پشتیبانی «موقت» از نظام ولایی!

جمشيد اسدی

       یکی از ویژگی های «اپوزیسیون هموند نظام» برگزینی سیاست « موقت » است. یادآوری کنم که اپوزیسیون هموند نظم اپوزیسیونی است که با سیاست هایی در نظام ولایی مخالفت دارد، اما تنها به کار سیاسی تن می دهد که در چارچوب خط های قرمز، مورد پذیرش همان نظام ولایی باشد.

       به عنوان نمونه به قرار گرفتن سپاه پاسداران در فهرست سازمان های تروریستی آمریکا اشاره کنیم.

       برخی در میان اپوزیسیون هموند نظام، که صد البته مخالف سیاست های خانمان سوز سپاه در درن و برون مرز اند، تصمیم گرفته اند که برای منافع ملی به طور «موقت» از سپاه پشتیبانی کنند.

       من منطق این پشتیبانی منطق را نمی فهم. البته جای شگفتی نیست که بسیاری از ایشان، که ایران را کمتر از من و خواننده دوست نمی دارند، با سپاه موافق نباشند. هر چند که برخی از ایشان زمزمه های پشتیبانی از سپاه هم می کنند.

       آن چه را نمی فهم این است که چه شده است که برخی از ایرانیانی که سپاه را نیرویی ضد ملی می دانند، حالا و در پی قرار گرفتن سپاه پاسداران در فهرست سازمان های تروریستی آمریکا، تصمیم گرفته اند، البته به شکل «موقت» از همان سپاه ضد ملی پشتیبانی کنند.

       این منطق را نمی فهم. اما خوب می فهمم که چگونه نظام ولایی به راحتی می تواند به طور دائم از خوش دلی پیروان مصلحت «موقت» بهره برد:

       نظام می گوید: «اگر در مورد ولی فقیه موضع بگیرید، دیگر نمی توانید در ایران کار سیاسی کنید.»

       اپوزیسیون هموند نظام پاسخ می دهد: بسیار خوب به طور موقت کاری به کاری مقام رهبری نداشته باشیم و به جای آن به طور موقت از همین نظام ولایی که اجازه فعالیت به رفسنجانی نداد و به خاتمی نمی دهد انتظار داشته باشیم پروانه فعالیت دائم سیاسی به ما دهد.

       نظام می گوید: «اگر به روحانی رای ندهید، رئیسی می آید.»

       اپوزیسیون هموند نظام پاسخ می دهد: بسیار خوب برای منافع ایران برویم به طور موقت به روحانی رأی دهیم.

       نظام می گوید: «اگر از سپاه پشتیبانی نکنید، ایران سوریه می شود.»

       اپوزیسیون هموند نظام پاسخ می دهد: بسیار خوب به طور موقت برویم از سپاه پشتیبانی کنیم.

       نظام می گوید: « اگر حجاب را رعایت نکنید، بسیج به میدان خواهد آمد. »

       اپوزیسیون هموند نظام پاسخ می دهد: بسیار خوب به طور موقت حجاب سر کنیم و از تنش افروزی بپرهیزیم.

       البته ممکن است بپرسید «موقت» قرار است چند سال به درازا کشد. چهل سال؟ از پایان دور دوم حکومت خاتمی (1384) تا به تا آخر کار روحانی؟ تا ابد الدهر؟

       پاسخ اپوزیسیون هموند نظام کمابیش این است: نه نه! در مورد درازنای دوره «موقت» نپرسید. هر که درباره این گونه پرسش ها پرس و جو کند، یا ظرافت کار سیاسی را درک نکرده است یا ویژگی رفرمیسم را. بلکه می خواهد جنگ شود و آلترناتیو خارجی ها شود.

       بدهکار هم شدیم!

برگرفته از فيس بوک نويسنده

بازگشت به خانه