سه مشکل بديهی با فدراليسمی که می گويند!

رضا (اردوان)

       اعتقاد بر محوریت انسان و «وظیفه گراییِ» کانتی سبب می شود آن طور عمل کنیم، بگوئیم و بنویسم که به ترویج انسانیت، همدلی و صلح و دوستی بین انسان ها بیانجامد. پس، در ابتدا باید عرض کنم که بنده حتی با تجزیه ایران، اگر بنفع مردمان اش و صلح و دوستی بین آنها به اتمام برسد، موافق بوده و برای آن هم هورا خواهم کشید اما قبل از هر عملی باید دقیقاً به چند و چون آن تعمق و اندیشه کرد تا مبادا نسخه ای اشتباه ارائه شود.

       طی سالیان طولانی تفکر بر پروژهء فدرالیسم برای ایران، موارد ذیل بگمانم حائز اهمیت بنظر می رسد:

       1. هیچ دلیل منطقی یافت نمی شود که نشان دهد آزادی های سیاسی، وضعیت اقتصادی و معیشتی واحدهای محروم فدرال بهتر از شرایط قبل از فدرال خواهد شد! اگر قرار بر خودگردانی اقتصادی باشد و منابع هر واحد به همان منطقه اختصاص یابد در بهترین حالت تعداد قلیلی از واحدهای فدرال در رفاه کامل و بقیه در فقر مطلق خواهند بود. در این صورت واحدهای فدرال ثروتمند خود را ملزم به ماندن در چارچوب پیمان مشترک در فدراسیون ایران نخواهند دانست.

       2. با وضعیت زیست محیطی کشور، مخصوصا مشکل کمبود آب و خشکسالی!، واحدهای بالادست فدرال خود را محق در استفاده حداکثری از منابع آبی خواهند دانست. بدین صورت امکان تنش آبی (یا حتی جنگ آبی) بین بعضی واحدهای فدرال محتمل است!.. بصورت واضحتر، اگر کردستان یا زنجان آب سفیدرود را قطع کنند یا فدرال بختیاری آب زاینده رود و کارون را تماماً برای توسعه خویش بکار ببرد و به ایالت های دیگر اجازه استفاده ندهد چه کار میتوان کرد؟ شاید دولت فدرال مرکزی به واحدهای خاطی اعلان جنگ نماید!

       3. معضلات اساسی در فدرالیسم قبیله ای - قومی بسیار بیشتر خواهد بود! شاید فاجعه بارترین نوع فدرالیسم برای کشور فدرالیسم قومی باشد. این نوع فدرالیسم باعث تنش های قومی و درگیری اقوام در مناطق و شهرهای چند قومیتی و چند فرهنگی و در بدترین حالت به تصفیه نژادی منجر خواهد شد. درگیری های گروه های نژادپرست در ابتدای انقلاب در ارومیه و نقده و همچنین درگیری اخیر کازرون بخاطر تقسیم این شهر بخوبی نمایانگر این مشکل می باشد.

       بیاد داشته باشیم که سیستم فدرال در کشورهائی مناسب است که به لحاظ توزیع منابع و امکانات طبیعی و بافت جمعیتی و اقتصاد و تولید در وضعیتی تقریبا یکسان و یکنواخت قرار داشته باشند.

کانت در کتاب "صلح دائمی" به هم پیوستن واحد های مستقل و ایجاد فدرالیسم بین آنها را راه حلی برای صلح پایدار پیشنهاد نمود. البته او لازمهء این اتحاد را وجود نظام های جمهوری (به عبارتی بهتر نظام های دمکراتیک) عنوان نمود (که نمونه عین آن را در اتحادیهء اروپا شاهد هستیم). عکس این عمل بمانند دمیدن شیپور از سر گشادش است چون بنظر می آید از این طریق ما بجای رسیدن به "صلح دائمی" شاهد "جنگ دائمی" برای کشور مان باشیم.

برگرفته از فيس بوک نويسنده

بازگشت به خانه