سام قندچی: دربارهء گرفتن کمک از خارجی ها

تأسيس: 14 مرداد 1392 | در نخستين کنگرهء سکولار های ايران | همزمان با 107 مين سالگرد مشروطه

7 امرداد ماه 1394 ـ 29 ماه ژوئيه 2015

مدت هاست دربارهء دریافت کمک از دولت های خارجی برای جنبش دموکراتیک ایران بحث می شود و چندی پيش ديدم که در برنامهء پرگار بی.بی.سی(1)، مثال انقلاب آمریکا، جفرسون و دریافت کمک از فرانسه از سوی یکی از شرکت کنندگان مطرح شده است. اما بايد توجه داشت مخالفتی که در «اپوزیسیون مستقل» مطرح می شود در واقع با «عدم شفافیت» و «دریافت کمک های مخفی» است؛ يعنی با نوکری برای دولت های خارجی در ازاء دریافت کمک و پنهان کردن آن در پشت ماسک عضويت در اپوزيسيون!

براستی آیا انقلابیون آمریکا، از جمله توماس جفرسون، اجازه دادند سفیران لویی شانزدهم برایشان تصمیم هم بگیرند؟ خیر! حتی چند سال پس از پیروزی انقلاب آمریکا، هنگامیکه در خود فرانسه انقلاب شد، آمریکایی ها از لویی شانزدهم، که مدافع آنها در زمان انقلاب آمریکا بود، حمایت نکردند.

پس، به روشنی می شود دید که رهبران انقلاب آمریکا سرسپردگی به نیرویی خارجی را که از آن کمک مالی گرفتند، هیچگاه نپذیرفتند.

متأسفانه کسانی که این حرف ها را در جنبش ایران می گویند نه تنها خود دخالت نئوکانها (2) و تشکلات امنیتی آمریکایی را در کارهای جنبش سیاسی ایران براه انداخته اند بلکه این تصور کاذب را ایجاد کرده اند که گویی «فعالان جنبش مستقل ایران» با نفس «دریافت کمک های بین المللی» مخالفند. آنگاه، مأموران دولت های خارجی هم، با کپی کردن و بکاربردن اصطلاحات جنبش چپ می خواهند خود را بعنوان بخشی از جنبش سیاسی مستقل ایران نشان دهند؛ در صورتی که هيچ کدام شان هیچگاه بخشی از جنبش دموکراتیک ایران نبوده اند و تنها توسط رسانه های خارجی و عده ای فریب خورده است که بعنوان بخشی از جنبش دموکراتیک ایران معرفی می شوند، آن هم با ظاهری که گویی بخشی از جنبش هستند اما نظر متفاوتی با بقيه دارند، و نه آنکه سفیر دولت های خارجی هستند.

این افراد هیچگاه، نه قبل از انقلاب و نه بعد از آن، بخشی از اپوزیسیون مستقل ایران نبوده اند و هم آن زمان و هم در دوران جمهوری اسلامی بعنوان سفیر دولت های خارجی عمل کرده اند و لذا درست است که حقیقت دربارهء آنها گفته شود و اجازه نداد که آنها، وقتی مأمور دولت های خارجی هستند، ژست اپوزیسیون بگیرند.

البته هیچ اشکالی ندارد که کسی ـ چه ايرانی و چه غير ايرانی ـ سفیر دولت های خارجی باشد اما لازم است که حقیقت را به مردم بگوید. «جنبش دموکراتیک ایران» سال هاست که تابوی نزديکی به غرب را به دور ریخته است (3)؛ اما کسانی که سفیر دولت های خارجی هستند لطف کنند و خود را «بخشی از جنبش مستقل ایران اما با نظری متفاوت» معرفی نکنند و حقیقت را بگویند؛ و اگر هم قصد همکاری با نیروهای جنبش دموکراتیک را دارند شفاف عمل کنند.

در جنبش دموکراتیک ایران، زمانی دکتر مدنی، از رهبران جبههء ملی، از سازمان سیا کمک مالی دریافت کرد و هدف اش دادن کمک به برخی نظامیان آزادیخواه در خارج بود که حتی خانواده هایشان نان شب نداشتند. متأسفانه آقای مدنی این دریافت کمک را اعلام نکرد و مخفیانه اقدام کرد و بعداً هواداران دکتر علی امینی، که با دستگاه های جاسوسی آمریکا رابطه داشتند، برای ریختن آبروی دکتر مدنی، این دریافت کمک را علنی کردند. هنوز یادم نمی رود روزی را که در دانشگاه «دی آنزا» در «کوپرتینو»ی کالیفرنیا دکتر مدنی عرق پیشانی را پاک می کرد و تلاش داشت در پاسخ به مردم ایران اقدام خود در دریافت کمک از سارمان سیا را توجیه کند. اما متأسفانه دیر بود.

دریافت کمک از دولتی خارجی مسأله ای خصوصی نیست که به عموم مردم ربطی نداشته باشد. و می بایست از روز اول شفاف عمل می کرد. کسانی که سفیر دولت های خارجی در میان ایرانیان هستند، چه ايرانی باشند و چه بيگانه، جایگاه شان مشخص است و مشکلی هم نیست و نظیر دولت لویی شانزدهم فرانسه، که بخاطر منافع فرانسه از انقلابیون آمریکا حمایت کرد، عالی است که سفیران دولت های خارجی از اپوزیسیون ایران حمایت کنند. حتی اینکه لویی شانزدهم در خود فرانسه به دلیل استبداد اعدام شد دریافت چنین کمکی را مورد پرسش قرار نمی دهد. اما اگر انقلابیون آمریکا از لویی شانزدهم و سفیران اش «رهبر جنبش آزادیخواهانه»ی خود را می ساختند و شفاف عمل نمی کردند اين امر مایهء خجالت می شد.

پس، شفاف عمل کنیم و اجازه ندهیم برایمان رهبر جنبش بسازند. و به ياد داشته باشيم که «اختلاف بر سر اصلاحات یا براندازی» موضوعاتی در داخل جنبش دموکراتیک مستقل ایران است و قرار نيست سفیران دولت های خارجی در مورد شان برای ما تصمیم بگیرند.