ناتوان در ايجاد يک ساختار دولتی!

امير طاهری

       یکی از هدف‌های مکرراً اعلام‌شده رژيم اسلامی در طول چهل و يک سال گذشته، ساختن الگوی سیاسی- اقتصادی تازه برای بشریت است.

       آیت‌الله روح‌الله خمینی، بنیان‌گذار رژيم اسلامی، همواره ادعا می‌کرد که تمدن غربی، که به گفته او ساخته‌وپرداخته صهیونیست‌ها و صلیبیون است، جهان را به ضلالت رهبری کرده و بشریت را قربانی فقر، فساد و جنگ ساخته است. بدین‌سان هدف انقلاب اسلامی، نجات بشریت است از راه عرضه یک الگوی رقیب، یک الگوی متکی بر «اسلام ناب محمدی».

       آرزوی ساختن «جامعه ناب محمدی» پس از خمینی نیز در قلب جهان ‌بینی رژيم اسلامی قرار داشته است. حجت‌الاسلام محمد خاتمی، که دو دوره رئیس‌رژيم اسلامی بود، در سخنرانی‌های متعدد در ایتالیا، سوئیس و ایالات‌متحده، الگوی اسلامی مورد نظر را به‌عنوان گزینه‌ای در برابر الگوی صهیونبیتی-صلیبی غربی عرضه کرد و با انتقاد از «رنسانس» و دوران روشنگری در اروپای غربی، مدعی شد که جدایی دین از سیاست نتیجه‌ای جز جنگ، استعمار و امپریالیسم نداشته است. بدین‌سان، رژيم اسلامی می‌بایستی وظیفه تاریخی خود را برای به چالش کشیدن الگوی غربی با عزمی جزم‌تر دنبال کند.

       آیت‌الله علی خامنه‌ای، رهبر رژيم اسلامی نیز همواره از نقش انقلاب اسلامی ایران در ترسیم راهی تازه برای تمام بشریت سخن گفته است. یک ابتکار آقای خامنه‌ای تهیه برنامهء بيست ساله برای تکمیل ساختار و اساس جامعه «ناب محمدی» بود- برنامه‌ای که تنظیم و نظارت بر اجرای آن به مجمع تشخیص مصلحت نظام محول شد.

       البته انقلاب خمینیستی در ایران نخستین انقلابی نیست که با جاه‌طلبی‌های جهانی به میدان می‌آید. انقلاب کبیر فرانسه نیز خواستار «آغازی نوین» برای تاریخ جهان از «سال صفر» بود و تمامی سرگذشت انسان را در همه ادوار پیشین چیزی جز مجموعه‌ای از رنج و درد و جهل و ستم نمی‌دانست.

       انقلاب فرانسه برنامهء 20 ساله رسمی نداشت. اما 20 سال بعد از آن انقلاب، فرانسه دوران وحشت بزرگ، جنگ‌های خانمان‌سوز ناپلئون، بازگشت بوربون‌ها و از دست دادن موقعیت جهانی خود را تجربه کرده بود. پیش از انقلاب، فرانسه بزرگ‌ترین قدرت نظامی و اقتصادی جهان بود. با آن انقلاب، فرانسه آن موقعیت را از دست داد و هرگز نتوانست الگوی آرمانی خود را جهانی سازد.

       یکی از طنزهای تاریخ این است که 20 سال پس از انقلاب کبیر، قزاق‌های تزار روس، کاخ الیزه در پاریس را به‌عنوان خوابگاه خود تصرف کرده بودند و پرچم روسیه، عقب‌مانده‌ترین کشور اروپایی در آن زمان، در پایتخت فرانسه در اهتزاز بود.

       انقلاب اکتبر روسیه نیز جاه‌طلبی‌های جهانی داشت. لنین از «آفرینش مجدد انسان» سخن گفته بود و استالین مدعی بود که می‌توان برای خلق »انسان طراز نوین شوروی» برنامه‌ریزی کرد. البته نتیجه کار، کشتار ده‌ها میلیون انسان و چندین دهه استبداد، فقر و راه‌گم‌کردگی تاریخی بود. در آخرین سال‌های اتحاد شوروی، جامعه آرمانی لنین و استالین به اتکای دریافت وام از قدرت‌های غربی و محصولات غذایی از ایالات‌متحده و کانادا به زندگی خود ادامه می‌داد.

       اشتباه بزرگ تفکر انقلابی سنتی این است که جامعهء مورد نظر را یک لوح سفید می‌انگارد که «رهبر» یا «رهبران» می‌توانند آنچه را دلخواهشان است بر آن رسم کنند. اگر لنین آثار گوگول، نویسنده اوکراینی‌الاصل را به‌دقت خوانده بود، هر گز تصور نمی‌کرد که امپراتوری تزار آن لوح سفیدی است که خود می‌پنداشت.

       پیش از او، اگر رهبران انقلاب فرانسه، رمان «ژاکو کلک‌باز» اثر دیده رو را خوانده بودند، متوجه می‌شدند که فرانسوی معمولی، یعنی اکثریت فرانسویان، چنان درگیر دغدغه‌های اینجا و اکنونی زندگی هستند که وقتی برای ساختن دنیای آرمانی یک مشت روشنفکر پرحرف و پرخور در پاریس ندارند.

       در ایران خودمان نیز اگر خمینی و روشنفکرنمایان پیرامون او درکی از واقعیت جامعه ایرانی می‌داشتند، هر گز مفتون چرندیات یک گروه کوچک از آخوندها نمی‌شدند.

       یک ضرب‌المثل تهرانی می‌گوید: قاچ زین را بچسب، سواری پیشکش!

       در سررسید برنامهء آرمانی 20 ساله، رژيم اسلامی هنوز نتوانسته است قاچ زین را بچسبد و شاید به همین سبب است که اندک هارت ‌و پورت معمولی خود را دربارهء سواری، و گاه حتی تاخت ‌و تاز، تا حدی تخفیف داده است.

       در «روزهای خوش گذشته»، یعنی زمانی که اندک نفتی می‌فروختیم و پولی به جیب می‌زدیم- پول آسان و بدون زحمت- می‌شد به حافظ اسد، حسن نصرالله، حوثی‌های یمن و حشد‌الشعبی عراق حقوق داد و با نصب تصاویر خمینی و خامنه‌ای در بیروت، صنعا و کربلا ادعا کرد که انقلاب اسلامی در حال جهانی‌شدن است. در آن روزها می‌شد شبکه‌ای از دروغ و تملق ساخت تا تبدیل ایران به یک زندان بزرگ را توجیه کنند و رژيم اسلامی را الگویی برای بشریت بخوانند.

       امروز اما رژيم اسلامی از نظر تعداد زندانیان سیاسی و عقیدتی و تعداد اعدام‌ها به نسبت جمعیت، در مقام اول جهانی قرار دارد و از نظر تعداد قربانیان ویروس کرونا نیز با رژيم خلق چین رقابت می‌کند.

       از همه مهم‌تر، اکنون روشن است که رژيم اسلامی پس از چهل و يک سال نتوانسته است یک ساختار دولتی به معنای متعارف آن بسازد یا به عبارت دیگر قاچ زین را بچسبد.

       شاید اغراق باشد اگر بگوییم که ایران، امروز سرزمینی است فاقد دولت و همان‌ طور که بارها گفته‌ایم، به‌صورت یک کشتی بدون ناخدا در آب‌های طوفانی جهان امروز سرگردان است، بی‌آنکه بداند کجا می‌رود. با بی‌معنا شدن ساختارهای ظاهری همچون ریاست‌جمهوری، هیئت دولت و به‌طورکلی قوه مجریه، دیگر دولتی وجود ندارد- حتی به‌صورت دکور. هفته گذشته، مجلس شورای اسلامی، یعنی قوه مقننه نیز عملاً بی »عنا شد زیرا بودجه سالانه‌ای که در مجلس رد شده بود با یک «حکم حکومتی» رهبر تنفیذ شد و خود مجلس نیز به بهانه جلوگیری از گسترش ویروس کرونا تعطیل گردید.

       پرسشی که اکنون مطرح می‌شود این است: رژيم اسلامی امروز، با سررسید برنامه 20 ساله، چگونه الگویی است؟

       یک پاسخ به این پرسش را در سرمقالهء روزنامه کیهان تهران، روزنامه‌ای که می‌گویند معرف و مبلغ نظرات آیت‌الله خامنه‌ای است، می‌بینیم.

       کیهان شريعتمداری در سرمقاله خود می‌نویسد:

       «یک مشت مفسد اقتصادی مانند زالو به جان ملت افتاده و با مکیدن خون مردم، جان آن‌ها را به لب رسانده‌اند. یک روز وارد بازار ارز می‌شوند و به دنبال آن افسار قیمت‌ها را پاره می‌کنند، روز دیگر به سراغ بازار مسکن می‌روند و قیمت مسکن و اجاره‌بها را چند برابر می‌کنند. مایحتاج عمومی را احتکار می‌کنند، با زد و بند کالا وارد می‌کنند، کارخانه‌های بزرگ و مراکز تولید را به ورشکستگی می‌کشانند و در پی آن صدها و گاه میلیون‌ها نفر را به انبوه بیکاران می‌افزایند. ارز(دولتی) 4200 تومانی می‌گیرند و به‌جای واردات کالای مورد نیاز مردم، موز و سنگ‌پا و دسته ‌بیل وارد می‌کنند… ارزهای بی‌زبان ملت مظلوم را در کشورهای دیگر (به‌ویژه کانادا وسوییس) سپرده‌گذاری می‌کنند… هزاران میلیاردتومانی که از کیسه ملت دزدیده‌اند را برای دزدی‌های بیشتر به کار می‌گیرند».

       کیهان شريعتمداری می‌افزاید: «تازه‌ترین جنایت این حرام‌خواران، احتکار ده‌ها میلیون ماسک و سایر اقلام بهداشتی است! آن‌هم درحالی‌که کشور با شیوع ویروس کرونا دست‌وپنجه نرم می‌کند… احتکار کالای بهداشتی می‌تواند به بهای جان انسان‌ها تمام ‌شود…حتی وزیر محترم و فداکار بهداشت نیز زبان به گلایه می‌گشاید که چرا این مافیای جنایتکار به حال خود رها شده است.»

       به‌خوبی می‌توان دید که اگر ایران یک دولت به معنای عادی آن داشت، اگر در رژيم اسلامی، قانون و حساب‌وکتابی در کار می‌بود، هرگز تصویری که در بالا ترسیم شد، شکل نمی‌گرفت.

       این فقدان دولت نرمال و غیاب حکومت قانون را در راه‌حل پیشنهادی روزنامه آقای خامنه‌ای نیز می‌بینیم.

       کیهان توصیه می‌کند که «جان‌برکفان نیروی انتظامی و بسیج و سپاه را به میدان آورند و با فرمان «آتش به اختیار» به آنان اجازه بدهند تا با کسب اطلاعات مردمی و بی‌آنکه به عبور از هزارتوی اداری نیازی داشته باشند، این حرام‌خواران قاتل را قلع‌وقمع کنند.»

       رژيم اسلامی، چهار دهه پس از پیدایش، هنوز راه‌حلی برای مشکلات ندارد و تنها راه‌حلی که پیشنهاد می‌کند کشتار معترضان در خیابان‌ها و درصورتی‌که نظرات کیهان اجرا شود، اعدام‌های دسته‌جمعی «حرام‌زادگان» به‌وسیله سپاه و نیروهای امنیتی است.

       کشتار و اعدام! این است آلترناتیو انقلاب اسلامی به جای تمدن غربی.

منبع: ایندپیندنت فارسی

بازگشت به خانه