سام قندچی: تفاوتی مهم بین اپوزیسیون قبل و بعد از انقلاب

تأسيس: 14 مرداد 1392 | در نخستين کنگرهء سکولار های ايران | همزمان با 107 مين سالگرد مشروطه

8 مهر ماه 1394 ـ 30 ماه سپتامبر 2015

تفاوتی مهم بین اپوزیسیون قبل و بعد از انقلاب

قبل از انقلاب 1357، اپوزیسیون رژیم شاه اساساً مخفی بود. بعد از انقلاب 1357 اپوزیسیون رژیم جمهوری اسلامی اساساً علنی است. این تفاوت خیلی مهم است. مثلاً، وقتی در آمریکا دولت جمهوریخواهان سر کار است، اپوزیسیون اصلی دموکرات ها هستند و بالعکس؛ و خیلی راحت می شود دید که چقدر طرفداران اپوزیسیون از حزب خود با صرف پول و وقت، حمایت می کنند. میزان حمایت هواداران و اعضاء نیز در اینکه بالاخره حزب اپوزیسیون در انتخابات بعدی ریاست جمهوری یا کنگره به قدرت برسد، نقشی تعیین کننده دارد.

در 37 سال گذشته در جمع های دوستانه و خانوادگی، ایرانیان بسیار بیش از زمان شاه اظهار ناراحتی از رژیم می کنند اما همین ها وقتی فعالین سیاسی را می بینند اگر قوم و خویش نزدیک هستند می گویند "فلانی تو چرا با این همه تحصیلات به یک کار نان و آب دار نمی چسبی وقتی که با این همه استعداد می توانی میلیاردر باشی." جالب است نه تنها خودشان از پول و وقت شان مایه نمی گذارند، بلکه بجای کمک به فعالین سیاسی، سرکوفت هم می زنند. اقلاً در این جمع ها هم لطف نکنند و ژست مخالف نگیرند. با چنین مخالفینی، تا هزار سال دیگر همین آش است و همین کاسه.

مسأله فعالین نیستند. مشکل آنهایی هستند که ادعای هواداری از اپوزیسیون دارند و در چنین دورانی که همه چیز علنی است، آنچه عیان است، چه حاجت به بیان است. نمی دانم چرا برخی از فعالین سیاسی تلاش می کنند واقعیت را وارونه جلوه دهند هنگامیکه خوب می دانند این حقیقت تلخ هم در داخل و هم در خارج غیر قابل انکار است.

اگر این واقعیات را دربارهء جامعهء ایرانی نگوییم راه حلی هم نخواهیم یافت و مانند 37 سال گذشته فقط خود را فریب خواهیم داد. جنبش سیاسی ایران در 37 سال گذشته اساساً علنی بوده و دیدن اینگونه واقعیات نیازی به میکروسکوپ ندارد.

ملتی که نخواهد از رهبران سیاسی خود با گذاشتن پول و وقت حمایت کند، یا رهبرانی مذهبی که بطور سنتی با خمس و زکات تغذیه می شوند، نصیب اش می شود و یا رهبرانی سیاسی، که عامل دولت های خارجی هستند، در رأس امور قرار خواهند گرفت.

جنبش مستقل سیاسی را در هیچ کشوری نمی شود با حرف مفت* به جایی رساند. جنبش سیاسی ایران علنی است و این واقعیات را به راحتی می توان دید و بهتر است حقیقت را بگوییم. با جنبشی مخفی روبرو نیستیم که فعالین اش مثل چه گوارا در کوه و جنگل باشند و حامیان اش مجبور باشند مانند شبح خود را به آب و آتش بزنند تا به آنها یاری رسانند.