دربارهء آرزوی «رهبر فرزانه» برای ایران صد میلیونی

برگرفته از سايت «مشروطه»

          چند سالی است که رهبر فرزانه انقلاب بر مقوله افزایش جمعیت زوم کرده اند و مدام مسئولان و مردم را تشویق میکنند که عملیات های سکسی قهرمانانه را کلید بزنند و دل رهبر را شاد کنند.

          راستش میخواستم به معظم له یادآوری کنم نازایی ملت ایران دلیلش عقیم بودن خود ایشان است. با این حجم از تجاوزی که رهبر فرزانه بر آب و خاک و مردم ایران روا داشته اند، اگر نگوییم هر ایرانی - فارغ از مرد و زن بودن اش - تا کنون باید حداقل هشت بار وضع حمل کرده باشد، گزاف نگفته ایم.

          رهبرا، من نمیدانم دنیای فانتزی شما چگونه است که مدام به افزایش جمعیت فکر می کنید، اما دنیای واقعی منِ دههء هفتادی، پر از واقعیت های تلخ است. واقعیت هایی که اگر بخواهم برای شما دقیق توضیح دهم، خودش مثتوی هفتاد من کاغذ می شود و پس از اتمام اش باور کنید دچار نرمش قهرمانانه می شوید و همانند جد بزرگوارتان، امام نقی، خشتک خواهید درید و شوریده سر به بیابان های حجاز خواهید رفت، البته اگر بن سلمان ملعون شما را راه دهد!

          سرتان را درد نمی آورم و می روم سر اصل مطلب، به عنوان یک دههء هفتادی، که در مدینه فاضلهء شما زیست کرده و رشد کرده است، لازم دانستم که تجربهء خویش را از دوران نامزدی و ازدواج خویش برای شما بازگو کنم تا شاید شما متوجه شوید که چرا مردم جنایت بچه دار شدن در نظام اسلامی را مرتکب نمی شوند و حرف های حضرت عالی را به پشم شان هم حساب نمی کنند.

          من اول فروردین سال 1370 در یکی از روستاهای خوش آب و هوای اطراف تهران به دنیا آمدم. پدرم گاوی بیش نبود چرا که همچنان بر سنگ گورش نوشته اند یک مترقی 57 تی، مادرم را هم ندیدم چون به دلیل کله بزرگی که داشتم، مادرم سر زا جان به جان آفرین تسلیم کرد و پدر گاو سرشت و بزرگوارم را با یک بچه یتیم که من بودم و یک صورتحساب چند میلیونی بیمارستان «فرح» سابق در این دنیا تنها گذاشت….

          من خیلی زود بزرگ شدم و، در حالیکه تنها 18 سال داشتم، در خرداد سال 1388 نداها و سهراب ها را دیدم که در خیابان های تهران سلاخی شدند. همانجا با خودم گفتم آفرین بر رهبر فرزانه، ایشان چه خوب پیش بینی کرده بودند که ما به افزایش جمعیت نیاز داریم و هر چه جمعیت زیاد شود، باز هم برای بسیج و سپاه کم است! باور کنید وقتی آن ارادهء سرکوب و توحش ناب را در اوباش ولایت دیدم، با خودم گفتم هفتاد میلیون ایرانی به فدایت، کاش نداها، سهراب ها و امیرهای زیادتری داشتیم، و در راه “نظام” خون شان را در گلویتان می ریختیم تا شاید جنون تان سیراب شود!

          88 برای من سال مقدسی بود. نمیدانید چقدر از بصیرت شما ذوق مرگ شدم. فقط رهبری مثل شما می توانست میلیون ها میلیون نفر را چنان سرکوب کند که تا 10 سال چنان از تخم و تخمک بیفتند که کل ایران دچار کمبود جمعیت شود!

          ولی امر مسلمین، باور بفرمایید بچه دار شدن فقط لنگ هوا کردن قهرمانانه و فرو کردن مومنانه نیست. بچه حتی قبل از پدر و مادر احتیاج به مسکن دارد، در مدینه فاضله ای که در پایتخت اش خانه متری 40 تا 50 میلیون شده است، کدام کارگر و کارمندی جرات دارد بدون کاندوم به نصیحت پدرانه شما گوش فرا دهد؟

          اصلا چرا راه دور برویم، مسکن و شغل و امنیت روانی و آسایش و … را بی خیال، نه اینکه برای سکس باید جانی هم در تن دو طرف باشد؟ فقط امیدوارم مرا به خرما و شیر امیر المومنین حوالت ندهید که ایشان حیدر بوده اند و معصوم! پس خطاست توان کمر ایشان را با من گنهکار مقایسه کردن!

          در سرزمینی که گوشت مرغوب فقط یک “یا علی” تا دویست هزار تومان فاصله دارد، منِ کارگر با ماهی دو میلیون حقوق چگونه هم اجاره دهم، هم بخورم، هم بپوشم، و هم به فکر “یا علی” شب جمعه باشم؟

          باور بفرمایید حتی اگر مسئله قوت و توان ما هم حل شود، مشکل پیشا همخوابگی ما فرزندان انقلاب حل نمی شود. شما فرض بفرمایید از ۶ صبح جان کنده اید تا ده شب، بعد ده شب میایید منزل و میروید حمام، آب نیست، یا اگر باشد، بوی فاضلاب میدهد. برق میرود. وقتی که تلویزیون را روشن میکنی، به جای یک برنامه حداقل آرامش بخش هم، قیافه اوباش عمامه به سر و بی عمامه بر صفحه تلویزیون ظاهر میشود. در ایرانی که شما رهبرش هستید، فرزندآوری بزرگترین خیانت به بشریت است. چند نسل را با انقلاب و صدور زیانبارش فدا کردید. نه آب داریم، نه هوا، نه نان. ما به برکت انقلاب شما “هیچ” چیز نداریم به جز لعنت مردم لبنان و عراق و افغانستان! خدا را شاکرم که بعد از 41 سال فهمیدم آن امام فرزانه از آن «هیچ» بزرگ چه منظوری داشت.

          آقای خامنه ای، شما یک ملت هشتاد میلیونی را ساییده اید؛ اگر زن و مرد این ملت تا کنون نتوانسته اند افزایش جمعیت جهادی مورد نظر شما را اجرا کنند، ایراد از بیضه های مقدس شخص شماست، وگر نه ژن کرکس ها و‌ کفتارها همیشه پیروزند، و خطر انقراض از آنها به دور!

بازگشت به خانه