سام قندچی: قمار: از انقلاب 57 تا پایان بخشیدن به رژیم اسلامی

تأسيس: 14 مرداد 1392 ـ در نخستين کنگرهء سکولاردموکرات های ايران -همزمان با 107 مين سالگرد مشروطه

خانه | آرشيو صفحات اول سايت | جستجو در سايت | گنجينهء سکولاريسم نو

25 اسفند ماه 1399 - 15 مارس 2021

قمار: از انقلاب 57 تا پایان بخشیدن به رژیم اسلامی

در 42 سال گذشته، بسیاری از بازماندگان انقلاب 57 در اپوزیسیون دموکراتیک(1)، و همچنین آنهایی که در پوزیسیون رژیم پیشین خواهان حکومتی دموکراتیک بودند، تلاش ورزیدند تا اشتباهات خود را ارزیابی، و به این سؤال پاسخ دهند که چرا اپوزیسیون دموکراتیک - چه آنهایی که در بیرون رژیم گذشته فعال بودند و چه آنهایی که در درون آن تلاش برای اصلاحات می کردند - به پیروزی نرسیدند، و نتیجهء کار برقراری استبداد مذهبی در ایران شد؛ با رژيمی که تا کنون 42 سال است بقا پیدا کرده؟ نتیجهء همهء پژوهش ها در دسترس عموم است و اينگونه پاسخ ها را می توان بویژه در اینترنت یافت و مورد مطالعه قرار داد.

اما آیا می شود به دلیل شکست نیروهای دموکراتیک درون و بیرون رژیم سابق، دیگر ریسکی برای تغییر را نپذیرفت، با اين استدلال که در "قمار" بعدی هم ممکن است اپوزیسیون بیرون از رژیم کنونی، و حتی اصلاح طلبان پوزیسیون، و همهء مردم ایران دوباره بازنده شوند؟!

در واقع هر کس باید يافتن پاسخ به این پرسش را وظیفهء خود بداند چرا که در اين مورد هیچ تضمینی وجود ندارد. در عین حال نمی شود که به دلیل فقدان امکان ارائهء تضمین در مورد پیروزی حکومتی سکولار دموکرات در ایران، 42 سال دیگر هم صبر کرد!

ما، بعد از جنبش سبز که 12 سال پیش به وقوع پیوست، شاهد خیزش 96 و بعد هم خیزش 98 بوده ایم که دومی آتش خاموش نیز خوانده شده است، چرا که خیلی سریع سرکوب شد! همچنين، همانگونه که کمتر از دو ماه پیش بحث شد، انتظار می رود با نوع برخوردی که در سال 98، رژیم انجام داده، با موج بعدی، در ایران، حمام خون به راه افتد.

در چنین وضعیتی، و در آستانهء انتخابات ریاست "جمهوری" 1400 رژیم اسلامی، دو ماه پیش آقای حسن شریعتمداری، دبیر کل شورای گذار، «کمپین نه به انتخابات، نه به جمهوری اسلامی» را مطرح کردند. در چند روز اخیر نيز، با حمایت آقای رضا پهلوی از «کمپین نه به جمهوری اسلامی»، موج تازه ای به راه افتاده که حمایت شخصیت هایی از «حزب مشروطه ایران»، تا آقای «شاهین نجفی»، تا فعالان چپ نظیر آقای «حسن ماسالی» را به دنبال داشته است، و هر دقیقه نیز تعداد بیشتری از فعالان سیاسی ایران به این حرکت می پیوندند.

اما آیا اینگونه تلاش برای پایان دادن به رژیم اسلامی حکم "قمار" را ندارد؟ شاید چنين باشد، و به همین دلیل نیز برخی نیروهای سیاسیِ چپ ایران، در پیوستن به این حرکت، مردد هستند، اما اگر بخواهیم اینطور فکر کنیم و بگوییم که از شکست قمار در انقلاب 57 درس گرفته ایم، ممکن است که مانند آن قورباغه ای شویم که در دیگ آب، وقتی حررارت به تدريج گرمتر و گرمتر می شد، آنقدر ماند تا که خودش هم در آب جوش مرد.

با این همه، نمی شود برای دیگران تصمیم گرفت و ضروری است که هر کسی، در این برههء تاریخی، خود تصمیم بگیرد آنگونه که فردا نگوید دیگران باعث شدند در قماری شرکت کند که عاقبت اش بازندگی بوده است!

امید است که بعد از 42 سال ارزیابی و آموختن از درس های شکست 57، اپوزیسیون دموکراتیک ايران، دوباره و نظیر دوران انقلاب 1357، بازنده نشود، در حالی که در مورد چنین تحولاتی تاریخی نمی توان با اطمینان چیزی را تضمین کرد؛ ریسک همیشه وجود دارد و هر شرکت کننده ای لازم است آگاهانه خود تصمیم بگیرد!