صفتی پوست کنده

احمد اهتمام

در کتاب لغتی نانوشته

                    صفتی يافته ام

                              که "تر» و «ترین» به دم اش آویزان نیست،

از بیشه زاری آمده؟ نمی دانم

از زمین روییده؟ نمی دانم

بر زمین افتاده؟ نمی دانم

اما پوست کنده است و

             به فرقه ای تعلق دارد

                    که اندام آدمی غذای روزانهء اوست.

علفی هرز است شايد

که بر گلوی ما چنگ انداخته

عمری شیرهء جان ها را مکیده و

                                   فربه شده

آنسان که سال های عمر را

                    می توان با سیاه کاری هايش

                                                     سنجید.

و اين

از شگفتی های روزگار من است اينکه

                              بر دری بسته می کوبم

                                        که پاسبان اش هم خود اوست.

مهر 97

بازگشت به خانه