آدم ها بدست نزدیک ترین هاشان ساقط می شوند

شهنام شرقی

ترسم از ترکان تیرانداز نیست

طعنه تیرآورانم می کُشد

سال های زیادی زجر و زندان بخاطر هیچ و فقط بخاطر هیچ؛ بخاطر عدم همکاری مورد خشونت زندانبانان و دژخیمان قرار می گیری و چند سالی از بهترین سال های عمر را در سلول ها و بندهای زندان می گذرانی، بامید روزهای بهتری در جامعه تا در کنار خانواده و عزیزانت عمر را بپایان ببری.

پس از «آزادی»، در زندان بزرگتر جامعه، فشارهای مستقیم و غیر مستقیم، دلهرهء تعقیب و مراقبت همچنان سایه به سایه ترا همراه می شود؛ به حدی که طاقتت طاق شده و به حکم اجبار برای حداقل زیست، ترک وطن می کنی و به ناکجاآباد های نامعلومی پناه می بری - اگر پناهگاهی باشد!

دوران تبعید و بقا را به امید بازگشت در وضعیت بهینه به سرزمین مادری تجربه می کنی، نمیدانی چه مدت؟ و به چه شکل؟ در اینجا هم باز باید  پذیرفت که برای هر انسان آزاده غربت هم یک زندان است - در نوع خود.

در غربت هم همچون ایام بند، مونس و همراه احتمالی به مثابه مرشد و راهبر و زندانبان سعی دارد قانعت کند که در هر قدم و روزمرگی در اشتباه بسر می بری و کوشش می کند ترا به مسیری  که مقبول خودش است به کشاند! در غیر این صورت اگر مورد توهین و تحقیر قرار نگیری قطعا مورد بی مهری و عتاب «مسئول» زندان قرار می گیری.

طرفه آنکه در فضای باز و کعبه گونِ غرب در اوج آزادی های فردی و اجتماعی؛ هستند همراهان و عزیزان دلی که بدبینی  فطری و بیمارگونهء شرق زده شان به آنها اجازه می دهد تا با جسارت تمام در غیاب حضورت مراودات شخصی و خصوصی و اجتماعی ات را، در هر وسیلهء شخصی ممکن اعم از تلفن دستی و رایانه و دفتر یادداشت، زیر و رو و بازبینی کنند. اینان همان هایی هستند که در روزهایی از زمان گذشتهء دور تاکنون منادیان «آزادی و استقلال» فردی و اجتماعی بوده‌اند.

آدم ها بدست نزدیک ترین دوستان شان ساقط می شوند؛ نه بدست دشمنان و مخالفین قسم خورده شان!

30 آگوست 2019

بازگشت به خانه