نشانه شان بگير!

افشین بابا زاده

اين لباس ها را در بيار

يكى دو قدم بردار

ببين ترس هايت

همچون باران مى بارند

همچون برف مى نشینند

          روى پياده روها

          روی شانه ها

          روى خيابان هاى خالى از عابر

          روى كتاب هاى سوخته

جنازه ها را بيدار كن

تا لباس هاشان را بپوشند

بگويشان از كنار ديوارهاى تيرباران

از زير چوبه هاى دار

از درون گورهاى پنهانى

بيرون بيايند

          و آزادانه

همچون بارانی كه  مى بارد

از لبهء ديوارها

بروى سر و رويشان

و همچون برفی که مى نشیند 

آرام در پروازى به سنگینی اشک‌ها

بروی شانه ها...

همه بايستيم

به صف

برای آنكه

به تمامشان نگاه كنيم

و بانگ برآريم

«نشانه شان بگير!»

نه با انگشت

نه با اشاره

نه با نگاهى بى دليل

و نگاهشان مي كنيم

با لبخند تفنگ ها

تو قلمت را بردار

تو داس را تيز كن

تو ماشه ها را بگير

تو شعر را بسويشان بگردان

و تو.  و. تو.  و. تو. و.  تو

كار را تمام كنيد!

بازگشت به خانه