مطلبی از پايگاه رسمی جنبش سکولار دموکراسی ايران

انفجار عمومی

عطا هودشتیان

یک بار دیگر اعتراضات سراسری مردم هم حاکمان و هم ناظران را بهت زده کرد. این حرکت نشان از یک انفجار عمومی ست که همانند جنبش سبز سازماندهی متمرکز سراسری و رهبری واقعی ندارد. آن آتش زیر خاکستر که در انتظارش بودیم بالاخره شعله گرفت. باشد که تداوم یابد...

دو گروه برای بدست گرفتن رهبری این جنبش دندان تیز کرده اند. یکی طرفداران نظام سابق و دیگری مجاهدین خلق. هر دو در خارج از ایران هستند و طرفداران شان در داخل جامعه محدود است. ایالات متحده با این دو گروه همگام و همزبان است.

در حال حاضر ویژگی های این جنبش را می توان تا امروز چنین برشمرد:

1- برخلاف جنبش سبر، تظاهرات برای نخستین بار از شهرستان ها آعاز شد، نه از تهران. این همانند اعتراضات مردمی 2011 در سوریه است که بسرعت تداوم یافت اما بعداً شدید سرکوب گردید.

2- جنبش فاقد رهبری است و اگرچه منشاء اعتراضات حرکت بخشی از نظام علیه دیگری بود، لیکن دامنه اش بسرعت از کنترل نظام خارج شد.

3- ویژگی تاکنون مشهود اعتراضات خبر از شبکه ای بودن آن دارد. این سازماندهی خودبخودی به فضای جنش سبز بیشتر نزدیک است تا به فضای انقلاب اسلامی ایران.

4- برخلاف جنبش سبز، این اعتراضات از یک جناح علیه جناح دیگر در حاکمیت دفاع نمی کند، و بسرعت کل نظام و دیکتاتوری آن را را نشانه گرفته است.

5- برخلاف جنبش سبز که نقطه آغازش همانا مطالبات انتخاباتی و شهروندی بود، مال باختگان و مطالبات اقتصادی نقطهء آغاز جنیش های اخیر می باشند که بتدریج با شرکت گروه های زیرین جامعه همراه گردیده و خواسته هایش از مطالبات اقتصادی فراتر رفت.

6- برخلاف جنبش سز، شعارهای تاکنون موجود در تظاهرات رنگ مذهبی ندارند. این نشان از یک تحول بزرگ است. دیگر خبری از موسوی و کروبی نیز نمی باشد.

7- این بار ایالات متحده آمریکا برای پشتیبانی مردم مصمم است. این بی شک قوت قلبی برای مردم بی پناه است که از کوچک ترین پشتیبانی بی بهره اند. بی تردید دولت دونالد ترامپ این استقبال را از پیش تدارک دیده بود و، با برنامه ریزی، در انتظار است مهره های خود را در ایران فعال نماید که این بی تردید در دراز مدت با منافع ملی میهن ما تضاد دارد.

هنوز برای تحلیلی جامع از اعتراضات مردمی زود است. لیکن روشن است که سرانجام جنبش باید به تهران کشیده شود. بی تردید شرط پیروزی این جنبش تدوام و قوام آن است که در پی اتحاد همهء نیروها، از هر گرایشی و بر گرد اصول دمکراتیک و جدایی دین از حاکمیت، باید متحقق گردد. اگر این جنبش تدوام یابد بی شک نظام عقب نخواهد کشید و سرکوب سراسری را آغاز می کند. حال باید دید در این رو در رویی کدام نیرویی پیروز می شود.

در صورت تدوام جنبش، دخالت روسیه و ایالت متحده در انتظار خواهد بود؛ و هرکدام نیروهای خود را خواهند داشت: روسیه از نظام و سرکوب پیگیر جنبش دفاع خواهد کرد. تردیدی نیست که نیروهای نظامی رژیم در این امر قابلیت فوق العاده دارند و آماده اند تا اگر لازم بود، برای یک کودتای احتمالی (نخست از طریق خشن کردن تظاهرات مردم) گام بجلو بگذارند. ایالات متحده از آلترناتیو های موجود یعنی مجاهدین و طرفداران نظام پیشین دفاع می کند و شاید هم بنا به ضرورت زمانه این دو نیرو را بهم نزدیک نماید. اما هیچ چیز نشان نمی دهد که اروپا، تا زمانی که شاهد یک آلترناتیو پرقدرت نباشد، سیاست حمایت از جمهوری اسلامی را بکنار بگذارد.

9 دی 1396

30 اکتبر 2017

چاپ نخست: اخبار روز