سیاوش لشگری: تا اپوزیسیون بیرون از کشور متحد نشود

تأسيس: 14 مرداد 1392 ـ در نخستين کنگرهء سکولاردموکرات های ايران -همزمان با 107 مين سالگرد مشروطه

6 خرداد ماه 1398 ـ 27 مه 2019

تا اپوزیسیون بیرون از کشور متحد نشود مردم بپا نخواهند خاست

پرسش مطرح بین همه‌ی ایرانیان در هر خانه و کوچه و بازار و حتا رسانه‌ها این است که چرا هم‌میهنان ما درون کشور در برابر این همه سختی و فشار بپا نمی‌خیزند؟ و بسیاری از ایرانیان می‌گویند حالا که آمریکایی‌ها هم از مردم پشتیبانی کامل کرده‌اند باید مردم به خیابان‌ها بریزند و طومار رژیم را برچینند و آنها از این همه صبوری مردم درون کشور تعجب می‌کنند که چرا مردم یکپارچه نمی‌شوند مگر سال‌ها همه منتظر نبودند که ابرقدرت‌ها به ویژه آمریکایی‌ها از آنان حمایت کنند؟ و برخی به طعنه اضافه می‌کنند چطور است آمریکایی‌ها بروند و بجای ایرانی‌ها تظاهرات هم بکنند!

آری، درست است که ناله مردم از دست نادانی‌ها و بی‌لیاقتی‌ها و ستمکاری‌های رژیم به آسمان بلند است و هر کسی هم به توان خود و به شکلی که می‌داند در یک مبارزه فرسایشی و کُند مدنی گامی ‌بر می‌دارد، مانند شاعران و طنزپردازان و نویسندگان و به ویژه بانوان هرکدام در پی تضعیف نظام‌اند ولی همه‌ی اینها اگرچه در دلیرتر شدن جامعه و ایستادگی‌های مردم موثر بوده اما نیروی کافی برای سرنگون کردن رژیم نبوده است .

در یک بررسی دقیق‌تر و گفتگو با هم‌میهنان درون مرز به این نتیجه می‌رسیم که هیچ حرکت هماهنگ شده‌ای بدون فرمان رهبری یا هیئت رهبری امکانپذیر نیست، و مردم با تجربه تلخ و دردآور سال ۵۷ که چشم‌بسته طومار زندگی خود را به باد دادند اینبار بدون اطمینان از اینکه اینها بروند چه کسانی خواهند آمد و به فرمان چه کسانی باید بپا خیزند حاضر نیستند دست به یک حرکت ناپخته و نامطمئن و خطرناک بزنند.

در حقیقت امروز مردم ما در برابر رژیمی ‌ایستاده اند که رژیم می‌داند نتیجه قیام مردم برای آنها چه ارمغانی خواهد داشت و چه خواهد بود. چیزی که رژیم گذشته تا آخرین لحظه و دقایق وقوع انقلاب حتا فکرش را هم نمی‌کرد که چه بر سر آن خواهد آمد.

در نتیجه کار مبارزان امروز به مراتب مشکل‌تر از گذشته شده است و به هیچ شکلی بدون داشتن یک نیرو و مجموعه‌ی نیرومند و آگاه راهبری و دنبال کردن گام به گام نقشه‌ی راه و در نهایت تا پیدا

شدن جایگزینی مطمئن آنها بپا نخواهند خاست و ازبخت بد مردم ما در همه‌ی این سال‌ها نه در بیرون از کشور و نه درون کشور چنین کانون هماهنگ رهبری به وجود نیامد و هرگاه هم که گام‌هایی برداشته شد به ترفند و خرابکاری جاسوسان رژیم و یا از سر اشتباهات و خودخواهی‌ها و ندانم‌کاری‌ها هیچ مجمعی انسجام نگرفت و انتظار ایرانیان بیرون از کشور بدون اینکه نقش خود را ایفا کنند وسهم خود را برای بپا خاستن مردم در نظر بگیرند انتظاری دور از منطق و دور از خردمندی و واقعیت است. به نظر صاحب این قلم تا زمانی که رهبری مبارزه در بیرون از کشور ایجاد نشود، درون کشور مردم بپا نخواهند خاست و اگر هم در یک خیزش همگانی بی‌برنامه اتفاقی رخ بدهد نتیجه مطلوبی به بار نخواهد آمد.

رسیدن به این نتیجه نامطلوب را برای ترساندن مردم از بپا خاستن آنها نمی‌گوییم بلکه برای یادآوری به اپوزیسیون بیرون از کشور است که احساس وظیفه‌ای بدون قید و شرط پیدا کنند و درجه اهمیت هماهنگ شدن و ائتلاف برای آنها کاملا روشن شود. مجموعه‌ی گفتار تجربی من در همین یک جمله متجلی است که تا اپوزیسیون بیرون از کشور متحد نشود مردم بپا نخواهند خاست چون به هیچ وجه برایشان امکانپذیر نیست. وضع اپوزیسیون درون کشور هم نامشخص‌تر و بسیار بدتر از بیرون است و در میان آنها نیز فرد یا گروه منسجم و نیرومندی برای فراخواندن و هماهنگ کردن مردم وجود ندارد و این وضع وظیفه اپوزیسیون بیرون از کشور را سنگین و سخت‌تر می‌نماید.

اپوزیسیون و مردم هم دل به این نبندند که اگر آمریکا به ایران حمله کند مردم به استقبال حمله آنها خواهند رفت و شورش می‌کنند. تاریخ نشان داده که به هر دلیلی مردم کشور‌ها در مقابل حمله خارجی در پشتیبانی از رژیم کشور خود منسجم می‌شوند و به پیشباز بمب‌های فروریخته‌ی آنها برکشور خود نخواهند رفت. تنها راه باقی مانده همانست که گفته شد: اتحاد یا انتلاف هر چه سریع‌تر اپوزیسیون و تشکیل ستاد و تیم فرماندهی برای هماهنگ کردن خیزش همگانی مردم.