اسماعیل هوشیار: حالم بد می شود

تأسيس: 14 مرداد 1392 ـ در نخستين کنگرهء سکولار های ايران -همزمان با 107 مين سالگرد مشروطه

30 خرداد ماه 1397 ـ 20 ماه ژوئن 2018

با هر اعدام، به هر دلیل که باشد، حالم بد می شود؛ انگار حالی شان نیست که فشردهء تاریخ تکامل انسان را اعدام می کنند.

در دههء خونین 1360 شبی حداقل 100 نفر را اعدام می کردند. آنها که شاهد بودند و اعتراضی نداشتند نخستين بيماران بودند و به مرور این بیماری به تمامی بخش های جامعه سرایت کرد. تلاش‌ها و اعتراضات بین‌المللی به اعدام، شامل اعتراض کاخ سفید، دردی را دوا نمی کند؛ خودشان چوب زیر بغل سیستم اسلامی ایران می شوند و خودشان هم اعتراض دارند؟

اعدام محمد ثلاث یک شروع نبوده و استمرار جاهلانه جنايت است. نمی دانم در ذهن کسی که حکم می دهد، تا مجری و تا شاهدان (جامعه)... چه می گذرد؟ ولی مطمئنم که جامعه ای که با سيستم سرکوب و اعدام کنترل شود، هم آن سیستم و هم آن جامعه، بیمار است... شما نيز، جدای از نوع جرم و مجرم، موضوع اعدام را در ذهن خود مرور کنید و اگر قلباً با آنچه پيش آمده موافقید بدانيد که شما نيز بیمارید!

اعدام های در ملاء عام به شکل معنی داری در حکومت اسلامی ایران تبلیغ و مورد استقبال واقع می شوند و، در برابر چنین پدیده ای، از سوی مردم اعتراضی دیده نمی شود. کسانی که به اعدام ها معترض نیستند به ترویج جنایت کمک می کنند. همین که جامعه ای به احکام جنابت بار قصاص و اعدام معترض نباشد این نشان بیماری آن جامعه است.

اعدام، به مثابه قتل عمد دولتی و جنایت سازمان یافته، راه حل نیست! مجازات شرعی قصاص نشان از بیماری اجتماعی است و به درد جامعهء قرن 21 نمی خورد.

آیا با اعدام محمد ثلاث مشکلات حکومت اسلامی ایران حل شد یا کم شد؟ تحریم ها رفع شد؟ برجام حذف شد؟ آیا از همان ابتدای حکومت اسلامی ایران، با اعدام و قانون بدوی و ضد انسانی قصاص، چقدر پیشرفت داشته ایم؟ آیا اعدام عجولانه محمد ثلاث و امثالهم فقط به خاطر ايجاد فضای ارعاب و سرکوب جامعه انجام می شود؟ بله... حکومت اسلامی ایران با تکیه به قوانین دینی در ردهء دوم فهرست کشورهایی قرار دارد که با اعدام قانون می نویسند.

مشکل ما نداشتن درک و مفهوم درست از زندگی و انسان است. زندگی و انسان را چه کسی تعریف می کند؟ قبل از هر چیز خود ما! مذاهب، طبقات، جنسیت ها، نژادها و... باقی مهره های کوچک دیگر را خودمان مثل سرگرمی ساخته ایم و به آنها وزن داده یا تعریف شان کرده ایم و بعد در اين مجموعه گیر کرده ایم و خود را با ساخته های خود خراب می کنیم.

کاش می شد، حتی فقط برای لحظاتی، می شد خود را از این گیر و پیچ های درونی خلاص کنیم، از خود بیرون بیائیم، و با سری بالا و کمی با فاصله صحنه را نگاه کنيم تا متوجه شویم که تودهء عظیمی به نام و به شکل انسان، هر لحظه با شادی و هیجان و به سرعت، درحال پیش رفتن به سمتِ خلق یک فاجعه است!