دیر رسیدم

افشین بابازاده

دیر رسیدم

چشمان میخانه بسته بود.

در آن تاریکی

            روی آفتاب نیمروز

                          پا می گذاشتم و

تنها بانگ گام هایی را می شنیدم

که روی هوای آزاد

پا می کوبیدند.

دیر رسیدم

چند سرب پیش پا افتاده

در سینه ها سرد می شد و

‌‌واژه های سردرگم و تنهایم

نوازشی با خود نداشتند.

در آفتاب بی رمق

مشت کوبیدم به پنجره

میخانه خوابیده بود و

در تاریکی پیش پا افتاده

کسی اشک نمی ریخت.

بازگشت به خانه