مطلبی از پايگاه رسمی جنبش سکولار دموکراسی ايران

تأسيس: 14 مرداد 1392 ـ در نخستين کنگرهء سکولار های ايران -همزمان با 107 مين سالگرد مشروطه

4 بهمن ماه 1396 ـ 24 ژانويهء 2018

«دختر خيابان انقلاب»، نماد عبور از دیکتاتوری

در سال 1357 ایرانیان به پا خاستند تا که قفس رژیم دیکتاتوری محمد رضا شاهی را بشکنند اما رهبران انقلاب شان، متأسفانه، آدرس خیابان دموکراسی را اشتباه گرفته و هر کدام در پی ساختن دیکتاتوری دیگری بودند.

«اسلامگرایان» در آرزوی ساختن دیکتاتوری اسلامی بودند. آیت الله خمینی در کتاب ولایت فقیه رژیم آینده ای را که در نظر داشت به خلافت عثمانی و رژیم کلیسایی واتیکان قرن پانزدهم تشبیه می کرد که دو رژیم مخوف استبدادی در تاریخ جهان هستند و همهء سال های پیش از انقلاب کسی این آلترناتیو ارتجاعی را به چالش نکشید که نوید دیکتاتوری تمام عیار مذهبی برای ایران بعد از انقلاب می داد.

«کمونیست ها» اساساً استالینیست بودند. یعنی نه تنها حزب توده بلکه مائوئیست های ایران و هواداران کمونیسم آلبانی انور خوجه و چریک های هوادار کوبا همه ایده آل خود را رژیمی دیکتاتوری می دانستند و هواداران انگشت شمار سوسیالیسم اروپایی نیز از برنامه های کمونیسم استالینی نبریده بودند، یعنی آرزوی شان رسیدن به دیکتاتوری بود هرچند توجیه شان این بود که جامعهء حاضر دیکتاتوری بورژوازی است؛ یعنی ابایی از این نداشتند که برای جبران نابرابرهای اقتصادی - اجتماعی موجود سرمایه داری، به دیکتاتوری پرولتاریا پناه برند(1).

جریاناتی نظیر «جبهه ملی» نیز یا می خواستند سلطنت موجود را، که دیکتاتوری بود، با اصلاحاتی بپذیرند یا، مانند ملی مذهبی ها، به آن چاشنی اسلام را هم اضافه کنند.

کلاً، اکثریت اپوزیسیون رژیم شاه، به رغم آنکه بخش مهمی از آن در خارج کشور، در غرب، دموکراسی را تجربه کرده بود، اما آرزويشان برای آیندهء ایران، دموکراسی نبود(2).

بعد از انقلاب 1357 نیز بخش عمدهء این اپوزیسیون از ایده آل های استبدادی خود عبور نکرد و، با پیوستن سلطنت طلبان به اپوزیسیون، شاهد نیروی تازه ای در اپوزیسیون ایران شدیم که آن نیز آرزوی شان برای آینده بازگشت به سلطنت استبدادی پیشین بوده و هست و از استبداد 57 سالهء رژیم پهلوی برای خود ایده آل آینده ساخته اند و آن را با این توجیه که «در رژیم پهلوی پیشرفت داشته ایم» مطرح می کنند؛ نظیر آنکه کسی بگوید «آلمان نازی بیشترین پیشرفت را در کمترین زمان در تاریخ آلمان داشت» و امروز آرزوی خود را برای آلمان بازگشت به فاشیسم هیتلری قرار دهد، بجای آنکه از یهودیان پیگیری در مورد هولوکاست را بیاموزد(3).

و بدتر آنکه، از این تشبیه، برخی از دوستانی که در این سال های زندگی در خارج «تشکیلاتی حقوق بشری» را برای ایران ساخته اند، آزرده می شوند(4). مثل دوستانی نظیر کوشندگان بنیاد عبدالرحمن برومند(5) که تاریخ نقض حقوق بشر در ایران را از آغاز جمهوری اسلامی شروع می کنند و، برای راضی کردن سلطنت طلبان، 57 سال استبداد رژیم پهلوی را نادیده گرفته و به زیر فرش می زنند. البته این دوستان تنها نیستند و بخش مهمی از هواداران شادروان دکتر شاپور بختیار هم، از همان روزهای انقلاب 1357 و در همهء این سال ها همین راه را رفته اند. و گرچه شادروان شاپور بختیار «دیکتاتوری نعلین» را زودتر از دیگر نیروهای اپوزیسیون و به درستی تشخیص داده و در برابرش موضع گرفت، و گرچه ساواک را شادروان شاپور بختیار منحل اعلام کرد، اما هنوز بخش مهمی از آن جریان فکری که او نمایندگی می کرد اساساً دیکتاتوری محمد رضا شاهی را توجیه کرده و با آن خط کشی نکرده است. به همین دلیل هم بوده که این دوستان هوادار بختیار بعدها، در همکاری نزدیک با جریاناتی نظیر درفش کاویانی، نه دموکراسی خواهی بلکه دیکتاتوری محمد رضا شاهی را بعنوان ایده آل آینده ایران اشاعه دادند. و حتی بعضی از آنها، که تا به امروز در رسانه هایی نظیر صدای آمریکا کار می کنند، همواره راضی کردن طرفداران احیا سلطنت در ایران برایشان تقدم بوده، و نه نقد استبداد در تاریخ ایران که هدف برخی دیگر از هواداران شادروان شاپور بختیار بوده است.

«اصلاح طلبان ارتجاعی سکولار»، از نوع آن دسته از هواداران شاپور بختیار که گفتم، می خواهند احیاء دیکتاتوری رژیم شاه را تعدیل کنند و مورد قبول ما سازند و فکر می کنند چنین کاری یعنی دموکراسی خواهی؛ در حالی که آنها نيز در عمل فرقی با اصلاح طلبی ارتجاعی اسلامی ندارند و فقط خواهان تعدیل استبداد سکولار محمد رضا شاهی هستند.

«اصلاح طلبان ارتجاعی اسلامی»(7) نيز می خواهند رژیم دیکتاتوری اسلامی را، با ولایت فقیه یا بدون آن، برای ما تعدیل کنند و بیست و اندی سال است نکبت این رژیم را تداوم بخشیده اند.

راه حل هائی از قماش «دیکتاتوری پرولتاریا» و «احیای سلطنت پهلوی» نیز، بی تعارف، می خواهند نوع دیگری از دیکتاتوری را جایگزین دیکتاتوری موجود کنند.

اما، در این 39 مين سالگرد انقلاب بهمن 1357، طوفان دیگری، با شناسهء «خیزش 96»(6) در فضای ایران بر پا شده که همهء بیراهه های گذشته را به چالش می کشد و برای نخستین بار، بعد از 39 سال، ایران را از دیکتاتوری خارج می کند و، بر عکس اپوزیسیون انقلاب 57، ایده آل هایش دیگر جایگزین کردن یک دیکتاتوری با دیکتاتوری دیگر نیست. و اگرچه، در چشم اندار فعلی، ممکن است در هيئت نوعی آنارشیسم جلوه کند، اما در گوهر خود آنارشیسم نیست.

درخت بلند قامت «دختر خیابان انقلاب»(8)، که امروز در زندان رژیم اسلامی به سر می برد، بصورت نمادین، از همین گذار حکايت می کند. و خانم نسرین ستوده و همسرشان، آقای رضا خندان، با درک همين نکته است که جسارت داشته اند تا، در خیابان انقلاب ایران، در کنار جايگاه اين «نماد» بایستند(9) و در مورد سرنوشت این دختر شجاع خیزش 96، رژیم استبدادی و ارتجاعی اسلامی مسلط بر ایران را مورد پرسش قرار دهند و پاسخگویی طلب کنند.

درست است که «دختر خیابان انقلاب» خاطرهء ندای آقا سلطان ها در جنبش سبز 1388 را زنده می کند، اما اپوزیسیونی که او به آن تعلق دارد، و آینده نگریِ این جنبش نوین، برای آفرينش يک دیکتاتوری دیگر نمی کوشد و برای ساختن ایران قرن بیست و یکم مترقی، سکولار و دموکراتیک برنامه می ریزد(10).

9. نسرین ستوده و رضا خندان اول بهمن ماه 1396 در خیابان انقلاب تهران جویای سرنوشت دختر خیابان انقلاب