شهباز نخعی: انتخاب بین ارسنیک و سیانور

تأسيس: 14 مرداد 1392 ـ در نخستين کنگرهء سکولار های ايران -همزمان با 107 مين سالگرد مشروطه

4 خرداد ماه 1397 ـ 25 ماه مه 2018

روز دوشنبه 21 مه، مایک پمپئو، وزیر امور خارجهء جدید آمریکا، در بنیاد «هریتیج» دربارهء توافق هسته ای با ایران (برجام) سخنرانی کرد. در این سخنرانی،که عنوان «پس از توافق: یک راهبرد تازه» داشت، او استراتژی تازهء ایالات متحده در قبال حکومت اسلامی را اعلام کرد. این استراتژی دربرگیرندهء 12 شرط است که، به رغم ادعای «تازه» بودن، در واقع چیزی جز شرح و بسط همان 4 شرط پیشین دونالد ترامپ نیست، که مقادیری چاشنی تهدید (اِعمال شدیدترین تحریم های تاریخ) و وعده و وعید (لغو تحریم ها و برقراری روابط دیپلماتیک و تجاری) به آن افزوده شده است.

12 شرط اعلام شده توسط وزیر امور خارجه آمریکا در واقع نوعی پیشنهاد «تسلیم بی قید و شرط» به حکومت ولایت مطلقهء فقیه است و همین که آمریکا – به رغم حمایت های ظاهری و بی خاصیت اتحادیهء اروپا – به خود اجازه داده که چنین شرط هایی را اعلام کند، از استیصال و درماندگی حکومت آخوندی و دست و پا زدن آن در باتلاقی نشان دارد که هر دم بیشتر در آن فرومی رود.

شرط های 12 گانه، یا «استراتژی تازه»ی اعلام شده توسط وزیر امور خارجهء آمریکا، در رسانه های مخالف دولت ترامپ واکنش هایی منفی ایجاد کرد. از جمله: دو تن از نویسندگان نشریهء «هافتینگتون پست» (نقل از تارنمای رادیو زمانه) نوشتند: «آنچه که در برنامهء کابینه ترامپ نیست جزییات است. وزیر امور خارجه در مورد این که چگونه دیگر کشورهای جهان را متقاعد خواهد کرد تا توافق هسته ای موجود را از بین ببرند حرفی ندارد». سوزان مالونی، از مقامات سابق وزارت امور خارجه در دولت جرج دبلیو بوش، نیز نوشت: «پمپئو استراتژی مشخصی علیه ایران ندارد بلکه یک کیسه پر از آرزو دارد که آن را می توان به عنوان پیشنهادی برای تغییر رژیم در ایران تفسیر کرد». به باور این نویسنده: «سیاست کابینهء ترامپ فاجعه است چون مهم ترین اهرم فشار، یعنی همکاری چند جانبه برای مقابله با خطرناک ترین سیاست های ایران، را کنار گذاشته است».

آنچه این نویسنده می گوید حرف درستی است زیرا، در کل سخنرانی مایک پمپئو، اتحادیهء اروپا و موضع آن دربارهء تأکید بر حفظ «برجام» کاملاً نادیده گرفته شده است. این در حالی است که، بلافاصله پس از این سخنرانی، خانم فدریکا موگرینی، مسئول سیاست خارجی اتحادیهء اروپا، بار دیگر بر عزم اروپا بر حفظ «برجام» تأکید کرد.

کارول جیاکومو، عضو هیئت تحریریهء نیویورک تایمز، هم نوشت: «لیست مطالبات پمپئو بیشتر از آن که یک لیست از استراتژی ها باشد، رویا پردازی است... و این تفکر اگر منجر به درگیری و جنگ نشود، تنش های منطقه ای را بدتر خواهد کرد».

بوریس جانسون، وزیر امور خارجه انگلستان، هم نظری تقریباً مشابه دارد: «چشم انداز رسیدن به یک توافق جدید با تهران خیلی خیلی سخت و بعید است که توافق در مورد تمامی اقدامات ایران در یک مذاکره؛ اقداماتی مانند رفتارهای مخرب ایران در منطقه، برنامهء موشک های بالیستیک و مسائل هسته ای در یک زمان بندی معقول دست یافتنی باشد».

اظهار نظر سخنگوی کاخ کرملین نیز برای کسانی که در سال های اخیر همهء تخم مرغ های خود را در سبد روسیه گذاشته و به پشتیبانی آن دل خوش کرده اند، می تواند عبرت آموز باشد. دیمیتری پسکوف (نقل از تارنمای رادیو زمانه) گفت: «کرملین با تأکید بر اهمیت اجرای یک برنامهء مشترک جهانی در ارتباط با برجام، انتظار دارد تهران خواسته های 12 گانه ای که وزیر خارجه آمریکا برای توافق هسته ای جدید با ایران مطرح کرد را ارزیابی کند»!

این خنجر از پشت زدن روسیه، که حکومت آخوندی از آن «چشم یاری» داشته، در حالی است که روسیه چند روز پیش هم اعلام کرده بود که ایران و حزب الله لبنان باید از سوریه خارج شوند!

سخنرانی وزیر خارجه آمریکا و شرط های 12 گانه اش در مطبوعات و دستگاه های دولتی ایران نیز واکنش هایی ایجاد کرد. روزنامه کیهان ولی فقیه آن را «12 غلط زیادی» خواند و نشریهء دیگری هم به آن عنوان «پمپاژ هارت و هورت پمپئو» داد. وزارت امور خارجهء حکومت آخوندی نيز اعلام کرد: «استراتژی تازهء آمریکا سخیف، بی مایه، توهین آمیز و مداخله گرانه و برای انحراف اذهان جهانی از نقض توافق هسته ای از سوی ایالات متحده آمریکا است». شیخ حسن روحانی نیز به این بسنده کرد که بگوید: «آمریکا 15 سال به عقب برگشته و سخنان جرج دبلیو بوش را تکرار می کند». سردار کوثری، جانشین فرمانده قرارگاه ثارالله سپاه پاسداران، نیز چنین رجزخوانی کرد: «ایران مشت محکمی به دهان وزیر امور خارجه آمریکا می زند»!

نتیجه ای که از مجموع مفاد سخنرانی مایک پمپئو، شرط های 12 گانه او، و واکنش های متفاوت ابراز شده می توان گرفت، چیزی جز ابراز تأسف و تأثر عمیق نیست. تأسف و تأثر عمیق از این که حکومتی چنین جاهل و نادان بر سرزمین اهورایی ما حاکم است که با تبهکاری ها و ندانم کاری های خیره سرانه چنان فضایی در عرصه سیاست خارجی به وجود آورده که وزیر امور خارجه کشوری دیگ به خود حق و اجازه می دهد این چنین برایش شاخ و شانه بکشد و تراکم خودکرده های بی تدبیر چنان بن بستی برایش به وجود آورده باشد که راه پیش و پس نداشته باشد.

اگر در کشور بلازدهء ما نظامی جز ولایت مطلقه فقیه - با اختیارات فراخدایی – حاکم می بود و به منافع ملی بها می داد، می بایست همهء طراحان سیاست خارجی، که به نحوی عامل وضعیتی بوده اند که در «شرط های 12 گانه» وزیر خارجه آمریکا از آنها یاد شده، به دادگاه فراخوانده شده و با اتهام خیانت به میهن و منافع ملی به اشد مجازات محکوم می شدند.

شرط های 12 گانه آقای پمپئو، ضمن آن که نافی شعار «استقلال»ی است که بر سر در وزارت امور خارجهء حکومت آخوندی نقش بسته، گویای ورشکستگی به تقصیر سیاست خارجی اِعمال شده توسط ولی مطلقهء فقیه است.

در واقع، این شرط ها پیشنهاد سرکشیدن جام زهری دیگر، با حق انتخاب بین ارسنیک یا سیانور است!