بر اين نقشه

نام همانجايى را نوشته اند

كه روزی شهر من بود و

هنوز در من نفس می کشد.

سوراخ اش می کنم

سرم را فرو می برم درون شهرم

ترافيك سنگينى از کنار گوشم می گذرد

در گوشه اى

طناب دارى كه كارش را كرده گره باز مى کند

دكل ها برج ها منتظر بمب هاى در راهند 

بر كوه هايش دست می كشم 

زندان هايش را فوت می کنم

و گورستان هايش  را 

با همان مدادى كه شعر مى نويسم 

علامت گذارى می کنم

كسى به من نگاه نمى كند

مردم را می بينم که با دهان بسته حرف مى زنند

می خواهم چيزی بگويم

اما سکوت دهانم را می بندد

نوميدانه و بی اختيار

مشتي بر وسط نقشه می كوبم

و شک دارم به حكومت اش برسد...

بازگشت به خانه