|
||||
|
|
||||
|
هنگامی سطح آگاهی و دانش جامعه ای نسبت به اجتماع و محیط زندگی و پیرامون جهان عمق نداشته باشد، این باورهای اعتقادی و توده ای است که عمیق می شود. وضعیت بد، این است که پیشگامان روشنفکری آن جامعه نتوانند ایده ای ارائه نمایند که مسیر جامعه را از موقعیت موجود به موقعیت دیگر تغییر دهد، و بدترین وضعیت آن است که روشنفکران در موقعیت و جایگاه خود به دنباله روی باورهای توده های مطیع تبدیل گردند. در این صورت نقش و جایگاه روشنفکران و پیش گامان اندیشه مستحیل در توده هاست، هایدگر فیلسوف آلمانی دارای درجه ای از دانش فلسفه زمان خود بود اما هنگامی در کنار هیتلر به ستایش تفکر فاشیستی او پرداخت خود را در تاریخ فاشیزم سهیم کرد و از جایگاه رفیع خود به حضیض رسید. بدون تردید تنفر و انزجار جامعه آلمان و جهانیان ازهیتلر سهمی را نیز نصیب هایدگر کرده است... بدون تردید تفکری بالنده بر جوامع توده ای مسلط نیست، جامعه توده ای آن جامعه ایده آلی است که دارای بستر مناسب برای پذیرش تاثیرات عمیق مذهبی و دینی و هر نوع ایدئولوژی است. بازیگران سیاسی که حکومت کردن بر یک جامعه دینی و توده ای را بر می گزینند الزاما خود دارای ویزگیهای توده ای نیستند بلکه دارای ویژگی برتری طلبانه از زاویه نهاد مذهب و دین هستند و همواره از طریق نفوذ بر ذهن و روان توده ها در مصدرجامعه توده ای قرار میگیرند. حاکمیت کلیسا بر جامعه اروپا در دوران هزاره سیاه مصدر اسقف ها و پاپ ها بوده است.
در ایران اما کمتر کسی است نداند که نظام جمهوری اسلامی با ایجاد و تکیه بر توهمات مذهبی و تحمیق توده ها مبارزه علیه غرب، و بویژه شیطان بزرگ، را سلاح کار خود قرار داده و با سوار شدن بر گرده توده ها، حکومت سبعانهء خود را تا کنون تداوم بخشیده است. شعار محوری مرگ بر آمریکا که در قلب ایدئولوژی ولایی سال ها خوراک توده ها شده و به توده های مطیع زبان مرگ را آموخته است اکنون در ناباور ذهن توده های فرمانبر با لکنت روبرو شده است، اینکه چگونه کمربند ایمنی ایدئولوزیک نظام از هم گسسته شده و ولایت و نظام در مقابل شیطان بزرگ به تقلب و تقلا نشسته اند.
در سال 57 انقلاب به مفهوم واقعی کلمه که جابجایی طبقاتی و انتقال منافع اقتصادی از یک طبقه و قشر به طبقه دیگر است در بطن جامعه توده ای ایران و درسطح سیاسی کشور رخ داده است. حضور گسترده توده ها در عرصه اجتماعی- سیاسی سالها حلقه ای از قدرت توده ای در اطراف رژیم اسلامی ایجاد کرد بگونه ای که با ایجاد مصونیت، نظام را از هر گزندی محفوظ نگاه داشت. نقش توده ها برای نظام همواره اهمیت ویژه ای داشت و رژیم برای تداوم این حفاظ توده ای از دو فاکتور الف- تداوم توهم آفرینی مذهبی با کشف صد ها هزارامام زادهای جعلی و مقدسینی ناشناخته از صلاله پیامبر و دوازده امام شیعی و چاه جمکران برای جلب توده ها از آنها بهره برد و ب- ایجاد اشتغال کاذب به منظور تامین منافع اقتصادی بخشهای توده های پیرو نظام به جهت حفظ تداوم حضور آنها پیرامون حکومت. این حلقه توده ای اطراف حکومت اما پایدار نماند و در گذر زمان بتدریج از هم گسست.
با عبور از دهه شصت و ظهور نسل جدید این سوال از درون واقعیتهای موجود نظام پدید آمد که چرا سردمداران حکومتی که داعیه داران عدالت دینی بوده اند این چنین به فساد گسترده کشیده شده اند و چرا مریدان آنها که زمانی فی سبیل الله شعارشان بود و وعده بهشت ثانی را وجهه راه خود میدانستند در این وادی به زنجیره فساد و تباهی حکومت ملحق شده اند. درک این مسئله پیچیده نبود، زمانی توصیه بزرگان قبیله حکومتگران چون خامنه ای و هاشمی رفسنجانی توصیف و تفسیری غارتگرانه بیابد پیروان نیز همان فتوا را به جان خریدارند. خامنه ای در یکی از سخنرانی های خود در سال 1375 موضوع تاریخی- مذهبی را تفسیر کرد که راه غارت ثروت را برای بسیاری از همراهان غارتگر وی باز کرد. وی در توصیف خود از غزوات پیامبر با تشبیه این زمانی، کسانی را که همراه پیامبر بوده اند دارای حق و سهمی از غنائم جنگی دانست و آنانی که حمایت نکرده اند را بی حق دانست، با این توصیف جاهلانه وی کشور ایران و مردماش را به کشور تسخیر شده ای تشبیه کرده است که ثروت و زنان آن مورد غنائم جنگی محسوب شده و به این ترتیب حق و سهم پیروان و همراهان خامنه ای و تکلیف طرفداران حکومت تعیین گردید تا بتوانند اموال ملی و مردان و زنان کشور را بعنوان غنائم جنگی متصرف شوند. این سخنرانی فصل الخطاب نسلی بود که بسرعت از حکومت فاصله می گرفت. شروع جنبشهای دانشجویی در سال 87 (حشمت اله طبرزدی، منوچهر محمدی، شادروان اکبر محمدی، احمد باطبی و.....) حکایت از تغییر و جابجایی پایگاه اجتماعی داشت که شروع آن از دانشگاهها سرچشمه گرفته بود، دانشگاههایی که زمانی حکومت با انقلاب فرهنگی در تلاش بود با شعار وحدت بین حوزه و دانشگاه آنها را به زیر سلطه حکومت بکشاند. دکتر سروش و صادق زیبا کلام که خود از بانیان انقلاب فرهنگی بودند در مقابل سلطه بلامنازع حاکمیت ولایت بر دانشگاه ها قرار گرفتند و از قافله حکومت رانده شدند. جنبش سال 88 (جنبش دانشجویی مجید توکلی و ....و حضور اقشار مختلف اجتماعی) نشانگر حضور نسل سوم انقلاب بود که بسیار قویتر در مقابل ولایت فقیه قرار گرفت و کل حاکمیت را به چالش کشید. این تغییر و جابجایی علنی پایگاه اجتماعی که به شکل تقابلی در مقابله با حکومت قرار گرفت کل ساختار حکومت را در هراس سرنگونی قرار داد.
به این ترتیب با کاهش پایگاه اجتماعی، حکومت استفاده از نیروهای اجیر شده حرفه ای سرکوبگر را برای حفظ حکومت هر چه بیشتر ضروری دانست. گسترش هر چه بیشتر سازمانهای سرکوبگر بسیج و سپاه که نمونه های علنی آن هستند از ابتدای دهه هفتاد بصورت حرفه ای در دستور کار حکومت ولایی قرار گرفت که با در آمدهای نفتی این ماشین سرکوب تقویت گردید. اما آن پروژه امت سازی که روزی خمینی در تنورتوهم آن دمیده بود نیز در مقابله با واقعیت ملت و مردم ایران رنگ باخت وحکومت به یک فرقه بزرگ فتنه گر و فاسد و به یک ماشین سرکوبگر صرف تبدیل شد. مردم ایران فریب و ریا کاری نظام دینی را تجربه کرده اند و با فاصله گرفتن از حکومت به جایگاه اصلی خود رجعت کرده اند. این واقعیت همیشه تاریخ است که ملتها هیچگاه بطور مداوم خود را ترک نکرده اند اما حکومتهای متمرد را وادار به ترک از خود نموده اند.
خامنه ای، بحران و چاره اندیشی با طرح افزایش جمیعت در ایران:
فقر پایگاه اجتماعی حکومت هنگامی با فقر اقتصادی اجتماعی توامان شد ، بحران و ورشکستگی ( مقاله آقای طبرزدی در مورد حکومت ورشکسته) رژیم نیز آغاز شد، دوره ای که خسران عظیمی برمردم و کشور ما وارد کرده است. این در حالی است که خامنه ای اخیرا دستور افزایش جمعیت به دو برابر و حتی بیشتر را صادر کرده است. وی با طرح این پروژه چه هدفی را دنبال میکند، این طرح افزایش جمعیت چه بن بستی را برای حکومت و جامعه می گشاید، این سوالی است که برخی ها در تفسیر آن تلاش کرده اند.!
عده ای با تفسیر نقادانه ای بر طرح خامنه ای آنرا بر اساس دیدگاه رشد اقتصادی وی میدانند که بموجب آن افزایش و رشد نیروی انسانی( نیروی کار) باعث رشد اقتصادی در کشور خواهد شد. این مفسران البته خامنه ای را انسانی نا آگاه قلمداد کرده اند که بدون در نظر گرفتن زمینه های دیگر اجتماعی و اقتصادی پیشنهاد بی موردی را به جامعه داده است. این تفسیر از این نظر صحیح است که عوامل تولید ( سرمایه، نیروی انسانی، زمین، مدیریت، و تکنولوژی) در اقتصاد ایران ناکار آمد هستند و بطور منطقی باید در یک اقتصاد باز فعال شوند و نمیتوان آنها را در یک اقتصاد انحصاری و بسته ای مانند اقتصاد ایران بکار گرفت. ساختار سیاسی و اقتصادی جمهوری اسلامی بگونه ای است که تنها با باز کردن حلقه های در هم تنیده انحصار اقتصادی دستگاهها، بنگاهها، عناصر و ارگانهای حکومتی امکان رشد بوجود خواهد آمد. اگر منظور خامنه ای از رشد نیروی انسانی رشد اقتصاد کنونی باشد وی باید فضای لازم را برای ورود بخش خصوصی غیر دولتی و حکومتی باز نماید، از آنجاییکه اجرای این برنامه درانحصار موجود ساختار اقتصادی را که برای بقای نظام یک ضرورت مبرم بحساب می آید در هم می شکند و نظام سیاسی را در خطر سرنگونی قرار می دهد بنا بر این منظور از طرح خامنه ای برای گسترش رشد جمعیت نمی تواند رشد اقتصادی در شرایط فعلی باشد. استدلال روشن دیگر در این زمینه این است که بدلیل بی اعتقادی خامنه ای به مشارکت مردمی، تا کنون جامعه ایران هیچ نقش سازنده و یا تولیدی در اقتصاد کشور نداشته است، به همین دلیل است که رشد اقتصاد ایران در طی سالهای گذشته و تا کنون سیر نزولی طی کرده و در سال جدید با رشد منفی پنج در صد جزء کشورهای عقب مانده جهان قرار گرفته است. این توضیحات سهلی است که خامنه ای و عناصر دخیل در تصمیم گیری حکومت از آن کاملا آگاهند. بنا بر این این سوال همچنان باقی است که منظور خامنه ای از طرح افزایش جمعیت چیست؟
یکی از دوستان اهل نظر اشاره داشتند که حکومت قصد دارد با افزایش و تمرکز هر چه بیشتر جمعیت شیعی در ایران و در منطقه، قدرت و سلطه خود را هر چه بیشتر افزایش دهد. این نظر درست است چون رژیم از ابتدا طرح حمایت و گسترش شیعیان را در برنامه خود داشته است، اما مشکل این است که خامنه ای و نظامش علاوه بر جمعیتهای مناطق سنی نشین کشور با مخالفان خود شیعیان در مرکز روبرو شده اند که با نظام وی در تلازم قرار ندارند و دیگر بعنوان حامیان استراتژی مشترک نظام محسوب نمی شوند، یعنی مرکز ثقل مشکل اجتماعی سیاسی حکومت در داخل کشور قرار دارد.
همانطوریکه توضیح داده شد سیاستهای ضد مردمی رژیم جمهوری اسلامی باعث نا رضایتی عمومی در کشور شده و به عاملی برای تغییر بافت و ترکیب جمعیت که پایگاه اجتماعی حکومت را تشکیل می داد شده است. این تغییر از نسل اول انقلاب تا نسل کنونی، ولی فقیه و تصمیم گیران حکومت را به این نتیجه رساند که باید برای جبران و تامین پایگاه اجتماعی حکومت از پروژه معین جمعیت سازی دستوری استفاده کنند( برنامه های دولتها برای کاهش یا افزایش دستوری جمعیت) و در این راستا قطعا برنامه هایی برای تامین افزایش جمعیت اجباری که عمدتا در بخش های پایینی جامعه قابل اجراست در نظر گرفته شده است. به این ترتیب افزایش جمعیت، باز خوانی و ایجاد حلقه ای از توده هاست که از ابتدای انقلاب برای حفاظت از نظام دینی در اطراف حکومت تشکیل شده بود. با عملی شدن چنین طرحی نظام دینی به یک قدرت و یا حکومت ضربه ناپذیر تبدیل خواهد شد. اما سوال در اینجاست که با توجه به زمان رشد دستوری جمععیت، حکومت این پروژه را برای چه زمانی و برای چه موقعیت سیاسی، اقتصادی داخلی و بین المللی در نظر گرفته است.؟!
رهبر نظام جمهوری اسلامی حاکم بر کشور همواره تلاش نموده است با در دست داشتن پروژه هسته ای به غربی ها بفهماند که نباید در صدد سرنگونی حکومت ولایت فقیه باشند. غرب اما با عدم اعتماد به رهبر جمهوری اسلامی تمام فشار خود را از طریق اعمال تحریم اقتصادی برای به زانو در آوردن نظام حکومتی بکار بسته است تا حکومت را وادار نماید از تبدیل نمودن انرژی هسته ای به بمب هسته ای چشم پوشی کند. اما علی رغم اعمال تحریم ها هنوز آثاری از عقب نشینی جمهوری اسلامی دیده نمی شود. سخن رهبر نظام همواره همان است که غرب باید در مقابل پروژه هسته ای که هر آینه امکان تبدیل شدن به سلاح هسته ای در دستان زنگی مست را دارد برای بقای نظام با او همکاری کند، به همین دلیل اولین مطالبه نظام از آمریکا کمک مالی گسترده برای خروج از بحران اقتصادی بود، آمریکا با بخشی از نقدینگی متعلق به ایران بصورت ضمنی موافقت کرد اما اصرار دارد که ماشین ساخت بمب اتمی جمهوری اسلامی از کار بیفتد و یا اساسا دیگر در دست جمهوری اسلامی نباشد و تا آن زمان هیچ تضمین عملی برای بقای نظام ولایی در ایران داده نمی شود.
این یک بن بست در روابط بین جمهوری اسلامی و غرب است که می تواند نتایج مختلفی ببار آورد. اما این واقعیت وجود دارد که فشار تحریم ها نه تنها باعث نشده است رژیم دست از گسترش پروژه اتمی بردارد، بلکه بر عکس تحریم بدلیلی برای بی اعتمادی بیشتر جمهوری اسلامی به غرب تبدیل شده و باعث گردید که رژیم ترغیب شود هر چه بیشتر بسوی تبدیل انرژی هسته به سلاح اتمی کشیده شود. این بدین معنی است که اهمیت بقای رژیم برای رهبر و نظام ازاهمیت تحمل تحریمها توسط مردم بسیار بیشتر است حتی اگر جامعه بی دفاع ایران از گرسنگی به هلاکت برسند.! بنا بر این موضوع اصلی و محوری رژیم در رابطه با سازش با غرب نه موضوع الزاما تحریمها که اساسا موضوع حفظ نظام جمهوری اسلامی آنهم فقط با رهبری خامنه ای است.!
برای روشنتر شدن نتیجه مذاکرات در سرنوشت آینده کشورلازم است وضعیت های مختلف در شرایط مختلف را بررسی کنیم. بطور کلی می توان آینده مذاکرات را در سه وضعیت ممکن بررسی کرد.
1- تکرار ادامه گفتگو و مذاکره بی نتیجه جمهوری اسلامی با غرب و حفظ وضعیت نه جنگ و نه صلح موجود و ادامه سرکوب مردم و اعدام مخالفان و زندانیان بی دفاع
2- توافق با آمریکا و غرب همراه با تضمین بقای حکومت، رفع نسبی بحران افتصادی و ادامه سرکوب و اعدام
3- شکست مذاکرات و ورود به شرایط ویژه فاز اختناق مطلق ( فاشیزم) و نقض مطلق حقوق بشر با سرکوب و کشتار وسیع مردم
حال، تلاش می شود بطور مختصر توضحیات در هر مورد داده شود:
1- ادامه< مذاکره و گفتگو و حفظ وضعیت بن بست موجود در یک دورهء متوسط دو تا سه ساله، همانند ده سال گذشته و ادامهء بحران سازی حکومت با استفاده از شرایط نه جنگ و نه صلح
در این شرایط حکومت همچنان در وضعیت کجدار و مریز زمان را بنفع ادامه حکومت خریداری میکند و شرایط داخلی و بین المللی را در حالت انفعال و تعلیق نگه می دارد. در این وضعیت حد اقل در میان مدت اقدام موثری بجز تحریم ار سوی غرب صورت نمی گیرد، وضعیت حقوق بشر سرکوب وکشتار و اعدام زندانیان سیاسی و غیر سیاسی ادامه خواهد داشت و جنبشهایی که به سکوت کشانده شده اند به سختی قادر به تحرک خواهند بود، مگر اتفاق غیر منتظره ای رخ دهد که رژیم همواره از آن وحشت دارد. در این حالت پس از اعلام ضرب العجل های احتمالی از سوی غرب جمهوری اسلامی سریعا به وضعیت سوم روی می آورد
2- توافق با آمریکا و غرب همراه با تضمین بقای حکومت، رفع نسبی بحران افتصادی و ادامه سرکوب و اعدام
در صورت توافق جمهوری اسلامی با آمریکا و غرب بر سر تضمینی رسمی، از طریق تهیه توافقنامه برای ادامهء حکومت به رهبری خامنه ای و تعهد برای سرنگون نکردن جمهوری اسلامی به رهبری وی، امکان عقب نشینی جمهوری اسلامی از تبدیل انرژی هسته ای به سلاح اتمی ممکن است وجود دارد. در صورت اينگونه، توافق موضوع حقوق بشر همچنان مورد غفلت جامعه جهانی قرار می گیرد و کشتار و سرکوب و اعدام زندانیان همچنان ادامه خواهد یافت. در این حالت وضعیت جنبش های موجود همانند گذشته خواهد بود و حمایت غرب را با خود نخواهد داشت. اما، از آنجایی که عملی شدن چنین توافقی با جمهوری اسلامی و دادن تعهد برای بقای حکومت خامنه ای از سوی آمریکا و غرب مغایر با تعهدات بین المللی است و از نظر اعتباری به ضرر آنهاست، بنا براین انجام این توافق هم از سوی غربی ها و هم از سوی جمهوری اسلامی با تردید های بسیاری روبرو است. به این معنی که اگر پروژه هسته ای که امروز تنها سلاح موجود در دست حکومت است بدون پشتوانه اعتباری و عملی از سوی آمریکا و غرب از دست رهبر و سپاه بیرون کشیده شود دیگر هیچ سلاحی باقی نمیماند که رهبر را برای ادامه حیات سیاسی با آن تضمین کند، بنا بر این عقب نشینی و یا چشم پوشی از تولید انرژی هسته ای برای رهبر جمهوری اسلامی بدون جلب حمایت رسمی آمریکا و غرب از حکومت وی همانند یک کابوس می ماند.
بر خلاف تصور بسیاری، تحریم های آمریکا و غرب رژیم را به هراس نیانداخته است بلکه بر عکس بر عصبانیت و بی اعتمادی خامنه ای و کل سیستم حکومت نسبت به غرب افزوده است و باعث گردید رژیم در دستیابی به سلاح اتمی هر چه بیشتر ترغیب شود. با این وصف اما خامنه ای شرایط کنونی را آزمایش میکند که شاید بتواند موافقت آمریکا و غربی ها را از این مذاکرات بیرون بکشد و همانطوریکه که خود گفت ضرری ندارد یعنی او ضرری نمیکند و مهم نیست که ملت و کشور آسیب بینند، به همین دلیل است که در شرایط کنونی خامنه ای با استفاده از سیاست دوگانه بین مذاکره کنندگان با غرب ( دولت روحانی) و تند روان داخلی (اصولگرایان تند رو)، هم در تلاش است تضمین غرب را دریافت کند و هم سعی میکند انرژی نیروهای معتقد و تند رو را برای طرح بعدی حفظ نماید. اگر خامنه ای تضمین لازم برای بقای خود را از غرب نگیرد یعنی اگر مذاکرات و چانه زنی با غرب به شکست کشانده شود آنوقت چه مسیر دیگری باز می شود.. ؟!
3- شکست مذاکرات و ورود به شرایط ویژه فاز اختناق مطلق (فاشیزم) و نقض مطلق حقوق بشر با سرکوب و کشتار وسیع مردم و ناتوانی غرب در مقابل آن (خواب آشفته رهبر جمهوری اسلامی برای دهه های بعدی)
غرب اما زمان چندانی (بین دو تا سه سال) برای ادامه مذاکره و گفتگو با جمهوری اسلامی قائل نمی شود و اگر چانه زنی با غربی ها و جمهوری اسلامی به شکست کشانده شود، هم امید غرب برای جلوگیری از دستیابی جمهوری اسلامی به سلاح اتمی از بین می رود و هم به این معنی است که رژیم بدنبال اتخاذ سیاست دیگری بجز مذاکره برای حفظ و بقای جمهوری اسلامی و بویژه شخص آیت الله خامنه ای در راس حکومت خواهد بود. در این شرایط و از نظر داخلی، جمهوری اسلامی اما بسرعت درهای کشور را بروی جهان می بندد و تلاش می کند جامعه ایران را در محاصره و زندان خود قرار دهد، ساخت سلاح هسته ای که همواره از اهداف نظام بود بسرعت آماده می شود.
در وضعیت شکست مذاکرات، جبهه غرب و اسراییل فرصت حمله به پایگاه های اتمی جمهوری اسلامی را پیدا نخواهد کرد، چون هم اکنون که زمان مذاکرات برای جمهوری اسلامی بدست آمده است نظام با پیش بینی عدم موافقت غرب با جمهوری اسلامی، در فاصله کوتاهی (با قرار دادن یک چاشنی) خود را مسلح به سلاح اتمی اعلا م خواهد کرد. در این مرحله حکومت ولایی با وارد نمودن کشور به فاز اختناق، اقدامات امنیتی گسترده ای بوجود خواهد آورد و فضای اجتماعی را کاملاً خواهد بست.
اما پروسه بعدی آن اجرای نقش جمعیتی است که خامنه ای دستور دو برابر شدن اش را از سال ها پیش داده است؛ یعنی توده ها و حلقه های توده ای هدایت شده توسط رژیم و حافظ نظام، که می توانند درآینده در نقش پایگاه اجتماعی نظام دینی عمل نماید و سال ها حکومت را از بلایای جنبش های اجتماعی و تهاجمات خارجی محفوظ نگه دارند.
تصادفا در این فاز اختناق خواهد بود که طرح افزایش جمعیت خامنه ای دارای مفهوم اقتصادی نیز می گردد. کشوری که درهای خود را بروی جهان پیرامون خواهد بست و جمعیتی که باید با اقتصاد بدون نفت و با کار و تلاش خود بر روی زمین و تولیدات صنعتی نیازهای کشور را تامین نمایند و خود نیز منتفع گردند. ( کره شمالی الگوی نهایی رژیم اسلامی). این سرانجامی است که می تواند بدلایل ناگزیری برای بقای حکومت، اجرای آن برای همه ما تلخ باشد اما امکان واقعی شدن آن بدلیل وجود تجربه های تاریخی گذشته در کشورهای دیگر همواره وجود دارد.
در تحلیل نوشتاری حاضر حتی اگر همه آن حوادث رخ ندهد باز هم نتیجه ویرانگر است، بخاطر اندیشه ای که بار ایدئوژیک اش به حاکمیت حکم کرده تا وظیفه اش تنها بصئرت حفظ نظام و عوامل آن تعریف شود، رژیمی که می تواند در هر وضعیتی علیه جامعه و تحولات پیش روی آن دست به اقدام بزند و در صورت شکست در مذاکرات به فاشیزم ختم شود و تمام آمال و آرزوهای چند نسل دیگر را نابود کند.
اگر پیشگامان اندیشه خود را از معرکه و میدان بازی های حکومت بیرون نکشند، نخواهند توانست جامعه را نسبت به ماهیت و نقش ویرانگر حکومت آگاه نمایند. اگر مردمان ایران با تمامی تنوعات فرهنگی و زبانی نخواهند متحدانه در کنار هم از هم حمایت نمایند هرگز نخواهند توانست در آینده به صلح و آرامش زندگی برسند؛ آینده ای که لاجرم آنها را در مقابل هم قرار خواهد داد تا بر سر مرزهای خانه های کوچک شان با هم به جدال برخیزند. اگر تفکرات مدنی و تفکرات سیاسی (مبارزات مدنی و سیاسی) از هم جدا فرض گردند راه شان باید در دو مسیر تفرقه انگیز از هم جدا شود. اگر اندیشه های سیاسی از چپ و راست در مسیر درست حرکت نکنند، انزوا تنها مأمن مرگزای آنان خواهد بود، اگر مبارزان سیاسی و تلاشگران آزادیخواه کشور در بیرون و داخل کشور راه شان را از هم جدا بدانند و در یک صف متحد به نبرد با حکومت دینی بر نخیزند، نسل های آیندهء کشور را نیز در مسیر نیروهای اهریمنی حکومتی قرار خواهند داد که بجز کشتن برای قدرت نمی اندیشد. در آن صورت آینده شوم و سیستم فاشیستی رقم خواهد خورد که حتی مخالفان نظام مستبد دینی بدلیل بی حمیتی و انفعال در ترسیم و استقرار آن بی تقصير نخواهند بود.
منبع: سایت ایران پرس نيوز
نظر خوانندگان
محل ارسال نظر در مورد اين مطلب:
توجه: اگر عنوان اين مقاله را در جدول زير وارد نکنيد، ما نخوهيم دانست که راجع به کدام مطلب اظهار نظر کرده ايد.
کافی است تيتر را کپی کرده و در محل مربوطه وارد کنيد.
