کمبود جا در زندان های رژیم: راهکار سال 88 و راهکار امروز

سام قندچی

 امروز دیگر مهم نیست شما زندانی شده ای چون دانشجوی معترضی یا فعال حوزه ی زنان یا روزنامه نگار، یا که فعال مدنی، فعال سیاسی و یا حتی شهروند عادی معترض در کوچه و خیابان، شما جملگی «زندانی سیاسی» هستید چون به جنایات رژیم اسلامی و مشخصاً در این دوره از مبارزات مردم ایران به قتل دولتی #مهسا_امینی توسط نیروهای انتظامی "جمهوری" اسلامی خمینی، اعتراض کرده اید و در پاسخ به کشته شدن زنده یاد ژینا مهسا امینی گفته اید "جمهوری" اسلامی نمی خواهید! در نتیجه در حال حاضر واقعاً همه ی این دسته بندی های زندانیان سیاسی حتی برای این رژیم تفاوتی ندارند و همه ی این زندانیان نظیر زندانیان سیاسی قدیمی همچون آقای سعید ماسوری، خانم مریم اکبری منفرد و خانم زینب جلالیان، زندانی سیاسی تلقی می شوند! از دیدگاه این نگارنده اصلاً زندانی سیاسی نباید وجود داشته باشد چرا که همه ی این زندانیان به دلیل مخالفت با دیدگاه سیاسی رژیم حاکم در زندان هستند و نه ارتکاب عملی خلاف! 

لازم به گفتن نیست که رژیم اسلامی حاکم بر ایران در 43 سال گذشته نشان داده اختلاف با دیدگاه سیاسی رژیم حتی در مورد موضوعی نظیر نحوه ی لباس پوشیدن خانمها، جرم تلقی می شود و هزاران نفر را در این سالها مورد اسید پاشی و امثالهم توسط عوامل لباس شخصی رژیم قرار داده، و به زندان انداختن خانمهای به اصطلاح "متخلف" توسط دولت رسمی کشور در همه ی دولتهای "جمهوری اسلامی،" چه اصلاح طلب و چه اصولگرا، انجام شده است! حالا در این وضعیت که شمار زندانیان تازه که از دیدگاه این قلم جملگی «زندانی سیاسی» هستند، و رژیم هم با کمبود جا در زندانها روبروست، دوباره رژیم دارد سراغ راهکاری می رود که در سال 1388 در دوران جنبش سبز برگزید، و آنهم کاری بود که در کهریزک با زندانیان سیاسی کرد و درباره اش کتابها نوشته شده و نیازی به توضیح این نگارنده نیست و حتی اصطلاحی در 13 سال گذشته در زبان فارسی به وجود آمده بنام «کهریزکی کردن» که عوامل خود رژیم هم از آن اصطلاح برای تهدید آزادیخواهان استفاده می کنند! 

در واقع برای این رژیم، گام بعدی که سال هاست برداشته اما رسمی نشده، تبدیل کل ایران به یک گولاگ بزرگ به وسعت کل ایران، یا زندان رسمی است یعنی بر تن همهء مردم نظیر برخی کشورهای کمونیستی یک یونیفورم واحد و کلاه واحد شاید «راه راه» بپوشانند و کل ایران را رسماً بعنوان «زندان بزرگ» مردم کشور اعلام کنند، و همزمان به عوامل رژیم و خانواده هایشان محلی بزرگتر از «شهرک قدس» برای زندگی تخصیص دهند با حفاظت کامل از سوی سپاه پاسداران و فرماندهانی نظیر خانم لیلا واثقی که هر معترضی را از دور، پیش از نزدیک شدن به قلعه ی حفاظت شده ی خودشان، با مسلسل هدف گلوله قرار دهند، آنچه در دوران خیزش آبان ماه 1398 به یاد داریم و زنده یاد «پویا بختیاری» در همان آبان ماه سه سال پیش جان باخت! 

حالا، اپوزیسیون، به معنای وسیع کلمه که در سطور بالا توضیح داده شد، و امروز به طور آشکار در این روزهای خیزش ضد حجاب اجباری شاهد آن هستیم، چه کار می تواند برای زندانیان سیاسی بکند؟

رژیم اسلامی کل ایران را به زندان تبدیل کرده و دیگر نیازی به جای خاصی به نام زندان ندارد و عوامل اش می توانند در پناه تفنگ «لیلا واثقی» ها زندگی کنند و در مورد بقیهء مردم نیز که جملگی زندانی هستند لزومی ندارد که هر روز تعدادی به زندان بیافتند و این رژیم را با کمبود جا در زندان ها روبرو کنند تا کهریزکی تازه خلق کند!

پس آیا وقت آن نیست که در همهء شهرهای ایران جلوی زندان های رژیم، که زندانیان سیاسی، یعنی همهء معترضان از جمله مردم عادی معترض را، در آنها جای داده اند برویم و خواستار تعطیل شدن این زندان ها شویم؟

به اندازه ی کافی در دهه ی 60 و در کهریزک 1388 جنایت شده که پرونده های این رژیم در مراجع بین المللی دیگر جای خالی ندارد و نیازی به حمید نوری های تازه نیست!

به امید جمهوری آینده نگر دموکراتیک و سکولار در ایران،

ششم مهر ماه 1401 – September 28, 2022

http://www.ghandchi.com/4346-zendanian-siyasi.htm

مطالب مرتبط:

1     2     3     4     5     6     7     8     9     10     11     12     13     14     15     16     17

بازگشت به خانه