یک اعتراف ناخواسته

احمد وحیدی، وزیر کشور دولت ابراهیم رئیسی، در نشست «مدیران کل امور زنان و خانواده» گفت: «اگر انقلاب بخواهد ضربه ببیند از ناحیه زنان است». این سخن دلیل چهار دهه زن‌ ستیزی حاکمان رژیم اسلامی را آشکارا می‌کند و چکیدهء منویاتِ ذهنی آنهاست.

اَعمال زن ‌ستیزانهء این حکومت از اردیبهشت ۵۸ با اعدام «فرخ رو پارسا»، یکی از زنان نامدار ایران زمین، به حکم صادق خلخالی آغاز شد، و رفتار و کردار بنیانگذار حکومت اسلامی در مهر ۵۸، هنگام مصاحبه با اوریانا فالاچی، روزنامه نگار زن ایتالیایی، آیینه‌ای بود در برابر جامعهء ایران که نگاه او به زنان را به درستی مشخص کرد.

از  سال‌های ابتدایی انقلاب و در دههء ۶۰، زنان پیشروی در مبارزه علیه حکومت دیکتاتور اسلامی بوده اند. حلقهء «مادران خاوران» از اولین گروه مبارزان رسمی زنان با استبداد رژیم اسلامی بود و بعدها «مادران پارک لاله»، «مادران آبان ۹۸» و افرادی مانند گوهر عشقی، مادر ستار بهشتی، و اکرم نقابی، مادر سعید زینالی، با برافراشتن پرچم دادخواهی راه نفس دیکتاتور را بند آوردند.

در طی این سال‌ها بارها و بارها مادرانی همچون شعله پاکروان، شهناز اکملی و... بازداشت و محکوم به حبس شده‌اند، اما هرگز تن به سکوت و مدارا با حکومت نداده‌اند. علاوه بر آن سایر زنان فعال مدنی و سیاسی هم به مرور زمان به صفوف مبارزه علیه حکومت اسلامی پیوستند.

حاکمانِ این رژيم در اتاق فکر خود به خوبی نمودار رشد زنان مبارز را در طی ۴ دهه رصد کرده و اکنون وزیر کشور، در اعترافی ناخواسته، ترس حکومت را از زنان بیان کرده است.

زنان نه پا به پای مردان، که در بسیاری مواقع پیش‌تر از آن ها مبارزه می‌کنند...

حتی اگر به گفته و باورهای اسلامی خود این حاکمان نیز رجوع کنیم، به زنان مبارز مهمی در تاریخ اسلام برخورد می‌کنیم: فاطمه زینب خدیجه و... حکومت اسلامیِ مسلط بر کشورمان به قدرت زنان آگاه است و مداحانِ این حکومت بارها و بارها از خطبه ‌های آتشین زینب در بارگاه یزید گفته‌اند، و اکنون آنها با زنانی از جنس زینبی که در باور خود دارند روبرو گشته‌اند؛ منتهی تاب تحمل آن را ندارند زیرا که این زینبان خودِ این حاکمان را در جایگاه یزید نشانده‌اند و در برابرشان با قدرت خطابه سر داده اند.

امروزه دختران جوانی همچون صبا کرد‌افشاری، یاسمین آریانی، آتنا دائمی و سپیده‌ قلیان هر کدام به مهرهء مهمی در بازی شطرنج حکومت اسلامی بدل گشته‌ و، قدرتمند و استوار، همهء موانع را کنار زده و خود به اصطلاح «مقام عظمای ولایت» را هدف گرفته‌اند.

کار زنان ایرانی از آن جهت قابل ستایش و مهم است که این مبارزان شجاع در سرزمینی زندگی می کنند که رژیمی اسلامی، با قوانین و سنت‌های متحجرانه اش، بر آن حکومت دارد اما، علیرغم سرکوب های آن، در جای جای ایران زمین زنان مبارز همچون گلی در شوره‌زار از خاک سر بر آورده و به خاری در چشم دیکتاتور تبدیل شده اند.

نمونهء بارز ضعف و بیم حکومت از زنان سوء ‌قصد به گوهر عشقی است، زنی با جثه‌ای نحیف که از خانهء کوچک ته یک کوچه بن بست، توانست پایه‌های بیت رهبری را به لرزه درآورد.

آری، وزیر کشور درست گفته است. در واقع این یکی از موارد نادری است که کسی در قلب حکومت اسلامی سخن راست به زبان می‌آورد و ناخواسته به ما می گوید که این حکومت نامشروع به زودی توسط زنان شجاع ایرانی به زباله‌دان تاریخ انداخته خواهد شد.

بازگشت به خانه