Sculpture by:  Paula Slater CA

________________________

میرا   تو   نیستی،   مهسا!

پرتو نوری علا

مهسای ما، از سپیده آمده بود، از ندا و نسرین و شیوا

از مریم، از ریرا، از بکتاش، از زینب و پویا

از نوید، از ستار، از محمود، از نرگس، از محمد و گلرخ و آتنا

از زَم و آرش و نازنین، از کسری

مهسای ما از رویا آمده بود و

حدیث و نیکا و سارینا امتداد مهسا گشتند.

میرا تو نیستی، مهسا! جانِ جوانِ زندگی، ژینا!

با گیسوانی آغشته به عطر گل های کردستان

بیرون زده از گوشه و کنار سر بندت

که حرامّیِ چشمچرانِ "گشت ارشاد" را 

به وسوسه انداخت.

آه... ژینا! مهسا! دختر همیشۀ ایران

اگر مغرور و جوان و زیبا نبودی

حرامّیِ اسلحه پوش، نیم نگاهی به تو نمی انداخت.

تو در سکوت، او را به سُخره گرفتی 

و او خشم اش را، در جامۀ کثیف قدرت، بر سرت کوبید.

آسمان ایران خونین شد؛ به نافرمانی ابر و باد درآمد.

مهسا! پیکر جوانت را به خاک سپردیم

تا نوباوگان، با آگاهی و دلیری 

گوهر از زمین برگیرند؛ 

اکنون تماشا کن

یک دُورِ پر شکوه

آغاز گشته است.

کالیفرنیا، 2022/1401

بازگشت به خانه