی که در اصول مبارزه مشاهده می‌شود، به کارگیری استراتژی است که بتواند با کم‎ترین هزینه ممکن، و با کم‎ترین صدمات ممکن، ودرکوتاه‎ترین زمان ممکن، به هدف یا اهداف خود برسد. و اساساً چنین اصلی درراه حل آلترناتیو سکولاردمکراسی آقای نوری‌علا رعایت نشده است. زیرا یکی از مهم‎ترین نکات رعایت این اصل، با حضورهمه طیف‎های سیاسی باورمند به حاکمیت ملی امکان‎پذیر است.

هم‎چنین، یکی دیگراز موارد بسیارمهم درارائه هر طرح مبارزاتی، تأمین ثبات و امنیت کشور پس از برچیده شدن رژیم، به بهترین شکل ممکن می‎باشد. و تأمین آن نیز، هنگامی ممکن است که همه مردم احساس کنند، کشور به واقع مال خودشان می‎باشد، و سود و زیانش، در واقع به خود آنان برمی‎گردد.

از آنجائی که هر یک از نیروهای سیاسی، به نوعی تفکرات بخشی از مردم را درعرصه سیاست و جامعه منعکس می‎کنند، ازاین رو، راه حل نیز باید به گونه‎ای باشد که دربرگیرنده همه این نحله‎ها شود.

و آن راه حل، بجز ایجاد «جبهه آزادی‎خواهی» نیست، که در آن هم اصول کار رعایت شده باشد و هم بتواند به بهترین شکل ممکن، ثبات و امنیت کشور را تأمین کند.

هرراه حلی بجز جبهه آزادی‎خواهی، ضمن آن که موجب طولانی شدن مبارزات خواهد شد،هزینه و صدمات مبارزات را نیزافزایش خواهد داد. درعین حال نمی‎تواند به بهترین شکل ممکن تأمین کننده ثبات وامنیت کشوردرفردای ایران باشد؛ و بدیهی خواهد بود که شاهد آن باشیم، به نام برخورد با ضدانقلاب، همان کارهایی صورت گیرد که این رژیم انجام داده است.

درهرصورت، آنچه می‎توان از مطالب بالا نتیجه گرفت، این است: راه حل آلترناتیو سکولاردمکراسی، نه می‎تواند تامین کننده ثبات و امنیت کشور به بهترین شکل ممکن باشد، و نه خواهد توانست آزادی و دمکراسی را برقرار کند. از این رو، یگانه راه حلی که می‎تواند بر مشکلات فائق آید و فضای لازم را برای هرگونه اقدامی که از سوی بدخواهان و دشمنان ایران و ایرانی، که موجب نا امنی و تضعیف کشور می‎شود بگیرد، هم‎چنین منافع ملی‎مان را تأمین کند، فقط ایجاد جبهه آزادی‎خواهی است و بس.

اکنون در ادامه ، بدون آن که وارد جزئیات «پیمان نامه عصرنو»ی آقای نوری‌علا شوم، وبه مسایلی که هر طیف ازاپوزیسیون نسبت به آن انتقادها ویا مخالفت‎هایی دارند بپردازم، تنها بر بند سیزده آن که درارتباط با حکومت غیرمتمرکز (فدرال) است، انگشت می‎گذارم.

نخست : آنچه تا کنون و به طور نزدیک به یقین (۹۹/۹۹%) مسلم شده است و نمی‎تواند موجب نزدیکی بین نیروها در این مقطع گردد؛ همانا موضوع حکومت غیرمتمرکز، آن هم از نوع فدرالیسم است.

موضوعی که پافشاری برآن دراین مقطع، جز ماندگاری رژیم و نابودی هرچه بیش‌ترمنافع ملی‎ ایران وبه فلاکت افتادن هرچه بیش‎ترمردم و ویرانی کشور و… مفهوم دیگری ندارد.

و نکته جالب‌تراین است، آنانی هم که باورمند به حکومت غیرمتمرکز به اشکال گوناگون هستند، درمیان‎شان اختلافات اساسی دراین خصوص وجود دارد، و طرح و برنامه مشترک و مشخصی که قابل اجرا باشد ندارند تا حداقل ذهنیت‎ها برای تصمیم گیری سریع‎تر نمایندگان مردم در فردای ایران آماده‌تر باشد.

دوم : اساساً لازمه داشتن طرح مشخص برای حکومت غیرمتمرکز، نیازمند کارشناسی‎های بسیاردقیق است، که انجام آن، به هیچ‎ ‎وجه در خارج از کشور امکان پذیر نمی‌باشد.

سوم: پرداختن به این موضوع بسیار مهم، که درواقع جزو حق انتخاب مردم است، درحیطه وظایف هیچ یک ازکنش‎گران سیاسی نمی‎باشد. زیرا که هیچ یک از اشخاص و جریانات، وکالتی از طرف مردم ندارند که بخواهند در مواردی که حق آنان است، پیشاپیش وارد گفتگو و تصمیم گیری و توافق شوند.

آنچه در حیطه وظایف همه کنش‎گران سیاسی است، فراهم آوردن شرایط رسیدن به حق انتخاب آزاد همه مردم و تضمین آن برای همیشه است. تنها با تحقق این مهم، خود و همه مردم می‎توانیم، در شرایط فضای آزاد و دمکراتیک آینده، با خیالی آسوده‎تر، بدون هراس از زندان و شکنجه و اعدام و محروم شدن از حقوق شهروندی، به بهترین تصمیم‎ها با توجه به میزان آگاهی‎های جامعه برسیم.

اما با تمام این تفاصیل فرض کنیم، برخی ازاشخاص یا جریاناتی، ادعای نمایندگی مردم را داشته باشد، ازآنجائی که بقیه اشخاص وجریانات دیگرچنین ادعایی ندارند، بازهم توافق همه طیف‎های سیاسی نمی‎تواند صورت گیرد.

از این رو، هر نوع پافشاری بر مشخص کردن آن مواردی که درحق انتخاب مردم است، از سوی هر شخص یا جریانی صورت گیرد، بدیهی است که نمی‎تواند تأمین کننده منافع ملی باشد، و به تبع آن امنیت و یکپارچگی کشور را نیز با خطر جدی روبرو می‎سازد.

همان ‎طورکه ملاحظه شد، از «پیمان نامه عصرنو»ی آقای نوری‌علا، پاسخی که به دست می‎آوریم این است که: تلاش در جهت ایجاد آلترناتیو سکولاردمکراسی، یک بُعدی است و معنایی جز ماندگاری رژیم ندارد.

مناسب خواهد بود این سئوال را هم از آقای نوری‌علا بپرسم:

شما بر اساس کدام مرحله از مراحل مبارزات زیر، به راه حل ایجاد آلترناتیو سکولاردمکراسی رسیدید؟

هرچند آقای نوری‌علا تا کنون مشخص کرده که پاسخ‎گوی سئوالات اساسی نیست، اما با این همه برای آنانی که با وی همراهی می‎کنند، جهت روشن شدن بیشتر ایرادات آلترناتیو سکولاردمکراسی، به موضوع مهم دیگری اشاره و پرسشی را مطرح می‎کنم.

فرض کنیم، راه حل آقای نوری‌علا جواب داد و آلترناتیو هم درست شد و رژیم را نیز توانست منحل کند.

آیا اشخاص یا جریان‎هایی که با راه حل سکولاردمکراسی همراه نبوده‎اند، اجازه خواهند یافت تا تشکل حزب و سازمانی‎شان را داشته باشند و برای کسب قدرت سیاسی فعالیت کنند و احتمالاًعلیه سیاست‎های‎تان قلم بزنند و سخن بگویند؟

تصور می‎کنم، پاسخ‎ رهروان ایجاد آلترناتیو سکولاردمکراسی مثبت باشد و گفته شود: بله که اجازه خواهیم داد.

حال که شماها چنین اجازه‎ای خواهید داد، آیا به نظرتان غیرمنطقی و غیراصولی نیست که با همه آنانی که خواهان حاکمیت ملی و مخالف رژیم هستند، از همین امروز همکاری و همبستگی نداشته باشید؟

آیا سهیم نکردن دیگر طیف‎های سیاسی در مبارزه، هزینه مبارزه را افزایش نخواهد داد؟

آقای نوری‌علا، در پاسخ به این سئوال (نقل به مضمون) گفته‌اند: ما به برنامه ‎های‎مان وفا داریم. هر چند که در فردا امکان دارد که بگوئیم خدعه کردیم! (2)

آیا پاسخ آقای نوری‌علا، پاسخ شما رهروان پروژه «سکولار دمکراسی» نیز می‎باشد؟

اگر چنین باشد، آیا خود شما حاضرید در امری بدون مطالعه و تضمین، سرمایه‌گذاری مالی کنید؟

به شماها خواهم گفت: پس چطور حاضرید که مردم مهم‎ترین سرمایه زندگی‎شان، که جان‎شان باشد، در راهی که برایش تضمینی ندارید، با شماها همراه شوند؟

اگر می‎دانید، پس این را نیز باید بدانید که مردم حاضر نخواهندبود بدون آگاهی و بدون اطمینان از تضمین وعده‎ها، کوچک‎ترین همراهی را با شخص یا جریانی داشته باشند.

اگرهم در پاسخ به سئوال بگوئید: بلی؛ سرمایه‌گذاری می‎کنیم.

آنگاه یقین بدانید که این مردم درهیچ شرایطی حاضر نخواهند بود که رهبری مبارزات‎ و اداره کشور را به شماها بسپارند.

این را اگرنمی‎دانید، بدانید: اکثریت مردم امروز، اکثریت آن آدم‎های سال ۵۷ نیستند و حاضرنیستند چشم‌بسته با شخص یا جریانی همراه شوند. همان طورکه تا کنون، نه با شما و نه با شخص و جریان دیگری همراه نشده‎اند.

خلاصه کلام ، از هرزاویه‎ای به راه حل ایجاد آلترناتیو سکولاردمکراسی آقای نوری‌علا و یاران‎شان بنگریم، به این نتیجه خواهیم رسید که هم به لحاظ اصول مربوط به کار،و هم به لحاظ تأمین منافع ملی، راهکارشان کاملاً اشتباه است و قابل قبول نمی‎باشد و نتیجه این راهکار، جزماندگاری رژیم و نابودی هرچه بیش‎تر منافع ملی‎مان، نتیجه دیگری در بر نخواهد داشت.

از این رو، آوردن استدلا‎هایی چون «رژیم مذهبی است، آلترناتیوش نیز باید سکولار باشد!» با منطق اصول و مبارزه و تأمین منافع ملی به هیچ ‎وجه هم‎خوانی ندارد وغیرمنطقی است.

اگر از نظریه‎‌پرداز آلترناتیو سکولاردمکراسی پرسیده شود، برتری‎ها یا مزیت‏‎های ایجاد آلترناتیو سکولاردمکراسی در امر مبارزه، برای گذار از رژیم را بر شمارید، به یقین نخواهند توانست حتی یک مورد را ارائه دهند.

اما راه حل جبهه آزادی‎خواهی دارای مزایای بسیاری است که مهم‎ترین آن، شامل موارد زیراست:

1. ایجاد تفاهم و توافق ملی درکوتاه‎ترین زمان ممکن

2. ایجاد آلترناتیو دمکرات و قدرتمند دربرابر رژیم

3. برقراری تضمین شده آزادی‎های سیاسی در هر شکل از نظام‎های سیاسی منتخب مردم

4. تأمین ثبات و امنیت کشور به بهترین شکل ممکن، بعد از برچیده شدن رژیم و در فردای ایران

در پایان ضرورت دارد به همه کنش‎گران سیاسی باورمند به ایجاد آلترناتیو سکولاردمکراسی که در این تشکل عضویت یا با آن همراهی دارند، بگویم :

من تلاش کردم بر مبنای اصول مربوط به کار، به طور مستدل اثبات کنم، راه حل ایجاد آلترناتیو سکولاردمکراسی، نه با اصول مبارزه با رژیم ضد ملی- ضد مردمی حاکم بر ایران و ایرانی هم‎خوانی دارد و نه تأمین کننده منافع ملی‎ ما می‎باشد.

ازاین رو، به عنوان هموطن شما انتظار دارم به فوریت هرچه تمام‎تر خط ومشی تشکل خودرا درراستای تامین منافع ملی، و درجهت ایجاد همبستگی ملی متمرکز نمائید.

مگر این ‎که به واقع بتوانید به طورمستدل ایرادهای گرفته شده را پاسخ دهید.

به هر حال خود را موظف می‎دانم بگویم، برای تحقق همبستگی ملی دو راه حل بسیار کوتاه وجود دارد:

2. تلاش در جهت تکوین گفتمان ملی بر پایه منافع ملی جهت پیدا کردن بهترین راه حل برای نجات ایران و ایرانی.

فراموش نکنید، بیش‎ترین مسئولیت تأمین منافع ملی به عهده کنش‎گران سیاسی است. از این رو، ارجح قرار دادن تأمین منافع ملی نسبت به باورهای شخصی و گروهی‎ خود، دراتخاذ تصمیمات و اقدامات هر یک از کنش‎گران، اصلی بسیار مهم می‎باشد که عدول از آن هم‎چون سال ۵۷ می‎تواند فاجعه‌بار باشد.

آنچه در پایان این نوشتار می‎توانم اضافه کنم، این است:

علت به چالش کشیدن راه حل آقای نوری‌علا، نه خود ایشان، زیرا که در مورد ایشان به قضاوت رسیده ‎ام، بلکه نخست، برای تأمین منافع ملی و در جهت حفظ یکپارچگی و ثبات وامنیت کشور و ملت در فردای ایران است.

دوم ، برای آگاهی هر چه بیش‎ترهم‎وطنان‎، و رهروان راه عدالت وآزادی و ترقی‎خواهی و میهن دوستان که بدون مطالعه دنباله‌روی از این و آن نکنند.

سوم، برای اعضاء و پیروان جنبش سکولاردمکراسی است که در چند روز آینده نشستی را در فرانکفورت آلمان خواهند داشت.

من با شرح ایرادات ایجاد آلترناتیو سکولاردمکراسی انتظار دارم در صورتی که ایرادات ذکر شده، بر خلاف اصول و مبانی کار است، پاسخ صریح و روشنی در ردّ آنها ارائه دهند.

در صورتی هم که، ایرادات را منطبق با اصول و منطق ارزیابی نمودند، درخواست دارم فعالیت‎های خود را در راستای دو پیشنهاد بالا بهبود بخشند و متمرکز کنند. زیرا ماندگاری یک روز بیش‎تر این رژیم مساوی است با نابودی هر چه بیشترمنافع ملی همه ما.

برقرارباد آزادی های تضمین شده سیاسی در فردای ایران

2. توضيح اسماعيل نوری علا در مورد يک جمله از اين مقاله، آنجا که می گويد: [آقای نوری‌علا، در پاسخ به این سئوال (نقل به مضمون) گفته‌اند: ما به برنامه ‎های‎مان وفا داریم. هر چند که در فردا امکان دارد که بگوئیم خدعه کردیم!] من اين ثرفند آقای پاک نژاد را عملی بی شرمانه می دانم و از هر کس که مخاطب اين مطلب است می خواهم تا از ايشان بپرسد که من در کجا چنين گفته ام.

هیچ علاقه ای در من نیست که بخواهم در مورد مطالبی که در خصوص رد و انکار جنبش سکولار دمکراسی بعنوان آلترناتیو هر حکومت دینی و ایدئولوژیک مطرح کرده اید، به جزئیات پاسخگو باشم. چون بنظر میرسد شما قدری بیشتر نیازمند به مطالعه بیشتر در درک و طرح مفاهیم اولیه علوم سیاسی است تا دچار این گونه اشتباهات فاحش در تعاریف مقولات سیاسی نشوید. اینکه گفتمان« منافع ملی» و یا«حق حاکمیت ملی» گفتمان غالب برای ایجاد یک «جبهه آزادیخواهی» بمثابه یک آلترناتیو سیاسی در مقابل جمهوری اسلامی است، گفتاری است کلی و ابهام آمیز که تصور هم نمیکنم تا به این لحظه شما موفق شده باشید حول این مطالبات سیاسی جمع معینی را بدور خود گردآورده باشید و در سطح اپوزیسیون آنرا مطرح و معرفی کرده باشید. حداقل تا بامروز من در این خصوص اطلاع نیافته ام. من به حضرت عالی پیشنهاد میکنم این دشمنی و زدن هزاران بر چسب غیر واقعی بر جنبش سکولار دمکراسی را کنار بگذارید و در فکر ایجاد تشکیلاتی اپوزیسیونال حول شعارها خود باشید. اینکه نمیشود شما شب و روز خود را وقف مبارزه علیه نهاد جنبش سکولار دمکراسی بکنید و در راه ایجاد گفتمان «منافع ملی» کاری جدی نکنید! اگر کرده اید و همه اقدامات شما نتیجه بخش بوده لطفا بیلان کار خود را ارائه دهید و به جنبش دمکراسیخواهانه ایران معرفی کنید که دستاورد اینهمه ادعا شما در عرصه مبارزاتی چه بوده است؟ کدام تشکیلات جدی و گسترده ای را، که در بین دیگر نیروهای اپوزیسیون شناخته شده باشد، ایجاد کرده اید جزء آنکه وظیفه خود دانسته هر زمان در جایی نیرویی متشکل قصد مبارزه جدی علیه جمهوری اسلامی را داشته است شما سرو کله تان پیدا شده و قصد تخریب و بدنام کردن آنرا داشته اید.

لائیسته بمعنای جدایی دین از سیاست نیست. این درک و آگاهی شما از بنیاد غلط، غیرعلمی وبی ریشه در حوزه علوم سیاسی است. لائیسته مبتنی است بر تضمین حق دخالتگری نهادهای دولتی و حکومتی در کنترل و ایجاد محدویت های جدی در حوزه فعالیتهای نهادها و مراکز دینی در جامعه است. در این خصوص هم تجربیات ملموسی هم وجود از جمله برخی ار اقدامات دولت فرانسه و یا دولت آتاتورک در محدود کردن فعالیتهای مراکز دینی در سطح جامعه. کدام مرجع سیاسی در جهان گفته است که لائیسته یعنی جدایی دین از سیاست؟!!!. مگر میشود مانع از آن شد که دین از سیاست جدا شود؟ امروز در همین دمکراسیهای غربی احزاب بسیار قدرتمند سیاسی هستند که دستگاههای فکری و ایدئولوژیکی آنها متأثر از آموزشهای مسیحیت هستند و هیچ کسی هم نمیتواند به آنها ایرادی را بگیرد که چرا چارچوبهای ایدئولوژیک حزبی آنها متأثر از دین است. احزاب سوسیال دمکرات مسیحی اروپا از جمله این احزاب هستند. منتها این نوع احزاب وقتی در قدرت قرار میگیرند بر اساس مفاد قانون اساسی سکولار دمکرات حق دخالت آموزه های دینی را در دولت و حکومت را ندارند. همان نکته ایکه که سکولار دمکراتها در هنگام تدوین یک قانون اساسی سکولار دمکراسی بر آن تأکید میورزند. مسدود ساختن راه های حقوقی برای دین و ایدئولوژی که در امور حکومت و برنامه های سیاسی دولت دخالتی نداشته باشند. پس متوجه میشویم مشکل اساسی جنبش سکولار دمکراسی با افرادی همچون شما درک و سطح نازل دانش سیاسی در حوزه سیاست است که سالیان سال است مشکل اصلی درهم ریختگی این اپوزیسیون میباشد.

امّا نکته دیگری را که شما بدرستی اشاره کرده اید جنبش سکولار دمکراسی حاضر به همکاری و همیاری با همه نیروهای مدعی «دمکراسیخواهی» نیست. جنبش سکولار دمکراسی صرفا با نیروها و شخصیت های سیاسی و مدنی حاضر به همکاری است که در وحله نخست باورمند به انحلال کامل جمهوری اسلامی و قانون اساسی اش باشند، باورمند به تدوین یک قانون اساسی سکولار دمکرات مبتنی بر منشور جهانی حقوق بشر و تأکید روشن و قاطع بر امر جدایی دین و ایدئولوژی از حکومت و در غایت معتقد به اصول دمکراسی و انتخابات آزاد دمکراتیک و حق آزادی سیاسی برای همه نحله های سیاسی که به دمکراسی اعتقاد دارند. این آن محورهای سیاسی است که جنبش سکولار دمکراسی به آن باور دارد و در چارچوب آن حاضر به همکاری با دیگر نیروها و شخصیت های سیاسی و مدنی است. ما معتقدیم منافع ملی مردم ایران و حق حاکمیت ملی مردم ایران از کانال این مطالبات سیاسی عبور میکند:

1. انحلال جمهوری اسلامی و قانون اساسی اسلامی اش

2. تدوین یک قانون اساسی سکولار دمکراسی مبتنی بر منشور جهانی حقوق بشر

3. ایجاد یک شرایط سیاسی دمکراتیک و انتخابات آزاد سیاسی برای جامعه سیاسی ایران که به اصول دمکراسی و سکولار دمکراسی باور داشته باشد.

این اولویت های ما برای پیوستن به جنبش سکولار دمکراسی و تقویت جنبش سکولار دمکراسی.

این بخشی از بیلان کار فعالین جنبش سکولار دمکراسی در طی سه سال اخیر است. همه نوشتارها با نام نویسندگان در این صحفه وجود. مسائل بسیار متنوع سیاسی را تلاش شده است در این طی این سالها مورد بحث و بررسی قرار گیرد. جنابعالی اگر فرصتی یافتید به برخی از این مقالات مراجعه بفرمایید که بسیار آموزنده است حداقل پس ازتمام این سالها این اشتباه فاحش را نمیکنید که مدعی میشود لائیسته یعنی جدایی دین از سیاست.

یقین بدانید که پاسخگو جوابهای شما نخواهم شد چرا که فکرمیکنم متن بسیاری از این مقالات پاسخگوی نظریات شما خواهد بود .

پیشنهاد می کنم به صفحهء فهرست مقالات مندرج در سايت جنبش سکولار دمکراسی بروید که بسیاری از این مقالات بسیار آموزنده می باشند. من فکر میکنم اگر شما قصد جدل نظری با جنبش سکولار دمکراسی دارید نقد برخی این نوشتارها را بعهده گیرید که در راهبرد نظری شما در راستای صحیح مفید خواهد بود.