پس شما به من بگوئید

فاصلهء رؤیا تا واقعیت چقدر است

که حتی شعر پُرش نمی کند

با پنجره هايی گشوده بر خیا ل

با تصویر هايی آغشته به عاطفه

که از باران اندوه می گیرند و

از برف

خناقی که قلم می شکند

اینگونه است که در هر بازگشت

پنجره لخند زنان می گوید

پرواز حتی فاصله را پر نمی کند

فرودگاه تنها برای نشستن است و

زمین جاذبه ای پنهان دارد

که به ثانیه ترجمه می شود

اما هنوز هستم

چون راه می روم

در میان ثانیه های رونده و تکراری

بارانم باران نیست

برفم برف

و خناق

اندوهم را حتی

خط می زند.