روى صندلى تکرار

افشين بابازاده

خستگىِ پُر كارى

                نشسته

                        روی صندلی

ديوارى بلند پشت سرش

از زمين سر می کشد

تا آسمان بی تفاوتی؛

كاغذهاى سفيدش

در خوابِ جوهر هاىِ ممنوعه

منتظرند

تا به خدايش هشدار دهند. 

آه آه 

باران در ريزش گريه هاش

لبخندى در جوی هاى گل آلود است

و شراب

      از گوشه لبان بطرى هاى خالى

                                       مى چكد

غزل های خسته

بیزار از وزن و قافيه

روى همين صندلى نشسته اند

به خدائى می مانند

كه تكيه گاه خرافات

و تكرار آزار است.

آه آه

در انفجار استراحت

در انفجار سكوت

روى كدام صندلى لميده و

كليد اين موزهء خرابه در دست كيست؟

بیا

دستان اش را بگير

بلندش كن

به او بگو که

تو نه غزل

نه قصيده

نه اوزان فلج شعرها

نه رديف خرافات تصنیف هائی؛

بيدار شو

برخيز از اين صندلى هاى سرد

روى خيابان ها

كنار اين همه ساختمان

زير اين همه پل سرگردان

دست آدم ها را بگير و

قدم هاشان را بشمار.

آه

كليد اين موزهء خرابه در دست كيست؟

بازگشت به خانه