مطلبی از سايت جنبش سکولار دموکراسی ايران

تأسيس: 14 مرداد 1392 ـ در نخستين کنگرهء سکولاردموکرات های ايران -همزمان با 107 مين سالگرد مشروطه

خانه | آرشيو صفحات اول سايت | جستجو در سايت | گنجينهء سکولاريسم نو

8 اسفند ماه 1399 - 26 فوريه 2021

اوضاع بلوچستانو نظریهء انحرافی منطقهء آزاد

در چند روز اخیر رژیم اسلامی حاکم بر ایران جنایات تازه ای را در بلوچستان انجام داده از جمله کشتار شماری از «سوخت بران» که وضعیتی نظیر کولبران در کردستان دارند. مردم بلوچستان نیز در چند نقطه به ادارات دولتی حمله کردند و از جمله ساختمان فرمانداری شهر سراوان را به تصرف در آوردند و نیروهای بیشتر سپاه پاسداران از مرکز به بلوچستان اعزام شده اند تا مردم ناراضی را در استان سیستان و بلوچستان، بیشتر سرسام قندچی: اوضاع بلوچستانو نظریهء انحرافی منطقهء آزادکوب کنند. دو ماه پیش نیز بیش از 40 نفر در بلوچستان ایران اعدام شدند و رژیم اعلام کرد آنها از هواداران جندالله هستند. اکنون خبرهایی حکایت از اعتصاب عمومی کسبه در سراسر بلوچستان دارد. واقعیت این است که وضعیت حاضر در بلوچستان می تواند به کشتار بزرگی از مردم منتهی شود.

از دیدگاه صاحب این قلم اگر هیئتی از شخصیت های دموکرات برای گفتگو با رهبران بلوچ اعزام شوند، شاید بتوان از خون و خونریزی بیشتر جلوگیری کرد. شخصیتهایی نظیر محمد نوری زاد که در گذشته با سفرهایش به بلوچستان احترام خود را برای مردم آن منطقه نشان داده است. لازم به تذکر است که برای این پیشنهاد با هیچکسی مشورت نکرده ام و همین حالا به فکرم رسید که در اینجا با خوانندگان عزیز در میان گذاشتم، البته شوربختانه آقای محمد نوری زاد اکنون خودش در زندان است!

نظریه انحرافی منطقه آزاد به تجزیه طلبی دامن میزند(*)

مدتی است که نظریه ای میان برخی کنشگران ایران مطرح شده که معتقدند اگر منطقه ای از ایران نظیر کردستان، آزاد شود و تحت دولتی سکولار و دموکراتیک قرار گیرد، می تواند بعنوان سنگری برای آزادی بقیه ایران به کار رود، و با این منطق این دوستان با تجزیه طلبان همزبان شده اند، گرچه مدافع یکپارچگی ملی و تمامیت ارضی ایران هستند.

درست است که انقلاب چین اساساً اینگونه تکامل پیدا کرد اما حتی در ایرانِ سال 1357 آنقدر سرمایه داری پیشرفت کرده بود که این نوع مدل انقلاب که به محاصره شهرها از طریق دهات معروف است، هیچگاه پا نگرفت و در واقع پیش از انقلاب 1357، در زمان ملاآواره و شریف زاده اینگونه طرح ها در روستاهای کردستان دنبال شد و با شکست روبرو شد، حتی در نخستین سال بعد از انقلاب 1357 نیز، برای مدتی، در سنندج دولت آزاد ایجاد شد، و یکی دو سال بعد هم ماجرای سربداران در آمل را در همان سالها همه می دانیم که هدفی را نظیر اقدام ستارخان و باقرخان برای نجات مشروطیت از استبداد صغیر محمد علی شاه، دنبال می کردند!

امروز، چهار دهه سال پس از انقلاب 1357، اساساً جامعهء ایران کشاورزی نیست و اقتصاد خودکفا به ندرت در کشور دیده می شود و چنین طرح های ماجراجویانه، تنها می تواند به تجزیه ی موقت بخش هایی از مناطق مرزی یاری رساند و توجه جنبش مردم را منحرف و در پایان هم اینگونه مناطق اگر هم آزاد شوند، سرکوب می شوند، یا بین دشمنان خارجی و رژیم داخلی، پاره پاره خواهند شد. مطمئناً شکل غالب اقتصاد جامعه ایران اصلاً به مدل هایی از اینگونه تطور انقلابی اجازه موفقیت نمی دهد و چنین طرح ها، بی معنی و دمیدن در شیپور تجزیه طلبی است.

هر تحولی در ایران، همانطور که در انقلاب 1357 دیدیم، فقط با طرحی سراسری انجام شدنی است و شهرهای بزرگ نظیر تهران، نقش اصلی را ایفا خواهند کرد و این ابداً توهینی به مناطق روستایی و شهرهای کوچک نیست و واقعیتی است که در خیزش 96 و همچنین در خیزش 98 شاهد آن بودیم که حدود 130 شهر در هردو آن خیزش ها، فعال بودند.

برخی دوستان نیز در برنامه های رادیویی خارج با رهبران احزاب ساختگی قومی کنگره ملیت های ایران فدرال، مصاحبه می گذارند که در واقع نوعی دامن زدن به اینگونه جریانات دروغین است و با این تبلیغات خدمتی به جنبش مردم نمی کنند، و همانطور که قبلا هم نوشته ام بهترین کاری که این جریانات قومی می توانند انجام دهند انحلال این «کنگره ملیت های ایران فدرال» است، تا که بیشتر این جریان به اپوزیسیون دموکراتیک ایران ضرر نزند و باعث کشت و کشتار بین خودِ اپوزیسیون نشود، آنچه در تجربه ی تلخ سربداران آمل شاهد بودیم!

یک بار در زمان داستان امثال ریگی و جندالله در بلوچستان برخی دوستان در مطبوعات اپوزیسیون به این جریانات کاذب میدان دادند و امروز خجالت می کشند درباره ی آن حرفی بزنند. دوباره همان اشتباه را تکرار نکنیم. درست است در منطقه کردستان ما احزاب واقعی قومی داریم که ای کاش بر مبنای برنامه سیاسی متشکل شوند، اما در مناطق دیگر این جریانات قومی، ساختگی هستند، یا جریاناتی ارتجاعی نظیر «جندالله» هستند، و فقط جنبش سیاسی ایران را بی اعتبار می کنند.

*نسخه نخستین این مطلب در دوم آذر ماه 1396 برابر با 23 ماه نوامبر 2017 منتشر شد.