بی رؤيا....

                                                                       برای شاعر ناديده، آرمان ميرزا نژاد

 

خزندگان بی رویا

پرندگان بی آرزو

آدمیان روزمره

جهان بی اعتنا
 

چرا زمان را در مشت نمی گیری

تا عصارهء آینده

از آن فرو چکد

درختان رو به تو آرند

رودخانه ها برگرد ند و

جنگل ها هیاهو کنند
 

چرا نمی ایستی

در آن سوی استمرار

در فراسوی خواهش

در بلندای استغنا

تا درخت و رود و خانه و خیابان را

به تماشای بی کرانگی خویش بخوانی

و سهم روز را با شب قسمت کنی

 

نه

نیا

به تعارف من، نیا

از می رؤیا بنوش

از تلاطم آرزو

از بهمریختن روز و شب


 

من آن سو تَرَک ایستاده ام

با دلی بی آرزو

و سری بی رؤیا

و سهم ام از این همه شتابان

تنهائی است.

 

 

 

                       اسماعیل نوری علا

                                       030323