مبادا که بر چهرهء اسلام عزیز غباری بنشیند!

مزدک بامدادان

          بیش از پانزده سال است که می‌نویسم و می‌گویم مارکسیسم و اسلامیسم ایرانی دو میوهء تلخ و زهرآگین یک درخت‌اند و از یک ریشه آب می‌خورند. حال، در گفتگوئی تلويزيونی سخن از این است که «چرا در نمونهء پدری که دختر خود را می‌کشد، قانون پشت قاتل می‌ایستد؟» اینکه شیرین عبادیِ مسلمان کاستی را تنها در قانون اساسی رژیم اسلامی ببیند و نه در باورهای زن‌ ستیزانهء اسلامی، چندان مایه شگفتی نیست. ولی اینکه یک جامعه شناس هر دو چشم اش را بر این نکتهء آشکار ببندد که این نابرابری هراسناک ریشه در اسلام و آموزه‌های زن ‌ستیزانهء آن دارد، تنها می‌تواند از هم‌گوهری مارکسیسم آکادمیک(*) و اسلام سیاسی سرچشمه بگیرد.

          حتا هنگامی که سیما ثابت، مجری برنامه، در دقیقهء 25:21 سرراست می‌پرسد: «به هر حال ایران تنها کشوری نیست که اکثریت جمعیت اش مسلمان هستند، آیا نمونه‌های دیگری داریم ما در کشورهای دیگه، به این شکل، این گونه دستِ در واقع والدین یا پدر به هر حال برای فرزند کشی بنوعی باز گذاشته بشه با مجازات های بسیار کمی که اعمال می‌شه بر جرم قتل فرزند؟» درویش‌پور یک واژه دربارهء اسلام نمی‌گوید و بیشتر دوست دارد دربارهء "جرم خصوصی و جرم عمومی از منظر جامعه‌شناسی" سخن بگوید، و بگوید که «در جامعه سوئد هم مسئله خشونت ناموسی و فرهنگ ناموسی [...] فقط به یک دین، به یک کشور، به یک منطقه محدود نیست» و در میان خود سوئدی ها هم وجود دارد، ولی قتل های ناموسی در میان سوئدی ‌تبارها نبوده و بدست "مهاجران" (با کدام دین!؟) انجام یافته است. و سرانجام نیز گناه همه چیز را بر گردن "مردانگی نوستالژیک" می‌افکند، تا مبادا غباری بر چهره اسلام عزیز بنشیند.

____________________________

*) ) در پی فروپاشی شوروی و شکست سوسیالیسم دولتی تلاش برای سرنگونی سرمایه‌داری و بدست آوردن قدرت دولتی بپایان رسید و بیشینه مارکسیستها برای گسترش اندیشه‌های دُگم خود به دو پهنه "دانشگاه" و "رسانه" روی آوردند. درویش‌پور چند سال پیش نیز اسلام‌هراسی را در کنار نژادپرستی گذاشته بود. (در این باره بنگرید به نوشته‌ای از ایشان با فرنام "اسلام ‌هراسی عريان در سوئد در پس خشونت عليه مسلمانان" در تارنمای گویا، 17 دی 1393)

برگرفته از فیس بوک نويسنده

بازگشت به خانه