ميهنم

افشین بابا زاده

با تو چه مى توانم كرد

جز آنکه دوستت داشته باشم؟

و، پس، اين ها كی اند كه

براى من كابوس مى سازند

به جوان ترين ها باروت  مى خورانند

و به پيرترها فقر گورستان هديه مى كنند

آه

   وقتى که سايهء من

                    در آفتاب نيم روز

                                   روى دست هايت مى افتاد

وقتی با خيال راحت

  (شايد هم با خشنودی)

             روى خيابان هاى شاعر سازت

                                              راه مى رفتم

تو و تنها تو

- كه نمى دانم با تو چه بايد كرد -

            به من شاعرى را می خوراندى

                      (همچون اسیران آوارهء جنگ های بی پایان...)

آی...

 با تو‌چه می توانم کرد

جز آنکه  

تا آخرين قطرهء بطرى ها

بنویسم ات.

بازگشت به خانه