چه زیبا ست «نه!»

شعری قديمی از اسماعيل نوری علا

چه زیبا ست «نه!»

مذهب عاشقان نو اين است:

در خاکی دفن مان کنيد که بوی جهالت ندهد

شکل گياه و جانورش را

از مایهء قانون های خویش بسازد

و به انسان آينه ای دهد

که جيوه اش ترکیب عشق باشد و خرد...

ما بدين سودا به مرام نو درآمديم و

از تیغهء شب گذشتيم –

با کولباری از زخم و خاطره

و، دلواپس و نگران، رانديم

تا صبحگاهی که

از غروبگاهان زمین جان می گرفت.

و نگاه کن، دلکم!

خاک همان خاک و کوه همان کوه

بیشه همان بیشه است و رود همان رود؛

چهره در آئينهء هر چشمه گل نرگسی است

راه و زسم سفر را اگر به خرد پيمانه کرده باشی...

آی...

چه زیباست «نه!»

شکوه بليغ تنومند ماندن و نهراسیدن

منفرد گشتن و با جمع خو کردن

و ناگهانه به مفهوم غيرطبیعی عدالت پی بردن!

اينگونه است که بر دفترهامان، همه، عشق را رج می زنيم

و به پشت گرمی شیرین اش

زندگی را قربانی مرگ نمی خواهيمريال

به رخوت فراموشی سلام نمی کنيم و

در سرزمين شیار خوردهء اندیشه

بذر روشن خورشيد می کاريم.

چه زيباست «نه!»

به استواری اش دلخوشيم و

در مرزهای سیاست و دشنام

چنان بهم تکيه داده ايم که

که فقط عشق می تواند

ما را

     زو به روی هم بنشاند.

لندن - پائيز 1984

بازگشت به خانه