دو شعر

جمشید عزیزی – از زندان لاکان

خط قرمز

                        در غاری اسیرم

                        با انگشتانی خون‌بار

                        هر چیز که بر دیوار می‌کشم

                        پاک می‌کنند

                        نئاندرتال‌ها

                        از شعر می‌ترسند

                        با چماقی در دست

                        بالای سرت می‌ایستند

                        می‌نویسی

                        و آنقدر می‌زنند

                        که دفترت کبود می‌شود!

زندان لاکان - ۱ مرداد ۱۴۰۳

*****

وینچستر

                        پشت این شعرها نخوابیده‌ام

                        کوه و جنگل مرا خوب می‌شناسند

                        به شبنم روی لاله‌ها سوگند

                        یک روز

                        گند همه چیز در خواهد آمد

                        ما آزادی را می‌بینیم

                        حتی اگر کورمان کرده باشند!

زندان لاکان - ۱۲ شهریور ۱۴۰۳

بازگشت به خانه