ویدئوی سخنان شاهزاده رضا پهلوی◄

«قدرت مردم متحد»

متن سخنرانی و پاسخ های شاهزاده رضا پهلوی

20 اکتبر 2022

شاهزاده رضا پهلوی: وقت بخیر و با سپاس از شرکت شما نمایندگان رسانه‌ها در این کنفرانس مطبوعاتی.

درود بر همت شما دختران و پسران زنان و مردان میهن عزیزمان ایران، که با اتحادی بی نظیر و جنبشی شجاعانه و آگاهانه جهانی را به حیرت انداختید و به حرکت درآوردید. طنین انقلاب شما امروز تحسین جهانیان را برانگیخته است. از سیاستمداران و مشاهیر دنیای هنر و ورزش تا نویسندگان و دانشمندان و سایر شخصیت‌های به نام جهان به پشتیبانی از شما برخاسته‌اند. در دوران مدرن هیچگاه جامعهء جهانی چنین پشتیبانی از جنبشی مردمی در مقابل استبداد نشان نداده است، نه از مردم روسیه در آزادی از کمونیزم، نه در بهار عربی و نه در هیچ انقلاب دموکراتیک سدهء پیش ندیدیم که تمام نمایندگان پارلمان فرانسه، با احترام به پا خیزند و در پارلمان اروپا و مجلس نمایندگان آلمان نطق های آتشین کنند. این از نتایج اولیهء همبستگی و اتحاد شما است که حتی دولت آمریکا چنین چرخش سریعی در مواضع خود نسبت به ایران داشته است. شما در بیش از یک ماه گذشته، ارادء خود را نه تنها بر خیابان های ایران که بر اتاق های تصمیم‌گیری و سیاست‌گذاری در سراسر جهان حاکم کرده‌اید و نشان داده‌اید که هیچ دولتی هرگز نمی تواند سرنوشت ایران را بر خلاف خواست ملت ایران تعیین کند.

بی نهایت برای من شیرین است که می‌بینم آن اتحادی که برای چند دهه بر لزوم شکل‌گیری آن تاکید کردم، امروز به وجود آمده و در حال میوه دادن است. جنبش شما ماشین پروپاگاندا و روایت سازی رژیم را نیز زمین‌گیر کرد. اتحاد سراسری شما هم میهنان نقشه رژیم را که کارش شکاف و نفاق افکنی در صفوف مردم است، بر هم زد. می‌خواستند زن برده مرد باشد، اما شما زنان با پشتیبانی همسران، برادران، پدران و پسران خود اولین انقلاب زنان در تاریخ را رقم زدید.

با هراس افکنی طبقاتی می گفتند: «اگر ما نباشیم جوانان فرودست خانه ثروتمندان را غارت خواهند کرد». اما دیدیم که شهروندان دلسوز درِ منازل شان را برای پناه دادن به همان جوانان باز کردند. این چماق و مسلسل های رژیم بود که اتومبیل و در و دیوار خانه مردم را تخریب کرد و نیروهای به اصطلاح امنیتی و در واقع ضد امنیتی بودند، که به دارایی‌های مردم آسیب زدند.

گفتند: «اگر ما برویم ایران سوریه می‌شود». اما شما ملت متحد در سراسر ایران نشان دادید که همه پشت و پناه یکدیگرید و روشن ساختید که با تمام تنوعات تباری، زبانی، جنسیتی، عقیدتی و آئینی، ملتی یکپارچه‌اید. با هراس افکنی در مورد خطر تجزیه، انگشت اتهام شان را به سوی هم میهنان کرد و بلوچ ما بردند. شما اما در چهار گوشهء ایران بانگ اتحاد سر دادید و فریاد زدید: «سنندج، زاهدان، چشم و چراغ ایران» سرود «ژن، ژیان، آزادی» را از کردستان به سراسر ایران بردید. و نام و تصویر «ژینا» را سمبل انقلاب خود کردید. و در یک کلام به شعار «جانم فدای ایران» در عمل معنی بخشیدید.

با هدف شوم تحریک به  جنگ مسلحانه، زاهدان و سندج و سقز و بوکان و مریوان را به مسلسل بستند، و با موشک و پهپاد به دفاتر «احزاب کرد» در آن سوی مرزها حمله کردند. صفوف متحد همه ایرانیان که اینک در مقابل جنایات رژیم، تبدیل به پیکری واحد و درختی تنومند شده‌اند، این حربه را نیز ناکام گذاشت.

جمهوری اسلامی از روز نخست همه نیروی خود را به کار گرفت تا میان ایرانیان خارج و داخل اختلاف بیاندازد و هر کوششی در خارج برای پشتبانی از خواست هم میهنان در داخل را زیر سئوال ببرد و تخطئه کند. شما اما نشان دادید که اثرگذاری ایرانیان خارج بر سیاست بین المللی، یکی از ستون‌های حمایت از جنبش در حمایت از داخل کشور است. صدها هزار ایرانی در بیش از ۱۵۰ شهر در سراسر جهان با اتحادی بی نظیر به خیابان ها آمدید و تاثیرات بزرگی در تغییر مواضع و سیاست‌های دولت های خارجی نسبت به انقلاب ملی ایران گذاشتید. تظاهرات 50 هزار نفری ایرانیان در تورنتو و تظاهرات در دیگر شهرهای کانادا بود که منجر به تصمیم دولت این کشور برای تحریم ۱۰ هزار نیروی سرکوبگر رژیم شد. اتفاقی که در تاریخ کانادا بی سابقه است.

اما این پیروزی‌های اولیه نباید ما را متوقف کند. بلکه باید سکوئی شود تا تلاش‌ها برای بایکوت و انزوای جهانی رژیم و حمایت حداکثری از انقلاب ملت ایران را با قدرت بیشتر ادامه دهیم و یک صدا خواهان اخراج سفرا و دیپلمات‌های جمهوری اسلامی و تعیین نمایندگان ویژه برای گفتگو با ملت ایران، به جای مذاکرات بی نتیجه با رژیم، شویم. اینها خواسته هایی است که به ویژه در دیدارها و گفتگوهائی که در یک ماه گذشته با سیاستگذاران و قانونگذاران داشته‌ام بر آنها تاکید کرده‌ام.

در کنار آن، ایجاد صندوق‌هائی برای پشتیبانی از اعتراضات و اعتصابات، و تامین آزادی ارتباطات، از دیگر راه‌های حمایت از مردم ایران است که شخصاً سال ها برای ایجاد آن رایزنی کرده‌ام. امروز می توانم به شما اعلام کنم که تعدادی از این صندوق‌ها در مراحل پایانی راه‌اندازی است و موسسان و گردانندگان آنها هم اکنون در تلاش هستند تا برخی موانع قانونی باقی مانده، بویژه برای ارسال کمک ها به ایران، را هر چه زودتر برطرف کنند.

در همین رابطه باید به تکنولوژی اینترنت ماهواره‌ای مانند «استارلینک» اشاره کرد که هم اکنون تعدادی از ترمینال های آن در ایران فعال شده است و کمکی مهم به هم میهنان در حفظ ارتباط شان با یکدیگر و دنیای خارج خواهد بود. اینترنت آزاد غیردولتی، نه فقط برای پیروزی اعتراضات امروز بلکه برای آیندهء ایران نیز دارای اهمیت است. تا هیچ حکومتی هرگز نتواند «آزادی» را که به قیمت خون جوانان ایران به دست آمده با قطع ارتباطات پایمال کند.

در اینجا می‌خواهم تاکید کنم که امروز، هر کس به هر شکلی در صفوف متحد مردم نفاق بیفکند، تنها به عمر جمهوری اسلامی می افزاید و خواسته یا ناخواسته کمک می کند که این رژیم خون ریز و متوحش جان های بیشتری را بگیرد.

من در آغاز ماه جاری میلادی از دبیرکل سازمان ملل درخواست کردم تا از ایجاد یک کمیسیون تحقیق در شورای حقوق بشر برای رسیدگی به جنایات جمهوری اسلامی و شناسایی و پاسخگو کردن مرتکبان جنایت در ایران پشتیبانی کند. چنین کمیسیونی می بایست تا زمان تثبیت دموکراسی قائم به حقوق بشر در ایران فعال و موثر باقی بماند.

همچنین، در نامهء دیگری که روز گذشته به مدیر اجرائی صندوق کودکان ملل متحد «یونیسف» ارسال کردم، از این نهاد زیر نظر سازمان ملل خواستم تا تحقیقات ویژه‌ای را در خصوص کشتار کودکان و سرکوب دانش آموزان در ایران انجام دهد. آنچه در اردبیل و شهرهای دیگر ایران رخ داد مصداق «جنایت علیه بشریت» و «کودک آزاری» سیستماتیک است و آمران و عاملان آن باید مسئول شناخته و پاسخگو شوند.

اگرچه مسئولیت اصلی جنایات رژیم با آمران و عاملان آن است، اما همهء شمائی که یونیفرم نظامی به تن دارید، به ویژه شما ارتشیان ایران، موظفید تا حامی مردم و حافظ جان شان باشید. اگر هنوز نمی توانید آشکارا به مردم تان بپیوندید، دست کم مسئولیت دارید تا دستگاه سرکوب رژیم را مختل و فلج کنید. این وظیفهء ملی، میهنی و انسانی شما است. به سوگندی که خورده اید عمل کنید و هر چه زودتر حساب خود را از رژیم وامانده و رهبر درمانده‌اش جدا سازید

هم‌میهنانم! شما به این نتیجه رسیده اید که ذهنیت قرون وسطایی رژیم سازگار با حکمرانی در قرن بیست و یکم نیست. حکومتی فاسد و بی کفایت برای مشکلات طاقت‌فرسای شما که خود موجب آن بوده هیچ راه حلی ندارد. اما آلترناتیو این رژیم چیست؟

در کنفرانس خبری روز ۱۳ خرداد امسال گفتم که بزرگترین اپوزیسیون و آلترناتیو  جمهوری اسلامی، شما ملت ایران هستید. آنها که به من خورده گرفتند و گفتند: «ملت نمی تواند خودش را مدیریت کند»، اکنون عملکرد شما در ایجاد هماهنگی، همبستگی و شعارهای وحدت آور را تحسین می‌کنند. توان «مدیریت غیرمتمرکزِ» شما، که نیروهای سرکوب رژیم را عاصی کرده، ویژگی نسل متعلق به جهان ارتباطات است؛ نسلی که مهارت‌های مدیریت غیرمتمرکز را آموخته است و اصراری و حتی نیازی به رهبری فردی و متمرکز ندارد.

خوشحال هستم که تاکید من در سال های اخیر برای جانشین کردن «فرد محوری» با «سیستم محوری» در صحنهء سیاسی ایران از سوی شما پذیرفته شد و در مسیر عملی شدن قرار دارد. امیدوارم این روند، که در فاز کنونی شاهد رشد آن هستیم، در آیندهء دموکراتیک ایران تثبیت و بطور کامل اجرائی شود.

روزی می‌رسد که پیکان قدرت از دست رژیم خارج خواهد شد و از هم اکنون باید برای آن آماده باشیم. روشن است که «دولت موقت جایگزین» پیش از هر چیزی باید «حقانیت» و «مقبولیت» داشته باشد. بویژه از سوی شما نسل امروز که با جنبش انقلابی خود پایه های رژیم را به لرزه در آورده‌اید. همچنین دولت موقت باید تنوع طیفی و توان همکاری «تکثرگرا» را نشان دهد وگرنه نخواهد توانست سنگ بنای دموکراسی ایران را تراز بگذارد. دولت موقت ایران با بهره‌گیری از مجموعه‌ای از تجربیات و کفایت های لازم باید بتواند این مأموریت‌ها و وظایف را به انجام برساند: جلب اعتماد مردم و برقراری آرامش، ثبات و امنیت کشور، وضع قانون و عدالت انتقالی، تضمین آزادی ها و حقوق مردم، حل مسائل و مشکلات فوری معیشتی مردم، تنظیم سیاست خارجی لازم برای تامین منافع ملی ایران و برگزاری همه‌پرسی و تعیین شکل حکومت «دموکراتیک و سکولار» آینده.

قابل تصور است که اگر نیروی دموکراسی خواهی از فرایند تشکیل دولت موقت کنار گذاشته شود، انتخابات برای «مجلس موسسان» و دولت برخاسته از قانون مصوب آن را آزاد و منصفانه نخواهد دانست. بنابراین، دولت موقت باید برآمده از افراد و تشکل های سیاسی باشد که توان همکاری با یکدیگر را دارند؛ نه آنان که پیشاپیش با حق مشارکت دیگران مخالف هستند و قصد دارند، با پیش دستی، مانع مشارکت دموکراتیک و مساوی شهروندان شوند.

وجدانم حق گفتن این «باید» را می دهد. چون هرگز طالب قدرت و هیچ مقام قدرت سیاسی نبوده ام، نیستم و نخواهم بود. و در انتخاب آینده مبلغ و حامی هیچ حزب و سازمان، و یا شکل حکومت در مقابل دیگری نخواهم بود. اگر بودم، حق داشتید هرچه می‌گویم را حمل بر منافع سیاسی شخصی بدانید. همهء تئوری ها و اشکال حکومت دموکراتیک برای من محترم هستند.

آنچه برای من اهمیت دارد پیروزی «حاکمیت مردم» است. پس از ۴۳ سال تحقیر، سرکوب و فقر، امروز به همت و همبستگی جوانان و نوجوانان کشورمان همه جان تازه ای گرفته ایم. تردید ندارم که در پرتو حاکمیت مردم، سرمایه های استثنایی انسانی و طبیعی کشور ما آینده ای درخشان را برای ایران نوید می‌دهند. ایران، این مرز پرگوهر، دوباره سرافراز و معتبر خواهد شد و در سایهء پرچم ملی مان افتخار خواهد آفرید. پیروزی در گرو استقامت و تداوم اتحاد ما است. پاینده ایران.

****

خبرنگار ایران اینترنشنال: سلام شاهزاده پهلوی، من سمیرا قرائی هستم از ایران اینترنشنال. در صحبت هایتان اشاره کردید به مشکلات طاقت فرسائی که جمهوری اسلامی ایجاد کرده دیگر راه حلی ندارد. سئوال من از شما این است که راه حل های شما چه است؟ اگر بخواهیم یک مشکل یا معضل اصلی را بخواهید نام ببرید که باید فوری و فوتی به آن پرداخته شود این معضل چه هست؟ و شما چه راه حلی برای آن دارید؟ در جای دیگر اشاره کردید که نظری در رابطه با شکل و فرمت دولت آتی ندارید، اگر که به لحاظ شخصی بخواهید بگویید که چه چیزی از نظر شما برای ایران می تواند راهگشا باشد، این دولت را شما در چه شکل و فرمتی می بیند؟ ممنونم.

شاهزاده رضا پهلوی: در اصل داریم به دو فاز متفاوت نگاه می‌کنیم. [یکی] فاز کنونی، که فاز قبل از فروپاشی نظام است، طبیعتاً مهمترین مسئله در آن همسویی، همکاری و پشتیبانی از نهضت های داخل کشور است، با همکاری مستقیم بین نیروهایی که خارج از کشور به این کار دارند می پردازند و همچنان با نیروهایی که در داخل کشور هستند. اینکه از لحاظ تاکتیکی دقیقاً چه کاری بایست و می‌توان انجام داد، واقعا بستگی به شرایط عینی و منطقه‌ای در کشور ما دارد و همانطور که اشاره کردم یکی از راه‌های موفق این بوده که، سیبل [هدفِ] مشخصی به نظام داده نمی‌شود که گروه خاصی یا رهبریت خاصی یا محلی خاصی را بتوانند نشانه بگیرند. هر چقدر بیشتر نیروهایشان متفرق و پخش باشند، کار مبارزین را آسان‌تر می‌کند و کار مقابله را برای رژیم مشکل تر. و این یک تاکتیک موفقی بوده که در عمل دیدیم تا برسیم به مرحله فروپاشی.

اما، همانطور که در سخنرانی اشاره کردم، خیلی مهم است که از هم اکنون پیش بینی و برنامه ریزی اینکه آن دولت موقت یا انتقالی (هرچه اسمش را بگذاریم) واقعا دارای چه مسئولیت هایی است [انجام شود].

در واقع دو کار مهم است. یکی وضعیت آنی کشور است که به آن اشاره کردم. ولی مهمترین مسئله از دید یک روند دموکراتیک برای به نتیجه نهایی رسیدن است که سال ها است که راجع به آن صحبت کردیم و من به سهم خودم صحبت کردم؛ قبول آن مکانیزمی است که در اصل تصمیم گیر است.

بالاترین مرجع تصمیم‌گیری، مجلسی است که نمایندگان مردم در آنجا بتوانند این تصمیمات را بگیرند. و در اصل اگر بخواهم بگویم؛ تفاوتی که امروز در صحنه ملاحظه می کنم این است که زمانی بود در اپوزیسیون به طور کلی همه درگیر تئوری های حکومتی خود بودند ولی کمتر توجه می‌کردند به تئوری حاکمیت، در اصل رسیدیم به مرحله‌ای که از دو حال خارج نیست: یا یک تئوری حاکمیت مشترک همه داریم و قبول می‌کنیم به عنوان یک مرجع تصمیم‌گیری، یا نداریم. اکثر نیروهای دموکراسی‌خواه تا آنجایی که من می‌دانم اعتقاد و توافق بر این مسئله دارند. که در آنجایی که اختلاف نظر هست در تئوری حکومت، آن مجلس موسسان است که به این مسائل خواهد پرداخت. و لااقل به این فرم می‌توانیم به این نتیجه دموکراتیک برسیم.

من شخصاً هیچ تئوری حکومتی خاصی را ترجیح به دیگری نمی‌دهم تا زمانی که اساس اش یک حکومت «سکولار دموکراتیک» باشد که در آن این شرایط واقعاً از نظر حقوق بشر، از نظر یکپارچگی مملکت و خیلی مسائل دیگر در آن رعایت بشود؛ آن تصمیم مردم است که نهایتا چه می‌خواهند. ولی برای خودم هیچ نقش سیاسی و حکومتی نمی بینم و نمی خواهم داشته باشم که دلایل بسیاری دارد که وقت شما را امروز با آن نمی‌گیرم و به موقع توضیحات خودم را خواهم داد.

من تنها هدفم همیشه این بوده که برسیم به آن روزی که مردم بتوانند بروند پای صندوق رای و آزادانه راجع به سرنوشت خودشان بتوانند تصمیم بگیرند. این تنها فوکوس [تمرکز] من در تمام این سال ها بوده و مبنای همکاری و دستی که به سوی دیگران دراز کردم برای اینکه با هم بتوانیم مشترکا به این مرحله از کار برسیم که مملکت واقعا بتواند، واقعا مردم در اصل در شعاری که می‌گویند: «ایران مان را پس بگیریم» یعنی چی؟ یعنی مردم حاکم هستند بر سرنوشت خودشان نه هیچ چیز دیگر؛ و داریم روز به روز به این مرحله نزدیک تر می شویم. پس در فاز کنونی، همبستگی و هم صدایی بسیار کلیدی است با درک اینکه زمان برای رقابت های حزبی و سیاسی خواهد بود ولی اکنون وقت آن نیست و این زمینه را باید از حالا بچینیم.

خبرنگار تلویزیون ایران فردا: درود بر شما شاهزادهء عزیز. بهنام امینی هستم از تلویزیون ایران فردا. خدمت شما عرض کنم می‌دانم که جنابعالی، در طی ۴۰ سال گذشته، همواره در تماس هایی که با مقامات کشورهای غربی داشتید بر این نکته تاکید کردید که به جای سرمایه‌گذاری بر روی حکومت اسلامی بهتر است که روی مردم سرمایه گذاری بکنید. بعد از خیزش ملی در ایران ما شاهد تغییر لحن برخی کشورهای غربی و مقامات آمریکایی هستیم. پرسش من از جنابعالی این است که آیا این تغییر لحن می تواند به یک تغییر سیاست منجر بشود؟ و اگر این اتفاق بیافتد قدم بعدی چه خواهد بود؟ از این جهت عرض می‌کنم که بهر حال خود مردم همواره گفته‌اند که ما بدون انکا به هیچ نیروی خارجی با جمهوری اسلامی مبارزه می کنیم ولی از این جهت مهم هست این تغییر سیاست که هزینه مبارزه را برای مردم ایران کمتر خواهد کرد. سپاسگزارم.

شاهزاده رضا پهلوی: در واقع واضح ترین مسئله این است که کدام سناریوی بُرد بِرد است. تمام معضلات ناشی از بدو پیدایش جمهوری اسلامی چه در منطقه چه حتی در جاهای بسیار دورتر از ونزوئلا بگیرید و نه چندان دور از ما، اوکراین، همه چیز یک جوری مربوط می‌شود به عملکرد جمهوری اسلامی. و در اصل از بین رفتن این نظام مشکل خیلی ها را حل خواهد کرد، از خیلی لحاظ. منتها تا به حال دیده ایم که اکثر سیاست‌های کشورهای غربی اصولاً با یک تفکر کوتاه مدت و در قالب آنچه که موجود دارد، رقم می‌خورد. و مهمترین سئوالی که باید به آن بپردازند - که مدت ها است از آنها پرسیده ایم و اکنون بخصوص باید از آنها بپرسیم یا یادآور بشویم - این است که غیر مسئولانه خواهد بود از جانب این دولت‌ها که پیش‌بینی و فرض اینکه نظام ممکن است فردا دیگر نباشد را اصلاً در نظر نگیرند, چون داریم به آن می رسیم؛ و آیا برای این مسئله راه حلی دارند یا نه؟ این یک. دو [اینکه] اگر پاسخ به این سئوال مثبت است، مسلما پاسخ آن را از آقای خامنه‌ای نخواهند گرفت، بلکه از نمایندگان مردم و آزادی خواهان  باید این سئوال را بپرسند و در آنجاست که اشاره کردم که برقراری دیالوگ با «نمایندگان سیاسی مردم ایران»، چه در درون و چه در خارج، برای پیدا کردن راه حل و درک «آلترناتیو» آن چیزی است که تا به حال هرگز ندیده بودیم، ولی شاید این برخورد جدید دولت ها که امروز به وضوح دیگر نمی‌توانند منکر این باشند که اکثریت مردم ایران، این نظام را دیگر نمی خواهند، نخواهند وارد این باب از صحبت بشوند. واقعاً در این مورد باید کریدیت اصلی را به خود مردم ایران داد که با دست خالی کاری کردند که بعضی دولت‌ها وادار شدند به یک سری پاسخگویی ها.

یادم می آید زمانی که نلسون ماندلا همچنان در زندان بود و حکومت آپارتاید در آفریقای جنوبی پابرجا، ولی انقدر بالاخره دنیا عاصی شد و آنقدر غیرقابل تحمل شد که خیلی از دولت ها مجبور شدند فشار بیاورند بر دولت پروتریا. در خیلی نهضت های دیگر هم، بدون حمایت بین‌المللی هیچ‌کدام از این نهضت‌های آزادی خواه نتوانستند موفق باشند، و یا لااقل با کمک دنیا خیلی ساده تر و با هزینه کمتر - همانطور که شما اشاره کردید - به نتیجه رسیدند. از جنبش کارگری سولیداریته در لهستان بگیرید تا خیلی نهضت های دیگری که در جهان دیدیم. از این لحاظ که ایران مستثنا نیست.

با توجه به اینکه تاثیرگذاری آنچه که در ایران اتفاق می افتد فقط معطوف به آن کشور تنها نیست، مورد لهستان بیشتر به خود لهستان مربوط بود، آفریقای جنوبی، به خود افریقای جنوبی بیشتر مربوط بود، ولی اتفاقی که در ایران می افتد دنیا را تغییر خواهد داد. از این لحاظ ایران واقعاً یک اهمیت ویژه‌ای دارد و برای همین است که بهترین فرمول برای جهان، که هم منافع ایران و مردم ایران در آن تضمین باشد، هم بسیاری از خواسته های خودشان و نگرانی های خودشان از این وضع برطرف بشود، تغییر نظام در ایران است.

با این علم که این خواست مردم ایران است. این نیست که یک سیاست خارجی بخواهد بگوید که یک رژیم را در یک کشور دیگر تغییر بدهد به خاطر منافع اقتصادی یا سوق الجیشی خودش. این خواست خود مردم است و به چه زبانی دیگر مردم ایران می توانند به دنیا بگویند که ما را تنها نگذارید.

خوشبختانه داریم بالاخره از این خان رد می شویم و وارد مراحل نزدیکتر به پایان عمر این نظام می‌شویم. منتها این کار باید هماهنگ باشد. این یک صدایی از این لحاظ مهم است که دنیا نگوید «ما چند صدایی می بینیم در میان نیروهای مخالف نظام»؛ که تا به حال یکی از بهانه‌هایشان برای اینکه قدم دیگری بر ندارند حداقل این بوده که و از این لحاظ است که با وضع باید واقعاً بعنوان جبههء متحد منتها همه‌گیر مواجه بشویم تا باب صحبت و دیالوگ را نیروهای دموکراسی‌خواه بتوانند بالاخره با تصمیم گیران جهان داشته باشند. به این مرحله امروز خیلی نزدیک شده ایم. این دیگر برمی گردد به همت نخبگان، سیاسیون و مسئولین تشکیلاتی سیاسی که در داخل و خارج داریم و البته تمام کنشگران سیاسی مدنی که طبق معمول مشغول فعالیت ها و رایزنی های خودشان هستند.

حبرنگار سایت ایران وایر: سلام عرض می کنم. من شهره مهرنامی هستم از وب سایت خبری ایران وایر. یک سئوال فقط بپرسم [و آن] اینکه آنچه که در این خیزش و در این اعتراض، مردم ایران چه داخل چه خارج از ایران از دست شان بر می آمده به سهم خودشان انجام داده اند؛ یعنی واقعاً دیگر هر چه در توان داشتند، پتیشن بگذارند، تجمع کنند، داخل ایران جان شان را دارند از دست می‌دهند، جوان ها دارند از بین می‌روند. شما به عنوان اپوزیسیون کی قرار است وارد عمل بشوید؟ یا بهتر بگویم که آیا برنامه‌ای برای این قرار دارید یا نه؟

شاهزاده رضا پهلوی: این گفتگوی چند ساله ای که بین جریانات دموکراسی خواه در داخل و خارج وجود داشته، بخصوص از زمانی که ارتباطات – علیرغم [اینکه] بعضی وقت ها وضعیتی که رژیم از نظر دسترسی و ارتباطات به وجود می آورد – خوشبختانه [برقرار] بوده در سال های اخیر؛ و مقدار زیادی در این باب صحبت شده، تبادل نظر شده، تقسیم کار شده.

یک چیزی را در نظر بگیرید: خیلی ها که در درون کشور فعال هستند یا کسانی هستند که می‌توانند، موقع اش که رسید، به اصطلاح بیایند چهره های رو بشوند، اما در حال حاضر اگر به شکل زودرس رو بشوند، خوب فوری سرکوب می شوند و ابتد لازم است متکی باشند (و خودشان این را می‌گویند) به یک مکانیسم معرف شان در خارج از کشور که آزادی این کار را خیلی بیشتر دارند بدون اینکه آنها تحت فشار یا به قول معروف گرفتار بشوند، دستگیر بشوند، زندانی بشوند و یا هر چیزی.

این هماهنگی فکری با مسئولین و نخبگان و کسانی که مدیریت کار را در آینده می‌توانند تحویل بگیرند، واقعا مهم است. برنامه‌ریزی آن، خیلی چیزها است که صحبت شده، خیلی چیزها را نمی‌شود به شکل عمومی بیان کرد که از قبل بقول معروف دست مان را از این لحاظ رو کرده باشیم به دلایل پر واضح اش. ولی خوب این صحبت‌ها شده.

بنابراین، نقش فعالینی که در خارج از کشور هستند، بخصوص از نوع دیپلماتیک آن، یعنی رابطه برقرار کردن با دولت‌های خارجی. مثلاً فرض کنید نمونه کانادا را بیاورم، خوب دولت کانادا بالاخره نتوانست بی‌جواب بگذارد، این تظاهرات کنندگان را. ایرانیان مقیم کانادا قطعاً قدم های بعدی را می توانند فراتر از پتیشن و خیلی چیزهای دیگر [بردارند و] با هماهنگی با نیروهای سیاسی یک دیالوگ رسمی اپوزیسیون را با دولت کانادا را فراهم کنند. همینطور ایرانیانی که در فرانسه هستند یا در انگلستان هستند یا در آلمان هستند یا در هلند هستند یا در آمریکا.

خوب تقسیم کار می‌خواهد و کل ایده بهرحال این است که، از همه مهمتر، چگونه صدای مردم و خواسته های آنان را بیشتر به جهانیان و به تصمیم‌گیران برسانیم؟ که مقدار زیادی به این مرحله اکنون رسیدیم. دیگر نمی پرسند ایران چه می خواهد؟ بلکه چگونه می‌توانیم کمک بکنیم.

خوب یک کمک های ویژه ای می توانند انجام بدهند، مثلاً اشاره کردند به اینکه یکی از مهمترین مسائل که به عنوان یک فعالیت مدنی و خشونت پرهیز در خیلی از کشورها به کار برده شده در مقابل بسیاری از نظام‌ها، نافرمانی مدنی است. و مهمترین شکل نافرمانی، نهایتاً اعتصاب است. ولی اعتصابات را روی هوا نمی‌شود ول کرد. خیلی از کارگرانی که ممکن است از کار بیکار بشوند نان شب ندارند روی میز بگذارند. چه تضمینی دارند که فردا اگر اعتصاب کنند یک جوری این وسط، مسئله را می توانیم برطرف بکنیم؟

در مورد تشکیل یک صندوق پشتیبانی از اعتصابات سال‌ها است که بحث کرده ام ولی امروز می‌بینیم که کم کم بسیاری از این صندوق‌ها دارد فراهم می‌شود، حتما هم اعلام موجودیت آن را به زودی به هم میهنان خواهند گفت. یکی از کارهایی که جامعه برون مرزی می تواند بکند، کمک کردن به این صندوق‌ها است برای برای پشتیبانی های مالی. یک سری مشکلات تکنیکی هست. مثلاً، در امریکا می‌دانید برای پول فرستادن به ایران یک موانعی در کار است که دارند روی آن کار می‌کنند که این موانع برداشته شود،برای اینکه این کمک رسانی ها امکانپذیر بشود.

یک جایی ممکن است خیلی از دولت ها حاضر بشوند یک سری از کمک هایی را از این لحاظ بکنند. تمام اینها جنبه های عملی است که روی آن باید کار بشود.

مسئله رسانه‌ای: اشاره به مسئله استارلینک شد که آن خودش پروژه های خاص خودش است. ولی فراتر از این چگونه می توان بیشتر از این ارتباط را گسترش داد برای اینکه هم میهنان بتوانند ارتباط خودشان را همچنان بین خودشان و جهان داشته باشند. اینها کارهایی است که از پس خیلی از دولت ها بر میآید اگر بخواهند این کار را انجام بدهند. حالا چه در منطقه و حتی دورتر از آن؛ و خیلی مسائل دیگر که وارد جزئیات به خاطر وقت نمی توانم بشوم.

ولی تمام این بحث‌ها دارد می‌شو.د هر کدام از این کارها، کارگروه خودش را دارد. یک سری روی این مسائل دارند کار می‌کنند. یکی مسائل داخل مملکت است که جنبه تمام حرکت های مدنی و میدانی در ایران هست که اتاق فکر خودش را دارد. بخش رسانه‌ای همینطور. بخش دیپلماسی بین‌المللی همینطور. واقعاً یک تقسیم کار در عمل دارد می‌شود.

می خواهم به شما بگویم که فراتر از یک بحث دیالوگ دموکراتیک بین نیروها، واقعا مرحله به جایی رسیده که چگونه می توانیم این مسائل را جا بیندازیم و عملی بکنیم؟ و این چیزی است که در همین حالی که دارم با شما صحبت می‌کنم در دست اقدام است.

مهمترین مسئله اما این است که اصل کار دست هم میهنان ما در داخل ایران است. ما که در خارج از ایران هستیم، اولین وظیفه ای که داریم پشتیبانی حداکثری از هم میهنانمان در داخل است تا واقعاً بتوانیم صدایشان باشیم در خارج. تمام این تظاهراتی که می‌بینید، تظاهراتی که شده و در آینده خواهد شد، فقط به خاطر یک اعتراض نیست ولی نشان دهنده این است که خیلی از افرادی که امروز شهروند (سیتیزن) این کشورها شده اند، ایرانی‌تبار هایی که آمریکائی هستند یا کانادایی اند یا فرانسوی هستند، می‌توانند تأثیر‌گذار باشند در سیاستگذاری آن دولت ها. یک لابی با نفوذی می توانند بشوند. از هر زمانی مهم تر هست که ما جلب حمایت دولت های خارجی را در پشتیبانی از جنبش‌های مردم ایران داشته باشیم و،همانطور که گفتم، اگر بپذیرند یا بایستی این فرض را بکند که این حکومت هر آن ممکن است برود، فکری برای جانشینی آن و راه حل آن باید داشته باشند و کی بهتر از خود مردم ایران و نمایندگان شان که با اینها در صحبت باشند، تا نمایندگان نظام جمهوری اسلامی؟ و از این لحاظ این یکی از کارهای بسیار مهمی است که فکر می کنم در خارج از کشور بخصوص کسانی که کارهای سیاسی و فعالین سیاسی هستند می توانند و بایستی مشترک انجام بدهند.

خبرنگار روزنامه اینتذنتی ایندیپندنت فارسی: درود بر شما شاهزاده. من یک سئوال دارم در مورد نکته ای که الان در صحبت های خودتان اشاره کردید: طرح تشکیل دولت موقت. ممکن است که بفرمایید این دولت موقت پیشنهادیِ شما به چه شکلی اداره می‌شود؟ و آیا شورایی است یا به شکل دیگر؟ و سئوال دیگری هم دارم در مورد نامهء اخیر شما به دبیرکل سازمان ملل، برای تشکیل یک کمیته تحقیق در مورد جنایت های جمهوری اسلامی؛ آیا شما ترکیبی برای این کمیته در نظر گرفتخ اید یا تحت نظر دارید که در موقع مقتضی پیشنهاد کنید تا، همانطور که خودتان اشاره کردید، زمینهء محاکمهء عادلانهء عاملان جنایت فراهم بشود؟ متشکرم.

شاهزاده رضا پهلوی: در فردای فروپاشی، یک دوران (پریود) انتقالی (یا ترانزیسیون) داریم و در آنجا بهرحال بایستی یک دولت موقتی تشکیل بشود که به دو کار اساسی برسد: یکی وضعیت حالی کشور است و یکی هم [فراهم کردن] زمینهء انتخابات مجلس موسسان برای پرداختن دقیقاً به آن چیزی که فرمول نهایی تصویب شده توسط مردم به عنوان فرم حکومت آینده آنها می‌تواند باشد. این دو کاری است که آن دولت موقت باید بتواند به آن بپردازد و شرایط آن انتخابات را فراهم کند و هرچه سریعتر.

می باید بگویم که تمرکز (فوکوس) روی این مسئله است که ما بعد از فروپاشی نظام وارد آن فاز می شویم و در آنجا نقش جریانات سیاسی و در واقع مشارکت شان و دهش شان  (پرزنتیشن) آنها در واقع به چه شکلی خواهد بود، اگر بخواهد کار منصفانه و همه گیر و تراز باشد، که به آن اشاره کردم.

در ارتباط با مسئلهء سازمان ملل، همانطور که می‌دانید، دادگاه کیفری بین المللی می تواند در بعضی موارد به این کار رسیدگی بکند، به درخواست یکی از اعضای شورای امنیت سازمان ملل متحد. این می افتد به دست خود سازمان ملل که طریق این رسیدگی از لحاظ حقوقی به چه شکلی باید باشد؟ شهروندان نمی‌توانند مستقیماً شاکی باشند. باید یک پروتکل خاصی به وجود بیاید.

ما می‌دانیم مفهوم دادگاه صحرایی چیست، می‌خواهیم حتی مجرم ترین مجرمین به شکل عادلانه پاسخگو باشد در یک  دادگاه منصفه. ما اینجا که نمی‌خواهیم دنبال خودفرمانی (ویژیلانتیسم) باشیم. بایستی واقعاً یک مبنای قانونی و قانونمندی را از هم اکنون داشته باشیم که فرق ما با این حکومت را نشان بدهیم در عمل. بنابراین در اینجا می‌خواهم اشاره خاصی بکنم به تمام کسانی که در ایران کارشان حقوق و کارهای حقوقی است بعنوان وکیل، بعنوان قاضی، بعنوان مدافع، برای اینکه زمینه‌سازی حقوقی و قانونمندی واقعاً یک فرهنگ خاص خودش را و اجزای خودش را هم می‌خواهد.

من فکر می‌کنم یکی از مهمترین مسائلی که در دموکراسی ها دیده ایم در واقع جدایی قدرت ها است و قوه عدلیه یا قسمت قضائی (ژوریک) خیلی نقش مهمی را می تواند ایفا بکند. در واقع یک دیوان عالی است که نهایتاً می‌تواند حفظ قانون اساسی را در یک کشور به نوعی ضامن باشد. این را در مورد دادگاه الی ( Supreme Court) آمریکا کاملا می بینیم. در فرانسه حتی یک چیزی ماورای دیوان عالی دارند. یعنی اصلا یک مجموعه است که می پردازد و رسیدگی می‌کند به قانونی بودن هر چیزی که در آن کشور هست بر مبنای قانون اساسی. این مسئله ای کلیدی است؛ برای اینکه ضمانت آزادی و دموکراسی آیندهء کشور ما بستگی دارد به نهادینه کردن تمام این چیزها، و واقعاً این مستلزم به کار بردن تمام به اصطلاح قابلیت‌های ما است بخصوص در بخش قانونی آن.

بنابراین، یکی از بحث‌هایی است که امیدوارم پیگیری آن را قضات ما وکلای ما، کسانی که تخصص شان در این زمینه هست از همه بیشتر این را پیگیر باشند. چون کار اصلی شان بیشتر به این مربوط می‌شود. این خودش یک تقسیم کار است. من دعوت می کنم از حقوقدانان مان که در این مورد فکر بکنند. حتی یک عده بتوانند روی پیشنهاد پیش نویس قانون اساسی آینده کار کنند، گرچه که کرده اند و پروژه‌های مختلفی را ما می شنویم.

من بیشتر ترجیح می‌دهم که بحث تئوری حکومتی، بحث قوانین آیندهء کشور مباحثی باشد که در کلاب هاوس یا جاهای دیگر مطرح باشد. چرا که موضوعیت دارد، تا حرف هایی که همیشه فرار از اصل موضوع است و در واقع [واجد] یک راه های گیج کننده و پراکندگی افکن است. اگر ما تمرکز (فوکوس) مان را روی کارهای دقیق بیاندازیم خیلی زودتر به نتیجه می رسیم، خیلی زودتر می توانیم پاسخگویی خاص جامعه باشیم. که بالاخره می خواهد بفهمد که به کجا داریم می‌رویم و چگونه به آن می‌رسیم؟ و این توضیحش کار همگی ما است در اپوزیسیون های مختلف و نقش های مختلفی که داریم.

مجموعهء این تلاش‌ها است که می‌تواند آن نقشه راه را واقعا ارائه بدهد و خواست هایی که از جهانیان داریم را بهتر ترسیم بکنیم تا مشخص تر یک خواسته های مشخص از ایشان بخواهیم، تا اینکه فقط انتظار یک رتوریک سیاسی داشته باشیم. ما باید به مرحلهء اجرایی برسانیم کارها را و به همین دلیل است که خیلی باید با دقت این مسائل را پیگیر باشیم.

خبرنگار بخش فارسی تلویزیون بی بی سی: سلام بر شما من مهرنوش پورضیائی هستم از بی بی سی فارسی. سئوال من از شما این بود که، شما اشاره کردید که مدت‌ها است در مورد صندوق های کمک به اعتصاب ها فکر کرده اید و تلاش کرده اید و گفتید که به زودی به نتیجه خواهد رسد. می‌خواستم که در این مورد توضیح بیشتری بدهید که چقدر پیشرفته، تا کجای کار جلو رفته،و چه ساز و کارهایی اندیشیده شده برای اینکه در مورد منابع مالی شفافیت وجود داشته باشد. در مورد اینکه کسانی که در ایران این پول را دریافت می‌کنند بیشتر از آن چیزی که در خطر هستند به خطر نیفتند. یک چیز کوچک دیگر هم می خواستم بپرسم و آن اشاره کردید و تاکید کردید که به دنبال مقام سیاسی نبودید و نخواهید بود، فکر می کنید این اعلام موضع شما کمکی به اتحاد بیشتر اپوزیسیون در خارج از ایران یا حتی کسانی که در داخل ایران هستند خواهد کرد یا خیر؟

شاهزاده رضا پهلوی: در ارتباط با موضوع مربوط به صندوق‌ها، البته من جزئیات آن را ندارم که به شما دقیق بگویم که کدام صندوق، کدام کار را می‌کند. کلاً دارم به شما می‌گویم و خود مسئولین و مجریان این صندوق‌ها قطعاً و مطمئنا توضیحات لازم را به شما نمایندگان رسانه‌ها و بقیه هم میهنان مان خواهند داد.

طبیعی است که بیشتر این صندوق‌ها در هر کشوری تابع قوانین آن کشورها خواهد بود. به طور مثال فرض کنید که در این کشور یک موسسه غیرانتفاعی (که اینجا معمولاً بعنوان عیرانتفاعی از آن یاد می کنند و حتما آشنایی دارند دوستانی که اینجا هستید. در واقع کسی که کمک مالی می‌کند می‌تواند از مالیات خودش کم بکند) این یکی از روشها است بهرحال. این مسئله طبق قوانین بسیار دقیق اداره درامدهای این مملکت انجام می‌شود، حسابداری دارد، کتابداری دارد، بازرسی می‌شود، شفاف است و بنابراین از این لحاظ تمام ضمانت‌های شفافیت و قانونمند بودن شان است که یک درجهء اطمینان و اعتبار بیشتری را قاعدتاً به دست می‌آورد، تا هم میهنان با اعتماد بیشتر بتوانند این کار را انجام بدهند.

حالا در کشورهای اروپایی یک مقدار فرق دارد. بهرحال هر کشوری قوانین خودش را دارد. ولی کلا هدف این است که بتوان این کمک‌ها را به مصارف مختلف رساند.

یکی از جنبه های آن کمک کردن به این اعتراضات و نهایتاً اعتصابات است که فکر می کنم از همه مهمتر و اساسی تر باشد. یک سری هم کمک های به اصطلاح لوازمی است. مثلاً همین ترمینال‌های استارلینک، هرچه بیشتر بتوانیم به داخل ایران بفرستیم، خوب مسلماً تعداد مصرف کنندگان آن بیشتر خواهد شد. منتها یک هزینه ای دارد ممکن است یک صندوق خاصی برای تامین هزینه این پروژه باشد یا بعدها پروژه‌های دیگر.

بهرحال منظور این است که از نظر مکانیسم عملی طبعا بدون داشتن این صندوق ها و گرفتن کمک های مالی برای پرداختن این هزینه‌ها توان لازم را نخواهیم داشت، هر چه سریعتر اینها به وجود بیایند اینها زودتر خواهند توانست این پروژه‌ها را به قول معروف تأمین مالی (فاینانس) بکنند.

اما یک چیزی که واقعاً من کاملاً درک می‌کنم این است که: یکی از دلایلی که هم میهنانم یک اعتمادی را به من دارند، بیشتر این است که درگیر هیچ تحزب و حزب و جهت‌گیری خاص سیاسی نیستم. و به محض اینکه بخواهم وارد این معضل بشوم، خودم می‌شوم موضوع بحث و دعوا، تا اینکه یک فرد بی طرف باشم که بتوانم با همگان صحبت بکنم در میان مردم باشم، حرف آنها را بزنم و خودم درگیر بازی ها و رقابت های سیاسی نباشم. در آنجا نقش خودم را بسیار موثرتر می‌بینم در کمک به نهادینه کردن دموکراسی و ساختار سازی در ایران، تا اینکه خودم درگیر انواع و اقسام مسائل حکومتی و تصمیم‌گیری باشم. و امیدوارم این را هم میهنانم درک بکنند و این را بتوانند از من انتظار داشته باشند که تعهد من به این است ولی هیچ دغدغه مسئولیت و حکومت و تصمیم گیری ندارم. تا آنجایی که می‌توانم تجربیات به دست آورده خودم را در این چهل و اندی سال و تجربه زندگی در دنیای آزاد را که می خواهم کشور ما همین آزادی هایی که در فرانسه در آمریکا یا در کانادا داریم در ایران خودمان داشته باشیم و کمک فکری خودم را و راهنمایی خودم را بدهم. بعضی ها را ممکن است قبول کنند بعضی ها ممکن است قبول نکنند ولی در واقع بتوانم این انتقال تجربه را، بخصوص برای نسلی که امروز در خیابان های ایران است و آیندهء ایران را تشکیل می‌دهند، بهترین ابزار کار را بتوانیم در اختیارشان بگذاریم تا بتوانند تصمیم خودشان را در ادارهء امور خودشان داشته باشند.

خبرنگار تلویزیون صدای امریکا: کامبیز توانا هستم از صدای آمریکا. متشکرم شاهزاده رضا پهلوی. من پرسشم از شما این است که شما در خارج از کشور و اینها را همه عمومی اعلام می‌کنید از هر راهی سعی می کنید مردم ایران حمایت بشوند، با سیاستمدارن صحبت می‌کنید،برای دیرکل سازمان ملل هم نامه فرستادید، پرسش من از شما این است که: حد و مرز این کمک ها کجاست که بخشی تا جایی حمایت از مردم تلقی بشود و جایی به دخالت خارجی ربط پیدا نکند؟ دلیل اینکه این سئوال را من می پرسم این است که یکی از انتقادهایی که می‌شود به نظام شاهنشاهی پهلوی در ایران، کودتای ۲۸ مرداد و این است که قدرت از خارج کشور بود. می خواهم بدانم که تمهید شما چیست تا، به گفتهء خودتان، در کنار مردم بمانید و این قضیه دخالت صورت دیگری پیدا نکند. بعد، عذر می خواهم در ادامه است سئوال دوم نیست، اگر با شرایط فعلی نظام جمهوری اسلامی به جایی برسد که بگوید ما می‌توانیم گفتگو کنیم یا درها را باز کنیم یا تقسیم قدرت داشته باشیم، اینها پیش فرض هست، ولی فکر می کنید اگر هم چنین اتفاقی بیفتد هم شدنی هست یا نه؟ سپاسگذارم از شما.

شاهزاده رضا پهلوی: راه دوری نرویم، زمانی که جنبش سبز در ایران در اعتراض به تقلب در انتخابات به حرکت افتاد، شعاری که مردم آخر سر می‌دادند یکی این بود: «اوباما، اوباما، یا با اونا یا با ما». [این] یعنی چه؟ یعنی ما نمی خواهیم شما دخالت کنید یا موضع بگیرید؟ خیلی واضح هست، امروز که مرگ بر دیکتاتور و خیلی چیزهای دیگر را مردم می‌گویند برای خودشان که نمی گویند، برای مصرف بین المللی هم می‌گویند. کلیپ می فرستند به VOA به بی.بی.سی، به ایران اینترنشنال، به تمام رسانه های فارسی زبان، برای چه می فرستند؟ برای این که صدایشان باشید در کشورهایی که هستید که فلان نمایندهء کنگره یا فلان نخست وزیر در کانادا یا بهرحال فلان نمایندهء پارلمان اروپا، موضع مشخص تری بگیرد در حمایت از خواست مردم ایران، که خواست شان آزادی است، خواست شان حاکمیت است، خواست شان تصمیم گیری برای خودشان است، نه اینکه کشور خارجی بیاید دولتی جانشین تعیین بکند؛ یا اقداماتی که هرگز خواستهء مردم ایران نبوده و نیست، و نه انتظار ما از دنیا این است که آنجوری فکر بکند.

این را کاملا مشخص است و واضح گفتیم. بنابراین تنها کسانی که سعی می کنند این تخم لق را برای ایجاد تردید در اذهان همگان ایجاد بکنند که: «وای، وای، وای.. این را می‌گویند دخالت خارجی». نه، دخالت نیست. شما اگر فشار روی دولت آپارتاید نمی‌گذاشتید آقای ماندلا هفت کفن پوسانده بود در زندان اش. اگر در ونزوئلا از خواست مردم حمایت نشود وقتی یکی از مقامات شان قانون کشور را زیر پا می گذارد، مردم ونزوئلا نگفته اند «ما می‌ترسیم بگویند دخالت شده در امور داخلی ما». خوب ایران هم مستثنی نیست.

چرا اصلا از من می‌پرسید؟ از همین جوانان بپرسید، اگر مهسا زنده بود به شما چه می گفت؟ اگر ندا آقاسلطان الان زنده بود به شما چه می گفت؟ و خیلی های دیگر. برای این نرفتتند آنجا که امروز بگویند: «خامنه ای برود جایش مجتبی بیاید». برای این است که می‌گویند این رژیم کلاً باید برود. رژیم دارد سعی می‌کند بگوید که «نه،این مسائل مربوط به خودمان است». من یک اصطلاحی به کار ببرم برای آنهایی که اهل ورق هستید می دانید که ورقِ بازی، وقتی خیلی کهنه بشود، باید اندخت دور و یک بستهء جدید گرفت. جمهوری اسلامی همان بستهء قدیمی را دارد بر می زند و ورق های مختلفی را رو می کند. ما آن دست را انداخته ایم دور، یک دست جدیدی مردم می‌خواهند. این بحث ها مربوط می شود به آن دست قبلی؛ یک سری ذهنیت‌های کهنه که با واقعیات امروزی و خواست مردم ایران اصلا خوانائی ندارد. من اصلا لازم نیست اینها را به شما توجیه بکنم؛ از خود جوانان امروز بپرسید که اتفاقاً اعتراض شان به دنیا این نیست که باید از ما حمایت بکنید، اعتراض شان به دنیا این است که «چرا نمی کنید؟ دیگر بیش از این چه می‌خواهید از ما، که با دست خالی داریم جان می‌دهیم از صبح تا شب، گلوله به مخ بچه های ما می زنند، فقط به خاطر اینکه خواست شان آزادی است. حالا ما می‌توانیم بگوییم کار نظام جمهوری اسلامی (که با بعضی ها دست همکاری داده) نه تنها در سرکوب مردم خودش بلکه حتی تجاوز و تعارض به کشورهای دیگر، خوب است و دخالت اش کاملا مورد دارد، ولی اگر از بیرون کسی به آنها اعتراض بکند اینها اسمش را می گذارند دخالت در امور داخلی؟».

من این بحث را نمی‌خرم، فکر می‌کنم بیشتر شما هم نمی خرید. پس تردید ایجاد نکنیم در اذهان خودمان. ما به هیچ عنوانی استقلال و آزادی واقعی خودمان را در گروی هیچ سیاستی نخواهیم گذاشت. ولی بر مبنای همکاری ما و خواست ما، و در آن واحد بخصوص در این مراحل حساس، فرق آنهایی که امروز به ما کمک کردند و آنهایی که به ما پشت کردند را خواهیم دانست. این، آن حسابی است که باید جهانیان بکنند در پاسخگویی خودشان و حمایت از خواست مردم ایران امروز، یا عدم آن، تا نگران این باشند که به آنها این اتهام زده می شود که دخالت کردید یا نکردید.

دخالت در حفظ حقوق بشر یک امری است واجب، یک امری است واجب. وگرنه دادگاه کیفری بین المللی اصلاً به وجود نمی‌آمد. حقوق بشر وقتی کاملاً ساقط می‌شود و دستش بسته است در کشورهایی که به این اندازه در آن حکومت توحش هست، بدون یک نوع مداخله خارجی امکان‌پذیر است. نمی‌گویم لشکرکشی، ولی اگر می‌خواهید یک راه پر کردن این صندوق ها را پیدا کنید، شاید راه این باشد که تمام آن پول های پولشویی شده ای که نمایندگان و آقازاده‌های رژیم در خیلی از کشورها، منجمله کانادا، دارند فریز کنید و بجایش بدهید به کارگران گرسنهء ایران که بتوانند با خیال راحت تر اعتصاب کنند. چرا که نه؟ این می تواند یکی راهش باشد. ما به همان اندازه که از خودمان انتظار عمل داریم، از دنیا هم داریم. ما که به دنیا نگفتیم بیائید برای ما حکومت تعیین کنید. ما از دنیا نخواستیم که بیاید از یک گروه خاص، حزب خاص یا شخص خاص پشتیبانی بکنند. ما فقط به دنیا می‌گوئیم: «مردم ایران حق دارند توسط نمایندگان منتخب خودشان در یک انتخابات آزاد، تعیین آینده و سرنوشت خودشان را در یک روند (پروسسوسِ) دموکراتیک بکنند. ما فقط می‌خواهیم شما از این اصل و از این پرنسیب حمایت بکنید، بدون هیچ موضع گیری خاصی، بیش از این چیزی نمی‌خواهیم».

لااقل من نخواسته ام و در این مورد من فکر می کنم دقیقا آن چیزی که هر روز هم میهنانم، از من می خواهند که به جهانیان و مسئولین و تصمیم‌گیران برسانم این است که از خواستهء ما مردم حمایت شود، از هر روشی که می‌توانند داشته باشند. حمایت با مداخله خیلی فرق دارد. واضحا این را لااقل برای خودمان روشن بدانیم. مرسی.

حبرنگار تلویزیون من و تو: شاهزاده، علی خامنه ای به کنفرانس مطبوعاتی پیشین شما که در خرداد ماه به دنبال فاجعه فروریختن ساختمان متروپل انجام شد واکنش نشان داد، پیام شما دنبال خیزش سراسری ایرانیان به رهبر جمهوری اسلامی چیست؟

شاهزاده رضا پهلوی: خوب بعضی ها نگران یک سرود هستند، من نگران آزادی. و مهم نیست که آقای خامنه ای دغدغهء نهایی اش این است که سرودی برایش خوانده اند یا نه؛ که یک سال هم نگذشت جوابش را از خیابان های ایران گرفت.

مسئلهء ما این است که سرود «ژن، ژیان، آزادی» سرود ملی کنونی ما است و سرود مبارزهء ما است. در واقع خیلی واضح  چه می گوید «زن، زندگی، آزادی؟».

اولین اش در مورد حملهء نظام جمهوری اسلامی بوده که معرف آن امروز آقای علی خامنه‌ای است. به محض تشکیل اش، اولین ستیزش با زنان ایران بود، که تبدیل شان کرد به شهروند درجهء دو. امروز صدای زنان ایران باعث این شده که اولین انقلاب زنان ایران در جهان ببینیم.

زندگی یعنی حق نفس کشیدن. حق اینکه من جوان بتوانم دست دوست دخترم را بگیرم با او بروم سینما، اگر در پارک هستم در آغوش بگیرم، بغلش کنم، با حجاب یا بی‌حجاب، بدون اینکه کسی به من بگوید بالای چشم ات ابرو است. نفس بکشند، هر موزیکی را که دوست دارند گوش بدهند. هر گرایش فکری یا سیاسی یا جنسی را دارند، بتوانند با ضمانت قانون به عنوان شهروند با حقوق برابر داشته باشند. آن را رژیم به ستیز کشیده. با دگرباشان با بهائیان با زرتشتیان با...

دیگر چه بگویم؟ همه می دانید این را. و «آزادی»، اساس اش آزادی است. تمام این چیزها در گرو آزادی است. یعنی حکومت قانون و برآمده از مردم.

این آن چیزی است که جمهوری اسلامی آن را هم از روز اول زیر سئوال برد،. اصلاً مردم مطرح نیستند. از دید خمینی مردم صغیر بودند و محتاج به یک ولی فقیه تصمیم‌گیر به نام حکومت دینی بر زمین. ما در قرن ۲۱ زندگی می‌کنیم در قرنی زندگی می کنیم که اینها را جامعهء امروز درک می‌کند. فهمیده، تجربه کرده. تفاوت بین جدایی دین را با دین ستیزی می فهمد.

این سرمایهء بزرگی است که بدن حکومت را به لرزه درآورده. این چیزی است که بایستی خواب را به شما هم میهنان امروز بیاورد ولی از خامنه‌ای کم کند. چون بزرگترین ترس این نظام از خود شما مردم است. برای همین است که دائم سعی می‌کند تفرقه بیاندازد، شکاف بندازد. همین بحث های فرعی را پیش بکشد، زیر سئوال ببرد، بترسانند شما را، که «اگر ما برویم ایران کن فیکون می‌شود یا جنگ داخلی می شود یا چی نمی‌شود». نه بابا! بهترین حافظین این آینده مردمی هستند که امروز یک صدا  هستند. و این را می‌بینیم در عمل. یعنی ما امروز دیگر یک مسئله ذهنی نداریم. سئوال اصلی این است که چگونه به آن برسیم و چگونه بتوانیم این پروژه‌ها را به اجرا در بیاوریم؟ بر اساس واقعاً یک تقسیم کار و یک همکاری نزدیک که داریم انجام می دهیم.

بنابراین من اصلاً نگران اینکه فردا عکس العمل این نظام چه خواهد بود، نیستم، چون همگی از قبل می توانیم پیش بینی بکنیم، مهم این است که روی عملکرد خودمان تاکید بکنیم و این بار کاری بکنیم که در تمام نهضت های مدنی، راز پیروزی بوده. گاندی یک بار گفت: «همترین تاثیر در یک حرکت مقاومت مدنی و نافرمانی، این نیست که دیگر ما عکس العمل نسبت به تصمیمات حکومت بگیریم، راز موفقیت این است که حکومت را وادار به عکس‌العمل نشان دادن به اقدام شما بکنید. آن لحظه‌ای است که برد را شروع می کنید به دست آوردن». و این دقیقاً فرایندی است که الان مشاهده می کنیم. رژیم عاصی شده جوابی هم ندارد، آخرین تیر ترکش اش توحش و سرکوب و کشت و کشتار است، ولی مردم ما خیابان ها را ترک نکردند، ولی نیاز کمک بیشتری هستند.

اینجاست که سازماندهی اینجاست، که کار تشکیلاتی اینجای است، که صندوق‌‎های یارانه کمکی و خیلی چیزهای دیگر پیش می آید. و این دقیقا مسائلی است که مدام روی آن داریم کار می‌کنیم و بحث می‌کنیم با هم میهنان، در این  مورد البته سهم خودم را دارم و مدام مشغول گفتگو و پیشنهاداتی هستیم برای راهبری این کار در داخل و خارج کشور.

خبرنگار نشریهء کیهان لندن: شما به درستی اعتصابات سراسری را تکمیل کننده تظاهرات مردم دانسته اید، آیا تدارکاتی جهت حمایت از اعتصاب کنندگان و خانواده های آنان بویژه از نظز مادی، دیده شده است؟

شاهزاده رضا پهلوی: قطعا یکی از اولویت ها است در کمک رسانی ها و،همانطور که گفتم، اگر راه ساده‌تر رساندن این کمک‌ها به داخل بشود، قطعاً یک تأثیر خیلی واضحی را در این مورد خواهیم دید و این به نظر من جزء یکی از اولین اولویت ها است.

در اینجا یک نکته‌ای که جا دارد روی آن بسیار تاکید کنم این است که یکی از مسائلی که در طول این چهار دهه دیده ایم، در اصل یک تفاوت نسلی را پیش می‌کشد و بخصوص که خیلی از جوانان امروز حرف اصلی شان به نسل قبلی شان این بوده که «ما گناهی نداشتیم، ما در این مورد هیچ دستی نداشتیم، این بلا را شما به سر ما آوردید».

ما نبایستی منتهی فراموش بکنیم که: اگرچه تصمیم‌گیران و مدیران آیندهء کشور از همین نسل امروز هستند، ولی همین نسل امروز می‌گوید که «ما را در خیابانه ا تنها نگذارید. پدران، مادران، دیگرانی که قبلاً بودید، اگر می‌خواهید جبران بکنید الان وقت اش است که از ما حمایت بکنید، ما را در خیابان ها تنها نگذارید».

نسل پیشین تجربیاتی دارد که می تواند در اختیار نسل امروز بگذارد. و این لازم است که ما وارد «تفکیک نسلی» نشویم بلکه کلیت جامعه ایران را چه در داخل و در خارج در نظر بگیریم و از بهترین نخبگان مان بتوانیم استفاده بکنیم.

در این راستا، نکتهء دوم من این است که؛ قطعاً، همانطور که قبلاً گفتم، در پیش‌بینی فاز انتقالی، بسیاری از کسانی که نهایتاً مدیریت این کار را به عهده می‌گیرند، کسانی هستند که هم اکنون در داخل کشور سر خیلی از پست ها هستند، ولی باورمند به این نظام نیستند و قطعاً همراه با مردم هستند و خواهند بود.

اشاره و تاکید مجدد من باز برمی‌گردد  به نیروهای نظامی، علی الخصوص ارتش، که در این لحظات حساس تاریخی چقدر عکس العمل آنها و برخورد آنها می تواند مهم باشد. همانطور که گفتم قطعاً زمان مناسب اش را می دانند کی خواهد بود که آن کار را انجام بدهند، ولی دستکم در این فاصله، می‌توانند حداقل باعث یک سری اخلال در کار رژیم باشند و دستگاه سرکوب اش. این خودش بزرگترین علامت پشتبانی از خواست هست و همه چیز به موقع اتفاق خواهد افتاد.

نکتهء آخر و پایانی من به هم میهنانم: کسانی که سبک و عملکرد من را در این سال‌ها دیدید، می دانید من اهل تبلیغ و حرف زدن نیستم، من سعی می کنم با عمل پاسخگو باشم تا با حرف. به موقع حرفم را می‌زنم، ولی حرف مهم من امروز به شما این است که بدانید آینده ایران روشن است. چرا؟ چون شما روشن هستید. آینده ایران مثبت خواهد بود. چرا؟ که تصمیم گرفتید مثبت فکر کنید و مایوس نشوید. این مهمترین راز موفقیت است، نه تنها حال، بلکه در آینده دراز مدت و هرگز این باور را و اعتماد به نفس را از دست ندهید، بخصوص که این همه هزینه داده اید. بگذارید لااقل این هزینه‌ها برای آینده کشور، هزینه با ارزش بوده باشد که هست. و نهایتاً پیروزی از آن شما خواهد بود و من باور دارم که نور بر تاریکی همیشه پیروز خواهد بود. سپاس.

_____________________________________

(پیاده شده بوسیلهء شمس الدین دارابی)

بازگشت به خانه