زلال نگاه اسماعیل

فرخ احسانی

زلال نگاه تو

غنیمتی ست اسماعیل

در‌ تکه آسمانی

که از این پس

آئینهء تو خواهد بود.

سخن ات را که‌ می خوانیم

دکمهء پیراهن شعر باز می شود

تا کلمات ‌هوایی  بخورند.

و به وقت شورش

شعرت را

بر سر دست خواهند برد

تا زمین نفس تازه کند.

در این ظلمات

تو بودی که چهرهء مرگ را

رسوا می کردی

و ابرها را کنار می زدی

تا مردمان

حریر ماه را

لمس کنند

در بهنگامی.

صدای باران را

به گوش صنوبرها

تو می رساندی

و‌ نگاه های پریشان را

تو آرام‌ می کردی

در بیداران.

و در اکنون

در من

با من

پلنگِ دلگیر از زنجیر ها را

تو رام می کنی

با تقاص‌ از توبهء مغلوب.

با شب هنور

بگو مگو داری

اما

چون آفتاب بر آید

در همین کجا

دوست داشتن ات

غنیمتی ست اسماعیل.

۴ خرداد ۱۴۰۰

بازگشت به خانه