جامعه ‌شناسی یک بیماری

قربان عباسی

یکی از بنیادی‌ترین مبانی نظریه‌های سیاسی، پرداختن به این پرسش است که؛ با برکناری یک حاکمیت، چه آلترناتیوهائی وجود دارد و چه حکومتی را باید جایگزین کرد؟

باید به فکر سازوکاری سیاسی و حقوقی بود که هر حکومتی را که قرار است بر سر کار بیاوریم، صرف نظر از شکل آن، چنانچه در جهت تحقق وعده‌ها و اقوال و کسب منافع همگانی و کشور نتوانست مؤثر و کارآمد باشد، بدون توسل به مبارزه، انقلاب، فروپاشی و درگیری، بتوان در هر زمان بدون فوت وقت، از طریق قوانین مدنی و صرفا با رای مردم آن‌را به زیر کشید.

این پرسش اگرچه با ادبیات ساده و عامیانه مطرح می‌شود اما در کنه خود، یکی از دیرینه‌ترین پرسش‌های فلسفهء سیاسی است و قدمت آن به زمان افلاطون در یونان باستان می‌رسد.

افلاطون در یک بند مشهور از کتاب خود به نام جمهوری، می‌گوید که فیلسوفان باید شاه شوند و به عکس، شاهان یا حاکمان مستبد همچون فیلسوفان تعلیم یابند.

افلاطون تنها فیلسوفی نیست که درباره این پرسش که چه کسی حکومت کند، نظریه پردازی کرده است.

مارکسیسم نیز به عنوان یک نظام فلسفی دربارهء دولت، ملت و حاکمیت حرف دارد.

مارکس از دیکتاتوری پرولتاریا، به مثابه ویژگی ماهوی دوران گذار از سرمایه داری به سوسیالیسم و کمونیسم و از تمرکز قدرت سیاسی در دست اکثریت جامعه، یعنی طبقهء کارگر، در قالب شوراها صحبت می‌کند.

آنچه در یک انقلاب یا فرو‌پا‌شی حائز اهمیت است این پرسش است که مردم و متفکران از خود بپرسند «به راستی با کنار رفتن حکومت فعلی، به هر نحو ممکن، چه کسی یا چه گروهی باید به چه گونه‌ای زمام امور را به دست بگیرد تا اوضاع به نفع ملت و کشور سامان یابد و این روند بتواند ادامه داشته باشد؟»

این، درست همان نقطه ای است که به نظر می‌رسد جامعه هنوز به توافقی بر سر آن دست نیافته است. با این وجود، حتی اگر روزی یک اجماع کلی بر سر این موضوع حاصل شود که چه کسی یا چه گروهی باید حکومت کند، باز هم گرهی از کار فروبسته ما نخواهد گشود و هنوز یک مسأله مهم دیگر وجود دارد که باید روشن شود.

پرسشی غلط برای همه فصول

کارل پوپر، فیلسوف سیاسی معاصر برای رد این ایده افلاطون که فیلسوفان باید حاکم شوند، توماس مازاریک (به تعبیر او فیلسوف – شاهِ جمهوریِ چکسلواکی) را مثال می‌آورد که یک فیلسوف متبحر بود و در عین حال، متأثر از نظریه های فلسفی نادرست (به تعبیر پوپر) دست به اقداماتی زد که تجزیهء امپراتوری قدیمی اتریش را به دنبال داشت.

رویدادی که برای اروپا و جهان فاجعه بار بود و بی‌ثباتی حاصل از آن تا حد زیادی سبب ظهور نازیسم و حتی موجب سقوط خود جمهوری چکسلواکی مازاریک بود.

از دید پوپر، پرسش مشهور افلاطون مبنی بر اینکه «چه کسی باید حکومت کند؟» اشتباه است و منشاء تمام باورهای غلط ما از فلسفهء سیاسی.

از دید او این یک ایدهء جنون‌آمیز خواهد بود اگر که امیدوار باشیم انتخاب بهترین، شایسته‌ترین و لایق‌ترین حاکمان، الزاماً سعادت برای عموم مردم جامعه به ارمغان خواهد آورد.

به نظر کارل پوپر در عمل تنها دو نوع عمده حکومت وجود دارد:

١-حکومت هایی که بدون خشونت و خونریزی و از طریق انتخابات از قدرت خلع می‌شوند و سقوط می‌کنند.

٢-حکومت‌هایی که فقط توسط انقلاب‌های خونین می‌توان آنها را از قدرت خلع کرد و به زیر کشید. پوپر آنها را حکومت‌های استبدادی یا همان دیکتاتوری می‌نامد.

از دید این فیلسوف سیاسی، این پرسش و نگرشِ اتوپیایی (آرمانشهری) افلاطونی که “چه کسی باید حکومت کند؟” چندان مهم نیست. به این پرسش می‌توان به شکل‌های گوناگون پاسخ داد. مثلاً، می‌توان گفت “بهترين‌ها بايد حکومت کنند” يا فرزانگان یا در بهترين حالت ممکن است با رویکردی دموکراتیک بگوییم، اکثريت بايد حکومت کند.

اما در فلسفهء سیاسی، پرسشی مهم‌تر از آن وجود دارد که همه ما باید ذهن و اندیشه خود را به آن معطوف کنیم، و نه به نظریاتی که در تقابل با شکل گیری یک جامعه باز هستند.

ما باید با نظریاتی مشغول باشیم که به ما می‌آموزند چگونه می‌توان حکومتی را روی کار آورد که عزل یا براندازی آن در هر زمان بدون نزاع و درگیری‌های سیاسی و اجتماعی و تنها با صندوق رای ممکن باشد، نه با نظریاتی مانند رویکرد فلسفی افلاطون (در توضیح مدینهء فاضله) یا نظریه‌های هگل و مارکس که، به تعبیر پوپر، به تئوری‌های توتالیتر و اصطلاحاً به توتاليتاريانيسم می‌انجامند.

________________________

* از «جامعه باز و دشمنان آن» - کارل ریموند پوپر، فیلسوف لیبرال

بازگشت به خانه