یاد رفقایم گرامی باد!

بهروز سورن

هر وقت از رفاقت می خوانم و می شنوم بی اختیار بیاد رفقای نزدیک و شهیدم در سازمان «راه کارگر» می افتم. عمر فعالیت سازمانی ام با راه کارگر شاید به دو سال نکشید و اکنون، اگرچه قریب چهل سال از فعالیت تشکیلاتی بطور کلی دور بوده ام و هر از گاهی در دنیای فعالیت سیاسی سرک می کشم و نسبت به تحولات سیاسی اجتماعی همیشه جاری بی تفاوت نبوده ام اما، هرگز و در هیچ شرایطی، از خاطراتم از دوران سیاه سرکوب رژيم اسلامی در دههء شصت و کمی پیش از آن کنده نشده ام.

تمامی آن یادها همچون نوار خام فیلم در برابر چشمانم رژه می روند. یاد رفقای جان شیفته ام که هر یک در بیداد حاکم آن دوران و سلطهء مطلق فاشیسم مذهبی، و دیوِ برخاستهء جدید، در سیاه چال ها و شکنجه گاه های رژیم بقتل رسیدند. «یازدهم دی» از سوی سازمان راه کارگر روز شهدای راه کارگری نام گرفته است و من هم همانند همهء رفقای با وفایشان یاد تمامی آنها را گرامی می دارم.

اما اين تنها واژهء «رفاقت» نیست که مرا به آن دوران می برد و خاطراتم را زنده می کند. صداقت و شفافیت، اعتقاد و از جان گذشتگی و بسیاری از خصایل انسانی دیگر را، که تنها در راز و رمز شخصیت پردازی رمان نویس های کلاسیک می توان یافت نیز بیاد می آورم؛ با ویژگی های شخصیتی که پس از آن کمیاب شدند، و یا من از تشخیص آن ناتوان ماندم.

مقصود فتحی، رحیم حسین پور رودسری، علی مهدیزاده، محمد تقی امانی، حمید حسین پور رودسری، نسرین بقایی، پرویز میربها، حسن صدیقی، و صدها دیگر که دامنهء تاثیرات آنها در محیط های خود همچنان باقی است و، تا ستم استبداد و استثمار هست، باقی خواهد ماند. تعلقات مذهبی، خرافات، شستشوی مغزی پامنبری ها، و پروپاگاند عظیم مرگ آفرین ها در حاکمیت، با ویژگی های فاشیستی رژيم اسلامی را تنها می توان با فاشیسم حاکم بر آلمان نازی تشبیه کرد. نسل کشی بود. خیابان گردی و خانه گردی، جاسوسی و جاسوس پروری، و حتی فریب برخی از تشکل های سیاسی و بهره برداری از پنانسیل های موجود در برخی از سازمان ها برای انهدام دگراندیشان و تشکل های سازمانی رادیکال دیگر تنها گوشه ای از سرکوب وحشیانه آگاهان و مخالفان بود.

اینها تنها نام و عدد نبودند، دریائی از علم و دانش و فداکاری و پویایی و ایمان به راه شان بودند که، با از خود گذشتی و بوسیدن چوبه دار، نشان دادند که به آرمان های انسانی خود باور داشته و هزینهء آن را با جان عزیز خود دادند. آنها اتفاقی به دیدار مرگ نرفتند. آنها از ابتدای روی کار آمدن هیولای برخاستهء مذهبیِ حاکم گفته بودند: «انقلاب مرد، زنده باد انقلاب» و می دانستند که در کدامین راه پای گذاشته اند.

اگر چه فاشیسم مذهبی از بسیاری از زوایای خود ناشناخته بود و دامنهء سرکوب ابعادی توده ای یافت و امنیت جانی دگر اندیشان در چهار دیواری خانهء خودشان نیز مورد سئوال قرار گرفته بود، و اگر چه طرح مالک و مستاجر حاکمیت هیچ پناهگاه امنی برای فعالین سیاسی و اجتماعی باقی نگذاشته بود، اما بخش مهمی از عاشقان و یاران مردمان تهی دست و پابرهنگان، با علم به آن همه، به فعالیت سیاسی و تشکیلاتی خود در داخل ادامه دادند، تردید نکردند و مسلخ را برگزیدند. سازمان راه کارگر بهمین مناسبت روز 11 دی را، که روز اعدام علیرضا شکوهی دبیر اول این سازمان است، بلحاظ سمبلیک روز شهدای این سازمان اعلام کرده است.

چنانچه بپذیریم که شهدای سازمان راه کارگر نه برای سازمان بلکه برای مفهوم «راه کارگر» و تحقق آرمان های انسانی شان جان باختند، و به قصد و هدف بهروزی مردم، آزادی؛ و برابری سینه در برابر گلوله ها سپر کردند، در می یابیم که مفهوم فرقه و فرقه گرایی در اندیشه شان جایی نداشته است. بعبارت دیگر کسی برای فرقه اش جان نمی دهد. مگر از جایگاهی غیر مارکسیستی!

یاد علیرضا شکوهی و صدها شهید دیگر این سازمان همواره گرامی باد.

28.12.2020

برگرفته از سایت گزارشگران

* پيوند به مطلبی از سام قندچی در مورد اين مقاله◄

بازگشت به خانه