سام قندچی: کلامی دربارهء بی شرف هایی ایرانی

تأسيس: 14 مرداد 1392 ـ در نخستين کنگرهء سکولاردموکرات های ايران -همزمان با 107 مين سالگرد مشروطه

خانه | آرشيو صفحات اول سايت | جستجو در سايت | گنجينهء سکولاريسم نو

8 فروردين ماه 1398 ـ 27 مارس 2020

کلامی دربارهء «بی شرف هایی ایرانی» در آمریکا(+)

و يادداشتی خطاب به شورای مديريت گذار(+)
سام قندچی

آخرین باری که یادداشتی در ارتباط با زندانی سیاسی خانم مریم اکبری منفرد نوشتم یک سال پیش بود. امروز هم، با شیوع ویروس کرونا در زندان های ایران، معلوم نیست تا چه مدت زندانیان سیاسی نظیر ايشان زنده بمانند. بویژه آنکه مقرراتی که قوهء قضاییهء ایران برای اعطای مرخصی به زندانیان وضع کرده، اساساً، شامل زندانیانی می شود که حکم کمتر از 5 سال دارند.

در اين رابطه، هنگام نوروز امسال، یادداشتی را از خانم مینا اسدی در سایت گزارشگران خواندم. با ایشان هیچگونه آشنایی و تماسی ندارم اما نمی دانم چرا یادداشت ایشان مرا در اندیشه ی زندانیان بی پناهی نظیر خانم مریم اکبری منفرد برد.

پیش خود فکر می کردم تا کی هر روز باید بنشینیم و نظیر عفو بین الملل فریاد بزنیم که رامین حسین پناهی ها، لقمان و زانیار مرادی ها را آزاد کنید و فردا ببینیم که اعدام شان کرده اند؟ این روزها هم، راحت تر از هميشه، این «رژیم کوکلاکس کلانهای اسلامی» اعلام می کند که برخی از زندانيان به مرگ "طبیعی" از کرونا درگذشته اند، و بازجوها علناً از آرزوی مردن زندانیان شناخته شده حرف میزنند. حال، وقتی زندانيان با بیماری واگیردار گرفتارند، یک عده بی شرف در آمریکا راحت زندگی می کنند و از این رژیم اسلامی پول می گیرند و برای آن لابی می کنند و، با نان قرض دادن، از مخالفان سست عنصر قدیم رژیم نیز، استفاده می کنند.(1)

واقعاً مایه ی تأسف است که کسانی که، وقتی جوانتر بودند، آنقدر دربارهء مقابله با جنایات رژیم اسلامی داغ بودند و اکنون سال هاست که به خاطر کمک لابی ایست ها، برای به دست آوردن جاه و مقام، خود را فروخته اند، و در ظاهر با عبارات مثلاً "ضد جنگ" و "ضدمجاهدین" می خواهند خود و دیگران را فریب دهند.

بايد گفت: خیر، حضرات! شما مسأله تان نه ضدیت با جنگ است و نه مخالفت با مجاهدین، بلکه از لابی ایست هایی که پول خون مردم ایران را در آمریکا برای نفوذ در سیاست این کشور به نفع رژیم اسلامی استفاده می کنند، حمایت می کنید، و این مافیای لابی ایست ها نیز، به عوض، به شما که دنبال بدست آوردن مقام در این شرکت های مهم آمریکایی هستید، یاری می کنند. شما فکر نکنید کسی نمی داند چه می کنيد و سرتان را مثل کبک در برف کرده اید. هیچیک از این کارهای لابی ایست ها نیز در عرصه ی زندگی خصوصی نیست و اقداماتی در عرصه ی عمومی است که با پول خون مردم ایران که در اوج بدبختی مردم ایران، رژیم اسلامی به این لابی ایستها می دهد، انجام می شود.

تف به روی شما که روزی با این رژیم جنایتکار مبارزه می کردید و فکر حقوق بشر بودید اما امروز شرف تان را از دست داده اید. خون مریم اکبری منفرد ها و کودکان اش بر دست امثال شما بی شرف هایی است که خود را در آمریکا ایرانی می نامید و با این مافیای لابیگران رژیم همدست هستید و توسط پول و وکلای آنها حمایت می شوید.

و اين هم یادداشتی برای آقای حسن شریعتمداری و شورای مدیریت گذار(**)

بزرگترین مانع نیروهای سیاسی در داخل کشور، حمایت های بین المللی رژیم است که محدود به چین و روسیه نبوده بلکه اروپا و بویژه برخی نیروهای نزدیک به حزب دموکرات آمریکا را شامل می شود، و جریانات مافیایی لابی رژیم در خارج کشور که توسط پول رژیم اسلامی اداره می شوند نقش درجه اول را در تداوم این حمایتهای بین المللی رژیم ایفا می کنند، و در حقیقت این حمایت ها، شیشه ی عمر «رژیم کوکلاکس کلانهای اسلامی ایران» در 41 سال گذشته بوده است.

لازم به یادآوری است که این لابیگران سال هاست در همکاری تنگاتنگ با اصلاح طلبان و چپی های هوادار اصلاح طلبان با ایجاد حمایت بین المللی برای رژیم و فریب ایرانیان در خارج کشور، مانع تغییر رژیم در ایران توسط خود مردم ایران شده اند(+) و هر کسی در پی تغییر این رژیم واپسگرا بوده را بعنوان «جنگ طلب»، «سلطنت طلب» و «حامی مجاهدین» معرفی کرده اند.(+) در اين رابطه، یکی از کسانی که در همهء این سال ها بهترین بررسی را دربارهء نحوهء کار لابی های رژیم اسلامی در خارج کشور انجام داده آقای حسن داعی است.(2)

به نظر من، شورای مدیریت گذار، بعنوان نیرویی که در خارج کشور قدرت دارد، می تواند نقش درجهء اول را برای مقابله با این جریان لابی های رژیم اسلامی در آمریکا و اروپا بازی کند، و موفقیت چنین کاری بیشترین کمک برای مبارزان در داخل ایران است.

تردیدی ندارم که، در چنين صورتی، نیروهایی نظیر حزب سکولار دموکرات ایرانیان و مهستان سکولار دموکراسی ایران(+) و رهبران آن، نظیر دکتر اسماعیل نوری علا و آقای منوچهر یزدیان، در این مهم در کنار شما خواهند بود، هرچند با این دوستان در این مورد مشورتی نکرده ام و این یادداشت همین حالا به نظرم رسید که نوشته و منتشر کردم.

با بهترین آرزوها برای آزادی مردم ایران از این رژیم کوکلاکس کلان های اسلامی که 41 سال است زندگی مردم ایران را به نابودی کشانده است.

1. یکی از این مخالفان اینترنتی قدیم رژیم اسلامی که در یکی از شرکتهای معروف کامپیوتری در آمریکا از مدیران است چند سال پیش از من خواست متنی فکاهی را که در اس سی آی سالها پیش علیه رژیم گذاشته بود و چون جالب دیده بودم در سایتم تجدید چاپ کرده بودم، از سایتم حذف کنم. من هم فوری انجام دادم، و نه پرسیدم که چرا این درخواست را می کند، و نه فهمیدم چرا، که برخلاف سایتهای بی شرفهای لابیگر که در آمریکا هستند، عادت ندارم مردم را درباره ی مسائل خصوصی آنها سؤال پیچ کنم وقتی برای برداشتن متنی از سایتم، درخواست کنند. اما حدود یکسال پیش با همین فرد برای کار یک نفر تماس گرفتم و دیدم پاسخی نداد. و از آدرس معین تری هم تماس گرفتم و بازهم طوری وانمود کرد که گویی پیام را دریافت نمیکند. به اندازه ی کافی سواد کامپیوتر و اینترنت دارم که تریس کردم و دیدم دارد یواشکی جاهایی را که مطلب می گذارم، سر میزند. احمق آنقدر ترسو است که فکر کرد نامش را اعلام خواهم کرد. من شرف دارم و مثل این فرد که بخاطر کمکِ لابی ایست ها به مقامی در این شرکتهای مهم آمریکایی رسیده، نمی آیم معیارهای زندگی خود را تغییر دهم و خبرچین شوم.

2. شایعات این است که ایشان با سازمان مجاهدین خلق همکاری دارد و شاید هم این حرفها درست باشد اما به هر حال ایشان بهترین متخصص در عرصه ی مقابله با این پدیده ی 30 ساله است، شخصاً هیچ آشنایی یا تماسی با آقای حسن داعی نداشته ام و فقط مطالب ایشان را در اینترنت خوانده ام، و می توانم به جرئت بگویم که ایشان با دانش ترین فرد در مورد جریانات لابی رژیم در خارج کشور هستند و مطالبشان بسیار دقیق و پژوهش شده است و به همین دلیل نیز این لابی ها چند سال پیش تلاش کردند با پول و وکلایشان آقای حسن داعی را ساکت کنند و این نگارنده نیز 12 سال پیش در نوشتاری تحت عنوان «چرا اقدام حقوقی نياک عليه حسن داعي را محکوم ميکنم» به فارسی و انگلیسی از ایشان حمایت کردم، و البته نه به دلیل حمایت اینجانب، اما به هر صورت خوشبختانه ایشان توانستند لابیهای رژیم را در دادگاه آمریکا شکست دهند.

بازگشت به خانه