یادم آمد

جاوید جعفری

یادم آمد:

قیچی ها

با سماجتی خستگی ناپذير،

با کاغذها هم آغوش اند،

و جوشاندن باتری های قدیمی

عادت افراد این حدود شده

آن سان که نعره های جنین شاعران

ديگر از هیچ جسمی عبور نمی کند

و اين تعارفی مضحک است

- میان چراغ و آفتاب -

که ساکنان این گورستان را سایه می درد...

زنگ های اين ساعت دهشتناک را گوش کن:

در تقاطع زخمی ها

که دیگر برای کنار زدن گرد و خاک ها دیر است

خرده شیشه های ارغوانی

به اضطراب دستگیره ها چسبیده اند

و ستارگان مرده

داغ می چرخند

بر گشودگی صبح...

نه!

اینجا خاستگاه اشیائی نیست

که با ناف شان

بودنت را به زندگی گره بزنند.

بازگشت به خانه