تراژدی کرونا در ۷ پرده

پردهء اول: انکار

  در زمستان ۱۳۹۸، در حالی که جهان خطر آغاز یک همه‌گیری خطرناک را حس کرده بود، مسئولان رژيم اسلامی، برای بر هم نخوردن ضیافت ۲۲ بهمن و انتخابات مجلس شورای اسلامی، وجود هرگونه نشانه‌ای از کووید ۱۹ را در ایران انکار می‌کردند.

  درست در زمانی که همهء کشورهای دنیا، برای محافظت از جان شهروندان شان، درهای خود را به روی کشور چین بستند و پروازها را لغو کردند، هواپیماهای خطوط تجاری رژيم اسلامی، بی‌توجه به هشدارهای جهانی، همچنان در حال تردد در بین کشور چین و ایران بودند.

پردهء دوم: رونمایی و ساده‌انگاری

  در ۱ اسفند ۱۳۹۸، با مرگ ۲نفر، وجود کووید ۱۹ در کشور ثابت شد و مسئولان رژيم اسلامی هم وجود آن را اعلام کردند. سپس، در اولین گام‌ها برای مقابله با این خطر بزرگ، اظهار نظرهای وزیر بهداشت و سخنگوی ستاد مقابله با کرونا بسیار ناشیانه، غیرعلمی و سرشار از بی‌تدبیری بود. روزی قرنطینه را کاری قرون وسطایی می‌نامیدند، روزی آن را راه‌ حل... از سوی دیگر، رسانه‌های رسمی را اختصاص دادند به مروجان طب اسلامی که، با نسخه‌های من‌‌درآوردی مانند روغن بنفشه و ادرار شتر، بیش از بیش جامعه را گمراه کردند... و البته جاهلانِ ضریح لیس هم همیشه در صحنه حضور داشتند...

پردهء سوم: آمار دروغ

  در تابستان ۱۳۹۹ دنیا موج اول کووید ۱۹ را پشت سر گذاشته و به آرامشی نسبی رسیده بود ولی ایران در سومین موج به سر می‌برد! اما از آن جا که دروغ‌گویی از شاخصه‌های بارز مسئولان حکومت اسلامی‌ست، هرگز آماری واقعی از شرایط جامعه و همه‌گیری کووید ۱۹ ارائه نشد، مردم روز به روز سردرگم‌تر ‌شدند و، به دلیل ناکارآمدی مسئولان در مهار و مدیریت این ویروس، شرایط اقتصادی رو به افول رفت، کسب و کارهای بسیاری شکست خورده و سقوط تعمدی بازار بورس توسط حکومت نیز مابقی دارایی مردم را بر باد داد...

پردهء چهارم: راه‌حل اسلامی

  در انتهای تابستان ۱۳۹۸، در جای جای دنیا، دانشمندان دست به کار بودند تا بتوانند واکسنی برای ایمن سازی مردم در برابر ویروس کووید ۱۹ تولید کنند. مسئولان رژيم اسلامی اما در اقدامی عجیب از اختراعی بنام «مستعان ۱۱۰» رونمایی کردند! این اختراع وسیله ای بشقاب مانند بود که، طبق ادعای حسین سلامی، فرمانده سپاه پاسداران جمهوری اسلامی، توانایی کشف و نابود کردن ویروس کووید ۱۹ را داشت!

پردهء پنجم: حکم حکومتی

  در زمستان ۱۳۹۹، بعد از ماه‌ها تلاش بی‌وقفه متخصصان، ۲ واکسن معتبر تولید شده و واکسیناسیون در دنیا آغاز شد. در ایران اما حاکم خودکامهء رژيم، با چند کلمه و بدون هیچ منطق و پشتوانه‌ء علمی، ورود واکسن‌های معتبر آمریکایی و انگلیسی را به کشور ممنوع کرد!

پردهء ششم: کشتارگاهی به وسعت ایران

  در تابستان ۱۴۰۰ مردم ایران با موج پنجم کرونا دست و پنجه نرم می‌کنند، کادر درمان مستأصل و درمانده شده‌ است، ظرفیت تمامی بیمارستان‌ها تکمیل، و بیماران روی زمین در راهروها و حیاط بیمارستان بستری می‌شوند. دارو، سرم، تجهیزات پزشکی و کپسول اکسیژن نایاب شده و هزینه‌های سرسام‌آور سی‌تی‌اسکن و دارو کمر مردم را شکسته است. بطور روزانه و در گورستان‌ها، ایرانیانی به چشم می‌خورند که برای عزیز از دست رفته خود ضجه می‌زنند و خامنه‌ای همچنان لجوجانه بر موضع خود در مورد ممنوعیت ورود واکسن آمریکایی و انگلیسی پافشاری می‌کند.

پردهء آخر: «نسل‌کشی و پروژهء اصلاح نژادی خامنه‌ای»

  با نگاهی به روند ورود کرونابه ایران، از اسفند ۱۳۹۸ تا به امروز، به نتیجه ای هولناک می‌رسیم؛

براستی خامنه‌ای - که در چند سال اخیر توصیهء اکید بر ازدیاد زاد‌ و‌ ولد و بالا رفتن جمعیت ایران دارد - چرا برای جلوگیری از مرگ و میر توسط کووید ۱۹ چاره‌ای نمی‌اندیشد؟

  سناریو از این قرار است:

  - بر اساس سندی که چند ماه پیش برملا شد، اعضای بیت رهبری، سران سه قوه، و دایرهء اقوام و آشنایان رهبر، همگی واکسن معتبر فایزر زده‌اند!

  - از طرف دیگر، حکومت اسلامی برای طلبه‌ها، بسیجیان و جان بر کفان رهبر هم واکس مدرنا در نظر گرفته و طی یک پیامک از آن‌ها دعوت کرد برای واکسینه شدن اقدام نمایند.

  - خامنه‌ای در اتاق فکر خود به این تصمیم رسیده است که زاد و ولد مردمی که جزو دایرهء نزدیک بیت، سپاهیان، طلبه‌ها، بسیجیان و بطور کل جیره‌خواران حکومتی نیستند، نه تنها به بقای حکومت اش کمک نمی‌کند، بلکه تولد هر فرزند، از پدر و مادری مخالف خلافت او، می‌تواند به معنای تولد یک مبارز باشد و باعث به لرزه در‌آمدن پایه‌های حکومت اش شود.

  - پس تصمیم گرفته است تا از کرونا بعنوان یک راهکار بی‌هزینه به نفع خود و حکومت اش استفاده کند. به این ترتیب، هر کس که رهرو مکتب «جانم فدای رهبر» نباشد، توسط این ویروس از صحنهء روزگار محو شده و خامنه‌ای یک اصلاح نژادی کارآمد اما فاقد کوره های آدمسوزی همتای دیکتاتور خود، هیتلر، را در ایران به انجام می‌ رساند.

پایان: وای بر آن روز که پرده برافتد.

بازگشت به خانه