تأسيس: 14 مرداد 1392 ـ  در نخستين کنگرهء سکولاردموکرات های ايران  -همزمان با 107 مين سالگرد مشروطه 

  خانه   |    آرشيو صفحات اول سايت    |   جستجو در سايت  |  گنجينهء سکولاريسم نو

 25 آذر ماه 1398 ـ  16 دسامبر 2019

سکولاریسم ستیزه جو

حمیدرضا عابدیان

       نوزدهم آذر، روز جهانی حقوق بشر بود. این روز در تاریخِ انقلاب پنجاه و هفت، یک روز تعیین کننده است چه آن که راهپیمایی گسترده ی معترضان در این روز، نزد همگان، به منزله ی رفراندم نظام پادشاهی تلقی شد.

       این راهپیمایی باشکوه که به ابتکار و پیشنهاد جمعی از بازرگانان، معلمان و روشنفکران و با پیشگامی آیت الله طالقانی برگزار شد، بر خوانشی برابری طلبانه و حقوق بشری از مذهب استوار بود.

       نوزدهم آذرِ آن سال، مصادف با تاسوعای ِحسینی بود و پیشگامان انقلاب، با خلاقیت و حسنِ انتخاب این روز ، نشان می دادند که درک ِشان از مذهب، درکی برابرخواهانه و دموکراتیک است. طالقانی، در اعلامیه یِ دعوتی که برای این راهپیمایی منتشر ساخته بود، نوشت : «اینجانب روز یکشنبه – تاسوعا – که با روز اعلامیه ی جهانی حقوق بشر مصادف است، ازساعت نه، با معرفت و اگاهی به تمام جوانب و لوازم امر، این راهپیمایی را از خانه ام آغاز می کنم.»

       این راهپیمایی عظیم که در روز عاشورا نیز تکرار شد با یک قطعنامه ی هفده بندی، در تاریخ انقلاب ثبت شده است. در ماده ی چهار این قطعنامه آمده است: « تقارن این روز بزرگ مذهبی را با روز اعلامیه ی جهانی حقوق بشر غنیمت دانسته و اعلام می داریم که نه تنها تامین حقوق فطری و طبیعی بشر، از اساسی ترین هدف های جنبش ماست،بلکه اسلام خود مبتکر رسمی و حقیقی حقوق بشر بوده است.»

       اکنون چهل و یک سال از نوزدهم آذر پنجاه و هفت گذشته است و متاسفانه، جمهوری اسلامی، به عنوان حکومت برآمده از انقلاب، هرگز نتوانست چنین درک و دریافتی از مذهب را نمایندگی کند. به همین جهت، این مناسبت کمتر مورد بهره برداری های تبلیغاتی قرار گرفته و می گیرد.

       کسانی مثل من اما موظف اند که بگویند، سزا نیست تصور شود آن مذهبی که وعده ی ِ برادری و برابری می داد، همین مذهبی ست که در دست قدرت مداران، ابزارِ انقیادِ مردم شده است، سزا نیست تصور شود که مذهب ِ حاکمان، همان مذهبِ محکومان است و سرانجام این که سزا نیست با گروهی از مردم، که هم امروز در خیابان ها و در کنار جنازه هایِ شهدای شان، فریاد الله اکبر و یا حسین [کذا!] سرداده اند، چنین کین توزانه از آینده ی خوفناکی سخن بگوییم که نجات شان در آن است! نه، سزا نیست.

       من برای این سکولاریسم ستیزه جو و رعب افکن، فرش قرمز پهن نمی کنم.

چهارشنبه 20 آذر  1398

https://www.kaleme.com/1398/09/20/klm-274742/

 

بازگشت به خانه