دین مداری

اسماعیل خویی

دشمن نمی شود بشود بیش هاری اش:

ضعفِ من است آمده اکنون به یاری اش.

زین بیش بود ناشدنی کاربردِ آن:

زین پیش هم نداشت حدی نابکاری اش.

بال ام شکست و کرد نفسگیر دردِ من:

امّا نکُشته است مرا زخمِ کاری اش:

حالِ من است آینه ی حالِ مردُمی،

در یوغِ شیخ و جان به لب از دین مداری اش.

در سایه ی  تقیّه، زاخلاق هم بری ست

وجدانِ بی مروّتِ از شرم عاری اش.

چون بر زمین به جای خدای اش نشسته است،

انگار ذاتِ اوست همان ذاتِ باری اش.

با ناخودی ش فرقِ خودی پایدار نیست:

بنگر که چون حواری ی او شد هواری اش!

نیک است هر چه ای که خود او نیک داند آن:

ای وای برتو، ورکه به حق، بد شماری اش!

کاری نکرده است، مگر برخطا، از آنک

از کاردانی است بری کارداری اش.

شد خوار در جهان زخدا دیدنِ خود و

ما هم شدیم خوارِ جهانی زخواری اش.

دارد امیدِ آن که شود اُمت اش جهان؛

نومیدواری آوَرَد امّیدواری اش:

زیرا نه بمبِ هسته ای افتد به چنگِ او،

نه آن نبوده خود بشتابد به یاری اش:

آن مُنجی ی بشر، که کشانَد جهان به خون:

آنی که او نشسته به چشم انتظاری اش!

شیخ است خونگسارِ همه اهلِ دین و کفر:

در جامی از جهاد کند خونگساری اش!

باشد بقای شیخ همانا بقای دین:

دینی که جنگ می طلبد ماندگاری اش!

وَ ماندگاری اش به جهانگیر گشتن است:

این آرزوی اوست، تو باید برآری اش!

بیداد بین! که آنچه جوازِ فنای توست

بایای توست تا که به جان  پاس داری اش!

خود اهلِ جنگ نیست، بدان باشدش نیاز:

زیرا ست ماندگاری ی او بر قراری اش.

مرگ اش سزد، به جُرمِ اهانت به زندگی:

گولی که شورِ مرگ کند انتحاری اش!

اما ،نه! جُرم را نه از او بل ز شیخ دان:

کز او دچارِ دین شد وجهلِ تباری اش.

جهلِ تباری است که نگذارد اهلِ دین

آید چموش یا نپذیرد سواری اش!

وَ گفتِ خویش کرد نماید، که تا کسی

هرگز نبیند انگلی و مفت خواری اش!

او دشمن است هوشِ بشر را و، با فریب،

سازد بدل به خنگی ی نابِ حماری اش!

وآن را که هوش ضدِ فریب است می دهد

چندان شکنجه تا که کند سر به داری اش!

از آشتی تو را نرسد جُز هلاک از او:

زنهار! امان نیابد از او زینهاری اش.

جان دادن ات به است ز جان بُردن ات از او:

آری! به آن که کُشته شود کارزاری اش.

دین را بزرگداشتِ مرگ است کارکرد:

بنگر امامِ مُرده و مجدِ مزاری اش!

پس مانَد از جهان همه هر دم دمی دگر:

دین را چو نیست همرهی ی ذاتِ جاری اش.

شرع اش اجازه نامه ی هستی ست، وای تو!

پا را اگر ز دایره بیرون گذاری اش!

یعنی، به رای شرزه خداوندِ خود، فقیه

سر می بُرد تو را، تو نه گر سرسپاری اش!

وَ، تازه، کیفرت شود آغاز بعدِ مرگ

وَ بیش گردد، ار که تو باور نداری اش!

وین هم پیامِ من به نو اندیشِ دینی است:

دین نیست دین، کنی تو اگر دستکاری اش.

این کار کارِ حضرتِ شیخ است: شرط اش آن

کز خواب چارده سدِگانی بر آری اش!

وین کار اگر شود، سپس، اسلام را ملل

هفتاد و سه ست، گر تو دگر ره شماری اش!

عصرِ فضاست، ای تو! بخنداندت خِرَد

بر شرعِ شیخ، گر تو به سنجش گُماری اش!

زآغاز بوده است، مگو بعدها شده ست

افزارِ خود مداری ی او دین مداری اش.

از دین مداری است که ملّت رها شود:

چون با«نه!» ای بزرگ بدل گشت «آری» اش.

سی ام آبان ۱۳۹۸، بیدرکجای لندن

بازگشت به خانه