ترور کارشناسان اتمی، سیاست جنگ و صلح رژیم اسلامی

جلال ایجادی

فلسفه و ماهیت جنگ

از دیدگاه ایمانوئل کانت دولت ها یا در جنگ هستند یا در صلحی  ناپایدار و شکننده زندگی می کنند و اگر دولت ها به جنگ روی می آورند به این خاطر است که جنگ پدیده انسانی و از طبیعت انسان ناشی می شود. اما این «طبیعی بودن» برای همه کسانی که بر معیارهای قانونی، عادلانه و اخلاقی اتکا می کنند، قابل پذیرش نیست. کانت اخلاقی سازی سیاست صلح را هدف قرار می دهد. از نظر کانت «دولت صلح» یک حالت طبیعی دولت نیست، بلکه برعکس، آنچه برای دولت طبیعی است، حالت جنگی است. دولت ها به طور طبیعی به جنگ جویی گرایش دارند. از نگاه کانت حاکمیت باید براساس اخلاق عمل کند و متکی بر مناسبات دیپلوماتیک برتر باشد یعنی دیپلوماسی متکی بر عقلانیت در دستور کار باشد. (1)

مسئله صلح در قلب فلسفه ژان ژاک روسو قرار دارد. انتقادهای روسو بیش از هر چیز متوجه شاهزادگان است یعنی کسانی که بطور منطقی اعلام میکنند خواهان صلح هستند ولی با این وجود ادامه جنگ را انتخاب می کنند. اشتیاق آنها برای سلطه همیشه بیشتر از اشتیاق برای منافع اقتصادی کشور است. روسو انتقاد مردم شناسانه از شاهزادگان یا حاکمان و خودپسندی آنها را به انتقاد از سیاست می کشاند و میگوید نظام سیاسی آنها خواهان صلح نیست. (2)

توماس هابز، در باره ماهیت و طبیعت انسان به طور عمده به سه مورد اشاره میکند: رقابت جوئی، بی اعتمادی و عظمت طلبی. او می گوید طبیعت انسانی مستعد خشونت و جنگ است و وجود احساسات جنگ طلبانه در انسان، او را قادر به جنگ می کند. در انسان، اراده و اشتیاق ذاتی و آشکار برای سلطه وجود دارد و انسان اراده قدرت را از طبیعت به ارث می برد. جنگ خواهی از شخصیت افراد برمی خیزد. ولی بقول توماس هابز انسان میتواند با قدرت خود یک سیاست خردمندانه تهیه کند و خود را از هیجان دور نماید و طبیعت خود را با سیاست عقلانی تحت تاثیر قرار دهد.

برای هابز این تمایل به تسلط بر دیگران، یک تمایل طبیعی برای آزار و اذیت است. بنابراین، ما طبیعت انسان و احساسات او، به ویژه احساسات جنگ طلبانه که با زندگی مشترک ناسازگار است، را از یاد نمی بریم، ولی نمی توان دانش انسان را در ساختن یک علم سیاسی دقیق نادیده  بیانگاریم. از دیدگاه هابز، ایجاد نظم مدنی به جای هرج و مرج، لازم و طبیعی است. اگر طبیعت فرد محل احساسات خودجوش و فوری است، سیاست محل میانجیگری عقل است. سیاست تدارک دیده شده انسان ما را در برابر هرج و مرج و در برابر خشونت جامعه آماده می سازد. به گفته هابز، دلبستگی به زندگی در انسان غالب است و حق زندگی اساس وجود اخلاقی فرد را تشکیل می دهد. بنابراین زندگی را باید پاس داشت و از جنگ پرهیز نمود. (3)   

جنگ ویران کننده ترین پدیده ای است که برای بشر شناخته شده است و با این حال انسان ها تمایل به استفاده از آن برای حل اختلافات را دارند. علاوه بر این، آنها ابزارهای پیشرفته تری برای راه اندازی جنگ به دست می آورند. ما به طور فزاینده ای، شاهد مسابقه برای دستیابی به سلاح های هسته ای، سلاح های باکتریولوژی پیشرفته، تنظیم دقیق تکنیک های جاسوسی و موارد دیگر هستیم. در جهان تعداد 9 کشور بیش از پانزده هزار بمب اتم آماده و ذخیره کرده اند. رژیم های دیگری مانند رژیم ایران تلاش دارند به این گروه بپیوندند.

طبیعت انسان و عوامل جنگ افروزی دیگر

فرهنگ جنگی بشر را از نیمه اول قرن بیستم به دو کشنده ترین جنگ و آتش سوزی بزرگ جهان سوق داده است. متاسفانه حتی سازمان ملل متحد که پس از جنگ جهانی دوم برای جلوگیری از یک درگیری جهانی جدید و ایجاد فرهنگ صلح بوجود آمد، در برابر این پروژه های جنگی و جدال های نظامی در بسیاری از موارد همچنان ناتوان است. این نهاد توانسته است تا امروز از جنگ جهانی سوم جلوگیری کند و مذاکره و همزیستی مسالمت آمیز را تقویت کند و در این بستر کردار هوشمندانه رهبرانی خردمند نیز در همین جهت یاری کننده بوده است، ولی باید گفت کماکان شاید فرهنگ صلح همچنان کمترین چیز مشترک در جهان است.

در ساماندهی جنگ ها انسان های سیاسی و فرماندهان نظامی و ایدئولوگ ها نقش اساسی داشته و با توجه به طبیعت خود و اهداف شخصی و جاه طلبی های خود در تحریک به جنگ و خشونت فعال بوده اند و گاه انسانهای بیشماری را نابود ساخته اند و محیط زیست و آرامش اجتماعی را منهدم نموده اند. شخصیت های سیاسی و نظامی در ایجاد جنگ اول و دوم جهانی و جنگ های منطقه ای عمل کرده اند زیرا انها در ایجاد جنگ لذت می برند و خود را قهرمان میدانند و انهدام دیگری را به انگیزه رضایت بخش خود تبدیل می نمایند. عمر ابن خطاب و علی ابن ابیطالب و بناپارت و هیتلر و پول پوت و امین دادا و آیت الله خمینی، علیرغم ویژگی های خود، نمونه های پررنگ از لذت جوئی جنگی و آدمکشی بودند. از نظر جامعه شناسی افراد از لایه های اجتماعی و تاریخی گوناگون می آیند و در پهنه روانکاوانه، آنها در لذت جوئی مرگ آلود به یک دیگر می رسند.    

حال افزون بر شخصیت و محرکه های روانی افراد، باید گفت که عواملی مانند منافع و رقابت و استعمارگری و غارت از یکسو و از سوی دیگر پدیده هایی مانند ایدئولوژی و دین و توهم های خرافی و مسیانیک، در جنگ خواهی افراد بشدت موثر است. در جهان کنونی، جنگ طلبی و خشونت پروری در طبیعت خامنه ای و نتانیاهو و دونالد ترامپ نیز وجود دارد ولی زمانی که این ویژگی شخصیتی با بازی های سیاسی و رقابتی و با ایدئولوژی و دین و هیجان و پولسیون روانی، ترکیب می شود ابعاد لذت جنگ خواهی و پاتولوژی خشونت گرایی بسیار گسترش می یابد. خامنه ای که فردی کینه توز و حسود و متعصب است و جاه طلبی های سران نظام، از دستگاه حکومتی و ایدئولوژی و شیعه گری جدا ناپذیرند. رژیم ایران یک نظام ایدئولوژیک و دینی و مستبد ولایت فقیهی است، حکومت به رهبری ولی فقیه، خود را نماینده الله و نایب امام دوازدهم می داند و غلبه بر غرب و کفار و یهود و نصارا را وظیفه تاریخی خود بشمار میاورد.

این رژیم بنا به ماهیت اش خواست مردم و آزادی ها در داخل را سرکوب میکند. همین رژیم بنابرخصلت جهادگرایانه اش، بنابر ضدیت اش با دنیای غرب و نیز بنا بر سلطه گری استعماری اش، پیوسته منطقه را به بحران کشیده است. عملیات نظامی و خشونت گرایی حکومت با هدف فشار روی کشورهای عربی و تهدید اسرائیل و مقابله جویی با آمریکا بوده است. روشن است که آمریکا دارای جنگ طلبی در منطقه بوده و آنرا با مداخله مرگبار در عراق نشان داد. ولی از یاد نبریم حکومت اسلامی تمایل توسعه طلبانه منطقه ای داشته و میل به نابودی اسرائیل را دارد. میان حکومت اسلامی و اسرائیل جنگ نیابتی همیشه وجود داشته و حزب الله نمونه آن است. جنگ و ترور و اقدام نظامی و توطئه، چاشنی سیاست ایران و اسرائیل و آمریکا بوده است. بمب گذاری های حکومت اسلامی علیه آمریکایی ها در لبنان و علیه یهودی ها در آمریکای جنوبی و ترور قاسم سلیمانی و ترور فخری زاده، جلوه هایی از این جنگ و جدال متقابل است.

سیاست شهرک سازی اسرائیل در سرزمین فلسطینی ها و محروم کردن آنها از دولت شان، همیشه حربه ای تبلیغاتی در دست حکومت دینی خامنه ای و عوامفریبان اسلامگرا بوده است. مسئله فلسطین یک مسئله مهم منطقه است زیرا بحران زا است، ولی بر خلاف تبلیغات اسلامگرایان و بخشی از چپ های ایران، این امر مسئله مرکزی ملت ما نیست. مصالح ملی و کشوری ما در صلح در کل منطقه و همزیستی با همه کشورهای منطقه معنا می یابد. ملت ما هیچ تضادی با وجود دولت اسرائیل و ملت یهود ندارد و ایران ما باید در همزیستی مسالمت آمیز و همکاری با همه کشورهای خاورمیانه و از جمله اسرائیل باشد. حال اگر محسن فخری زاده در تهران احتمالن توسط  ماموران اسرائیل ترور میشود، این امر نتیجه درگیری های متقابل موجود بوده و مسئول اصلی این درگیری ها، حکومت اسلامی است. در دوران پهلوی میان ایران و اسرائیل روابط دیپلوماتیک و همکاری برقرار بوده است. رژیم کنونی ایران هرگز در پی صلح نبوده است و رهبران رژیم مانند خامنه ای و سران سپاه خواهان جهاد و ماجراجوئی هستند و رژیم تمام سیاست اتمی و موشک های بالیستیکی خود را متوجه وجود اسرائیل کرده است.

از ابتدا تا امروز حکومت اسلامی در پی تحریک در منطقه بوده است و ثروت های مردم ما را در مداخلهء نظامی در سوریه و یمن و عراق و لبنان نابود کرده است. همراه این جنگ طلبی و بحران سازی، رژیم همیشه تبلیغ کرده در ایران امنیت برقرار است. حال آنکه رژیم روز به روز امنیت عمومی ایران را به خطر انداخته است. در این شرایط بحرانی ریسک حملهء نظامی به مراکز اتمی مانند نطنز بالاست. در گذشته حمله سایبری به سیستم اتمی ایران و انتقال اسناد اتمی به اسرائیل و ترور دانشمندان اتمی و اقدام دقیق یک کماندو بزرگ برای قتل محسن فخری زاده، همه و همه بیانگر آسیب پذیری نظام است و افزون بر آن چنین شرایطی نشان دهنده فساد عمومی در درون رژیم و خودفروختگی عوامل موثر در درون حکومت می باشد. نظام فاسد است و توطئه گران و پول پرستان و معامله گران و جاسوسان چند جانبه، بیش از پیش در دل حکومت و در جامعه عمل میکنند. حکومت اسلامی شیعه فساد را همه جانبه کرده، بی امنیتی را افزایش داده و تبهکاری متنوع را در همه بخش های جامعه افزایش داده است. رژیم در جهان گروگانگیری دیپلوماتیک می کند، در مناسبات جهانی نیرنگ می زند، در منطقه تحریک میکند و بناگزیر رقبای او نیز تاکتیک های گوناگون بکار میگیرند و در تمام این زمینه ها ملت ایران زیان می بیند.

بدین ترتیب می بینیم که با شخصیت این رهبران مجموعه ای از منافع و ایدئولوژی ها و حسابگری های نیروهای جهانی و منطقه ای و حتا جناحی گره خورده است. این شخصیت ها در راستای طبیعت خود دارای سیاست جنگ طلبانه دارند.       

منشا اصلی بحران رژیم است

ما باید مخالف تمام بمب های اتمی در دنیا باشیم و بطرز قاطع با بمب سازی حکومت اسلامی باید مبارزه کنیم. کشوری مانند ایران برای حفظ تمامیت جغرافیایی خود بطور مسلم باید دارای سیستم دفاعی محکم باشد و همچنین از سیاست صلح دفاع کند. ولی رژیم خواهان بمب اتم و سیادت منطقه ای از طریق زور شیعه گرانه است. بمب اتم حکومت و مداخله استعمارگرایانه در منطقه و گسترش شبکه تروریستی شیعه، در تضاد با امنیت و رفاه و آسایش ملت ایران است. کشورهایی مانند سوئیس و آلمان و ژاپن و کانادا و برزیل و اسپانیا و سوئد و ایتالیا و کره جنوبی و غیره دستگاهها و مراکز هسته ای و بمب اتم ندارند و حضورشان در دنیا به اعتبار اقتصاد و تکنیک و ثروت و نقش سیاسی و فرهنگی اشان می باشد. پروژه های اتمی حکومت اسلامی از ابتدا تاکنون صدها میلیارد دلار هزینه برداشته است. این پروژه ها مخفی و ضد دمکراتیک بوده، فساد آور و خانمانسوز بوده و به زیان مصالح ملی و صلح گرایی می باشد. این پروژه ها در راستای جاه طلبی آخوندها و ایدئولوژی شیعه گری رقابت جویانه بوده و برای ایران جز خطر نتیجه دیگری ندارد.

ترور این کارشناس اتمی آخرین اقدام نظامی نخواهد بود زیرا حاکمان دو طرف جنگ طلب هستند، از خشونت لذت می برند و رقابت جوئی متقابل در منطق سیاست کنونی ادامه خواهد یافت. ولی یادمان باشد که حکومت دینی ایران نقش قاطع در آشوب منطقه ای دارد و تمام قدرت فنی و علمی و مالی را برای کارزارهای جنگی در منطقه بکار خواهد برد. ما مخالف مداخله بیگانه برای تحقق دمکراسی هستیم، ما مخالف ترور و مخالف جنگ و مخالف بمب اتم و مخالف حکومت حکومت اسلامی هستیم. ما موافق صلح و دمکراسی هستیم. باید مواظب بود تا به شوینیسم همصدا با حکومت کشیده نشویم و از یاد نبریم که این حکومت ضد آزادی و صلح است و تمام سران آن در کشتار و سرکوب مردم و جوانان ما تردید نداشته اند. میهن پرستی یک ارزش والا است ولی این رژیم برای میهن ما کار نمی کند بلکه هدف آن استمرار حکومت آخوندی، بقای ایدئولوژی منحط شیعه گری و جهاد علیه مدرنیته است. با پایان دادن به حکومت اسلامی، جامعه ما می تواند گام بلندی در راستای صلح و آرامش در منطقه بردارد. برای ما رژیم موجود منشا بحران های ماست.

جای سیاست خردمندانه خالی است

بقول کانت یک سیاست خردمند به بحران سازی دست نمی زند بلکه صلح واقعی را جستجو می کند. در مورد سیاست اجتناب از جنگ باید مکانیسم روانی و جاه طلبانه و آشوبگری و رفتار هیجانی را مهار کرد. زمانی که اختلاف منافع و سیاست وجود دارد، کدام رفتار را در مناسبات بین کشورها باید تقویت نمود؟ سیاست مذاکره، اراده ای مستقلانه و درکی دوراندیشانه برای خدمت به کشور و آینده آن باید در دستور باشد. بنابراین بقول توماس هابز می توان مفهوم سیاست خردمندانه را سازماندهی جامعه دانست که امکان جنگ را از بین می برد. باید با سیاست خردمندانه از حرکت قدرتمند و خشن جنگ جلوگیری کرد. این سیاست میانجیگری، میوه بیداری تدریجی خرد انسان با خودش است. البته، احساسات از عقل قویتر است، اما عقل به انسان اجازه می دهد آنها را مهار کند و تأثیرات آنها را به حداقل برساند. دلیل آن نیز محاسبه شرایط ناخوشایند جنگ و مزایای صلح است.

سیاست خردمند به تنظیم روابط انسانی می پردازد تا روابط دشوار انسانها را سازگارتر سازد.

فلسفه سیاسی هابز به عنوان تأملی در مورد صلح، با پدیدارشناسی جنگ روبرو می شود. ریشه های جنگ برای هابز بیش از هر چیز در ذات انسان است. بنابراین، انسان شناسی هابزی در توضیح خود به علت جنگ، نزد انسان نزدیک می شود. نگرانی در نگرش هابز به کشف علل واقعی جنگ در طبیعت انسان می رسد. پس اگر علت در انسان است چگونه جنگ و بحران خشونتی را می توان مهار کرد و یا خطر را کاهش داد؟ هابز میگوید سیاست به عنوان یک رابطه اخلاقی است. سیاست بیان کار افرادی است که معقول شده اند، سیاست بمعنای گشودگی و پذیرش دیگری است. این درک سرآغاز روند صلح است. ولی بهرحال این پدیده به تنهایی عمل نمیکند بلکه همه عوامل را در وضعیت تناسب قوا و کنش های ایدئولوژیکی و سلطه گری و واکنش های متقابل نیروها باید مورد تحلیل قرار داد.

حال بخش مهمی از رهبران جهان حامل تمایل خشونتبار هستند و این امر را با قدرت سیاسی و عوامفریبی درهم آمیخته اند. رهبران حکومت اسلامی نیز در این لذت جوئی و انتقام جوئی غوطه ور هستند و هم چیز را در خدمت تنگ نظرانه خود می خواهند و از سیاست خردمندانه صلح جویانه بدور هستند. سیاست حکومتی در مخفی گری و سرکوبگری در ایران و در رقابت جوئی ایدئولوژیکی و توطئه گری و جنگ طلبی در منطقه خلاصه میشود. دانش و رفاه مردم و دمکراسی و محیط زیست سالم و ارتقای فرهنگی و لائیسیته و آزادی اندیشه، پاسخگوی نیاز جامعه هستند. حال آنکه جنگ و خشونت و تخریب و بحران سازی و اتم گرایی و تحریک در مناسبات جهانی و منطقه ای بزیان کشور می باشد.

--------------------------------------------------------------

* جامعه شناس، دانشگاه فرانسه

1- امانوئل کانت «بسوی صلح همیشگی»  

2- ژان ژاک روسو «امیل» و «قرارداد اجتماعی»

3- توماس هابز «حق جنگ و حق صلح» 

بازگشت به خانه