نگاهی به یک عکس

ناصر همتی

می‌گویند عکس زمان را متوقف می‌کند. مثل هر عکس دیگری، در این عکس هم تمام چهره‌ها حرف دارند. در قابِ زمان مانده‌اند اما هنوز دارند حرف می‌زنند. شما چه می‌شنوید؟

1. نگاه نفر سمت راست با چشم تقریباً بسته: کراهت و ناخرسندی در تحویل انقلاب به آخوند

2. آخوند: ناباوری، بهت، شوک‌شدگی همراه با حق‌به‌جانبی

3. ارتشی پشت عکس: پنهان (از شرم؟ یا این‌که اصلاً نگاه ندارد و به‌فرمان عمل می‌کند بدونِ دیدن؟)

4. شاه به دوربین (مخاطب)

5. عکاس

6. نگاهِ «چه احساسی داری؟ هیچ»/ نگاه به خود فقط.

در مورد هر کدام از این نگاه‌ها می‌توان مفصل‌تر نوشت. در قابی که هنوز روی دیوار تکان نخورده تزلزل نمی‌بینیم (او هم ناباور است. شاید هنوز امیدوار به مخاطب؛ در حالی که گاردِ او دیگر از او دستور نمی‌گیرد) هم‌زمان، آدمِ درون قابِ کج، به وضعیت ناپایدارش بی‌اعتنا است. اتّکال دارد!

انقلاب به شکل نمادین در این عکس دو-دستی دارد به آخوند تقدیم می‌شود. آخوند انگار رغبت نمی‌کند که تحویل بگیرد؛ می‌داند «این‌کاره» نیست اما در تحویل‌دهنده هم، با وجود اکراه، تمایلی به حفظ آن نمی‌بینیم (می‌داند نگهش هم بدارد قربانی است). ضامنِ این تحویل و تحول پشت قاب است و اسلحه‌اش پیدا.

بهمن۱۳۹۹

برگرفته از فیس بوک نویسنده

بازگشت به خانه